Een hele hoop zoot
Door: Lisa
Blijf op de hoogte en volg Lisa
28 Februari 2014 | Vietnam, Ho Chi Minhstad
Het bericht waar ik tijdens mijn reis altijd voor gevreesd heb kreeg ik in Nha Trang te horen. Mijn lieve oma, die al een hele poos ziek was, heeft op 19 februari gekozen voor euthanasie. Ze heeft gestreden, gevochten en er alles uitgehaald wat erin zit. Positief en sterk, ik ben trots op haar. Het maakt het erg lastig, voor mij en mijn familie, dat ik op dit moment aan de andere kant van de wereld ben. Gelukkig zijn er goede mogelijkheden om contact te hebben. Hierdoor en door flink wat borrels te proosten op mijn oma, terwijl haar foto ernaast staat met een kaarsje en wierook, ben ik er toch een beetje bij.
Lieve oma, zoals we in ons laatste telefoongesprek tegen elkaar zeiden: "Waar ik ook ben, u zult altijd met me meereizen." Zo is het.
En dan voelt een leuk en grappig reisverslag ineens nutteloos, stom en belachelijk. Maar dan bedenk ik hoe erg mijn oma genoot van mijn verhalen. En dus hier mijn belevenissen.
Onze laatste stop voor Vietnam was Luang Prabang, een erg leuke stad in Laos. En om het nog leuker te maken: hier hadden we een warme douche in onze badkamer. Voor warme douches heb ik zoveel respect gekregen sinds ik wegben. Wat is het toch een luxe om een kraan open te draaien en er komt warm water uit.
In Luang Prabang hebben we ons prima vermaakt. We hebben een tempel bezocht, de eerste sinds enige tijd. Want na alle tempels die ik tijdens mijn reis ben tegengekomen, ben ik toch wel een beetje "tempelmoe" geworden. Het was een mooie tempel. Punt. De massage die in Vientiane wat anders liep dat gepland hebben we over gedaan in Luang Prabang. Een traditionele massage, waarbij je katoenen kleding aankrijgt en dat de vrouw op alle punten heel erg (ik herhaal: heel erg) hard gaat drukken. Nouja, de masseuse die ik had dan. Ook hebben we in Luang Prabang gebowld. Op blote voeten, het was een hele ervaring. En wat niet vergeten mag worden is dat we in Luang Prabang onder het genot van een Maredsous Blond stoofvlees hebben gegeten. Het kost wat, maar daar hebben we het dan ook wel voor over. "Soms is het gewoon echt nodig om buiten je budget te gaan", zeggen Fleur en ik dan tegen elkaar terwijl we proosten en heftig knikken. Zo is het maar net.
Laos zit erop, helaas. Ik heb van Laos genoten, het is een prachtig land en de mensen zijn bijzonder aardig; ik ga zeker nog eens terug en zal er dan meer tijd voor nemen. Voor ons was de tijd gekomen om verder te reizen en wel naar het land van de loempia's. Jawel, Vietnam. Gezien we hier ook niet gigantisch veel tijd hebben, besloten we om Hanoi over te slaan en te beginnen in het midden van Vietnam om van daaruit verder te reizen richting het Zuiden. En dus gingen we naar Vinh.
Busreizen zijn altijd spannend en uitdagend, mijn hele reis lang al. Zo werd ik heen en weer geschud in de hitte in de busreizen naar Nepal, werden Irena en ik verrast door de smerigheid van de bussen in India (en keken we ook verrast naar de "busstations"), zat ik op krappe bankjes in de bus in Sri Lanka, ziek in de bus in Maleisië, keek ik een film in de bus in Thailand en duurde het eeuwen in de bus in Laos. De bus van Laos naar Vietnam was luxe. Je hebt er geen normale busstoelen, maar heuse stoelbedden. Drie enkele bedden naast elkaar met gangpaden ertussen. Schoenen in een plastic zakje voordat je de bus ingaat. Erg fijn, omdat je niet de hele nacht constant wakker wordt omdat je je in een zithouding begeeft en je echt niet weet waar je met je benen heen moet. Nee, gewoon liggen. En we hebben onderhand al een paar van deze bussen meegemaakt. De ene keer reed de buschauffeur zo hard over de hobbels dat we al slapend met ons gehele lichaam vier centimeter de lucht invlogen en weer hard neerkwamen op de stoel. De andere keer, om 04.30 uur, raakte onze bus een andere nachtbus. Resultaat: een hoop herrie, het raam van de andere buschauffeur compleet stuk, spiegel van de andere bus stuk en er zat een heel groot gat in de andere bus. Ja, de andere bus. Wij konden doorrijden. Wat ook fijn is, is als er van tevoren wordt gezegd dat de busrit 16 uur zal duren maar je uiteindelijk 23 uur onderweg bent. Ach, dat zijn maar zeven uren meer. Altijd een avontuur.
Vinh, onze eerste bestemming in Vietnam, was koud. Bij gebrek aan schoenen droeg ik twee paar sokken in mijn sandalen. Daarnaast een lange broek, hemd, shirt, vestje, fleecevest en een sjaal. Leuk weetje: ik sliep ook in deze vesten en sokken door gebrek aan meer warme kleren. In Vinh was allegaar niks te doen. Echt, helemaal niks. De stad telt toch zo'n bijna vier keer meer bewoners dan Alkmaar doet, maar er is niks aan. Ik had zowaar een restaurant gevonden in Vinh op internet en omdat we tot 21.00 uur moesten wachten op onze bus naar Hoi An besloten we hier onze tijd te spenderen. We hebben hier bijna zes uur lang gezeten, gedronken, gegeten, geskypet, monopoly gespeeld en gekletst.
Onze eerste indruk van Vietnam was door Vinh nogal koeltjes te noemen, maar eenmaal in Hoi An aangekomen was dit totaal niet meer van toepassing. Een geweldige stad. Aardig toeristisch, maar het is een stad met charme en gezelligheid en daar houden we van. Ons valentijnsdiner hebben we genuttigd in het meest geweldige restaurant met de meest geweldige eigenaresse van Hoi An. Op plastic stoelen en een kerstkleedje op tafel genoten we van de lekkerste loempia's (Ja Carline, ze zijn hier lekkerder dan op de zaterdagmarkt van Alkmaar!), white rose, country pancakes en fried wonton. Het was genieten.
Zelf koken is iets wat ik mis. Ik vind het altijd erg leuk om te koken, nieuwe dingen uit te proberen en gewoon domweg groenten te snijden en nergens aan te denken. In Hoi An hebben we een kookcursus gevolgd, wat dit gemis iets verlichtte. Loempia's, zowel gefrituurd als gestoomd, aubergine met een pittige groentesaus, papayasalade en vis in bananenblad hebben Fleur en ik op tafel gezet. Jullie zijn bij deze uitgenodigd voor een diner zodra ik terugben in het Alkmaarse. Enfin, de biertjes voor, tijdens en na de cursus hakten er lekker in en op de terugweg naar het guesthouse belandden we op een boot waar livemuziek werd gespeeld. Een boot vol Vietnamezen. De zanger blèrde meer dan dat hij zong, maar had er veel lol in. We kregen eieren zonder dooier en met zwarte dingetjes erin en toen Fleur even weg was stond ik te dansen op de boot met de Vietnamezen. Ik keek richting de kade en zag tot mijn grote schrik dat deze vol stond met toeristen die foto's stonden te maken. Waar is Fleur als je haar nodig hebt? Gelukkig kwam Fleur snel terug en danste even mee. Wat een wilde avond. Gelukkig was het pas 20.00 uur en lagen we op tijd in bed.
Voordat we de nachtbus naar Nha Trang in zouden gaan, hebben we een scooter gehuurd en zijn we naar My Son gegaan. Het is een stukje rijden, maar hadden gelukkig een plattegrond mee, getekend door de scooterverhuurder. Nouja, gelukkig... We verdwaalden en waren iets langer onderweg dan verwacht. My Son is een Hindoestaans tempelcomplex. Er staan meer dan 80 gebouwen, gemaakt van rood baksteen. Een mooi gebied om doorheen te lopen.
Nha Trang is dé badplaats van Vietnam. Althans, zo staat het in de reisgidsen en op het web. Het is een stad vol met Russische mensen. Alle horeca is gericht op de Russen; de menu's zijn compleet in het Russisch. We zijn meegegaan met een boottrip met de gedachte dat we op deze manier de eilanden vlakbij Nha Trang zouden bezoeken. Niks van waar, het was een partyboot. De oudere Vietnamese mannen die bij de crew hoorden zaten om 10.00 uur al aan het bier. Ach, ik ga er niet eens over uitweiden. Het was lachwekkend, maar niet iets wat Fleur en ik nu echt leuk vinden. Het leek verdorie wel een Salouboot. Niks voor ons en ik was er ook niet echt in de mood voor.
Het plaatsje Mui Ne staat bekend om haar zandduinen, zowel witte als rode. De witte waren fantastisch mooi, het leek wel een kleine woestijn. Al ben ik nog nooit in de woestijn geweest, dus misschien zit ik er wel naast. Het strand van Mui Ne is enkel geschikt om te kitesurfen. Er is bijna geen strand en het waait zo erg dat er in Nederland al lang een weeralarm voor uit zou zijn gegeven. We hebben getracht stiekem bij een zwembad van een resort te gaan liggen. Uiteindelijk zijn we toch een stelletje poeperds met z'n tweeën als het om dit soort dingen gaat en dus hebben we een resort gevonden waar we tegen betaling heerlijk hebben genoten van een zitzak en een zwembad.
Van Mui Ne naar onze laatste plek in Vietnam, Ho Chi Minh City of ook wel Saigon genoemd. Een drukke stad, maar wel erg gezellig. We hebben ons hier op de kunst en cultuur gestort. Zo hebben we het Museum voor de schone kunsten bezocht en hebben we in een kathedraal een kaarsje voor mijn oma aangestoken. Maar bovenal hebben we genoten van muziek. Live jazz op dinsdag en een pianoconcert op donderdag. Muziek is liefde, muziek is troost.
En nu zijn we zojuist aangekomen in Cambodja. De reis was kort en verliep soepel. We zijn niet eens opgelicht bij de grensovergang. En wat het meest geweldige is, is dat er een Nepalees restaurant in dezelfde straat zit als ons guesthouse. Dal Baht, here I come!
En ja, ik mis mijn familie nu. Een heleboel. Maar weten jullie wat het mooie is? Als ik mijn ogen dichtdoe dan stel ik me voor dat ik bij ze ben en dan ben ik ook echt gewoon even bij ze. Dan speel ik met mijn superneven. Dan drink ik een wijn met m'n zus. Dan geef ik Fanny een dikke knuffel. Dan stoei ik met m'n broer (terwijl Fanny roept: "Bloed, bloed, bloed!", en ik uiteindelijk op de EHBO beland). Dan zit ik bij mijn ouders thuis aan tafel en eet ik aardappelen, groenten en een gehaktbal (ja mam, ik mis je niet alleen om wie je bent maar ook om je gehaktballen.) terwijl mijn vader en ik mijn moeder in de maling nemen. En zelfs, als ik mijn ogen dichtdoe, dan geef ik mijn oma een kus en zeg ik tegen haar dat ik van haar hou. Een hele hoop zoot. Voor altijd.
Luister naar het lied Testament van Bram Vermeulen. Voor mijn oma.
Lieve oma, zoals we in ons laatste telefoongesprek tegen elkaar zeiden: "Waar ik ook ben, u zult altijd met me meereizen." Zo is het.
En dan voelt een leuk en grappig reisverslag ineens nutteloos, stom en belachelijk. Maar dan bedenk ik hoe erg mijn oma genoot van mijn verhalen. En dus hier mijn belevenissen.
Onze laatste stop voor Vietnam was Luang Prabang, een erg leuke stad in Laos. En om het nog leuker te maken: hier hadden we een warme douche in onze badkamer. Voor warme douches heb ik zoveel respect gekregen sinds ik wegben. Wat is het toch een luxe om een kraan open te draaien en er komt warm water uit.
In Luang Prabang hebben we ons prima vermaakt. We hebben een tempel bezocht, de eerste sinds enige tijd. Want na alle tempels die ik tijdens mijn reis ben tegengekomen, ben ik toch wel een beetje "tempelmoe" geworden. Het was een mooie tempel. Punt. De massage die in Vientiane wat anders liep dat gepland hebben we over gedaan in Luang Prabang. Een traditionele massage, waarbij je katoenen kleding aankrijgt en dat de vrouw op alle punten heel erg (ik herhaal: heel erg) hard gaat drukken. Nouja, de masseuse die ik had dan. Ook hebben we in Luang Prabang gebowld. Op blote voeten, het was een hele ervaring. En wat niet vergeten mag worden is dat we in Luang Prabang onder het genot van een Maredsous Blond stoofvlees hebben gegeten. Het kost wat, maar daar hebben we het dan ook wel voor over. "Soms is het gewoon echt nodig om buiten je budget te gaan", zeggen Fleur en ik dan tegen elkaar terwijl we proosten en heftig knikken. Zo is het maar net.
Laos zit erop, helaas. Ik heb van Laos genoten, het is een prachtig land en de mensen zijn bijzonder aardig; ik ga zeker nog eens terug en zal er dan meer tijd voor nemen. Voor ons was de tijd gekomen om verder te reizen en wel naar het land van de loempia's. Jawel, Vietnam. Gezien we hier ook niet gigantisch veel tijd hebben, besloten we om Hanoi over te slaan en te beginnen in het midden van Vietnam om van daaruit verder te reizen richting het Zuiden. En dus gingen we naar Vinh.
Busreizen zijn altijd spannend en uitdagend, mijn hele reis lang al. Zo werd ik heen en weer geschud in de hitte in de busreizen naar Nepal, werden Irena en ik verrast door de smerigheid van de bussen in India (en keken we ook verrast naar de "busstations"), zat ik op krappe bankjes in de bus in Sri Lanka, ziek in de bus in Maleisië, keek ik een film in de bus in Thailand en duurde het eeuwen in de bus in Laos. De bus van Laos naar Vietnam was luxe. Je hebt er geen normale busstoelen, maar heuse stoelbedden. Drie enkele bedden naast elkaar met gangpaden ertussen. Schoenen in een plastic zakje voordat je de bus ingaat. Erg fijn, omdat je niet de hele nacht constant wakker wordt omdat je je in een zithouding begeeft en je echt niet weet waar je met je benen heen moet. Nee, gewoon liggen. En we hebben onderhand al een paar van deze bussen meegemaakt. De ene keer reed de buschauffeur zo hard over de hobbels dat we al slapend met ons gehele lichaam vier centimeter de lucht invlogen en weer hard neerkwamen op de stoel. De andere keer, om 04.30 uur, raakte onze bus een andere nachtbus. Resultaat: een hoop herrie, het raam van de andere buschauffeur compleet stuk, spiegel van de andere bus stuk en er zat een heel groot gat in de andere bus. Ja, de andere bus. Wij konden doorrijden. Wat ook fijn is, is als er van tevoren wordt gezegd dat de busrit 16 uur zal duren maar je uiteindelijk 23 uur onderweg bent. Ach, dat zijn maar zeven uren meer. Altijd een avontuur.
Vinh, onze eerste bestemming in Vietnam, was koud. Bij gebrek aan schoenen droeg ik twee paar sokken in mijn sandalen. Daarnaast een lange broek, hemd, shirt, vestje, fleecevest en een sjaal. Leuk weetje: ik sliep ook in deze vesten en sokken door gebrek aan meer warme kleren. In Vinh was allegaar niks te doen. Echt, helemaal niks. De stad telt toch zo'n bijna vier keer meer bewoners dan Alkmaar doet, maar er is niks aan. Ik had zowaar een restaurant gevonden in Vinh op internet en omdat we tot 21.00 uur moesten wachten op onze bus naar Hoi An besloten we hier onze tijd te spenderen. We hebben hier bijna zes uur lang gezeten, gedronken, gegeten, geskypet, monopoly gespeeld en gekletst.
Onze eerste indruk van Vietnam was door Vinh nogal koeltjes te noemen, maar eenmaal in Hoi An aangekomen was dit totaal niet meer van toepassing. Een geweldige stad. Aardig toeristisch, maar het is een stad met charme en gezelligheid en daar houden we van. Ons valentijnsdiner hebben we genuttigd in het meest geweldige restaurant met de meest geweldige eigenaresse van Hoi An. Op plastic stoelen en een kerstkleedje op tafel genoten we van de lekkerste loempia's (Ja Carline, ze zijn hier lekkerder dan op de zaterdagmarkt van Alkmaar!), white rose, country pancakes en fried wonton. Het was genieten.
Zelf koken is iets wat ik mis. Ik vind het altijd erg leuk om te koken, nieuwe dingen uit te proberen en gewoon domweg groenten te snijden en nergens aan te denken. In Hoi An hebben we een kookcursus gevolgd, wat dit gemis iets verlichtte. Loempia's, zowel gefrituurd als gestoomd, aubergine met een pittige groentesaus, papayasalade en vis in bananenblad hebben Fleur en ik op tafel gezet. Jullie zijn bij deze uitgenodigd voor een diner zodra ik terugben in het Alkmaarse. Enfin, de biertjes voor, tijdens en na de cursus hakten er lekker in en op de terugweg naar het guesthouse belandden we op een boot waar livemuziek werd gespeeld. Een boot vol Vietnamezen. De zanger blèrde meer dan dat hij zong, maar had er veel lol in. We kregen eieren zonder dooier en met zwarte dingetjes erin en toen Fleur even weg was stond ik te dansen op de boot met de Vietnamezen. Ik keek richting de kade en zag tot mijn grote schrik dat deze vol stond met toeristen die foto's stonden te maken. Waar is Fleur als je haar nodig hebt? Gelukkig kwam Fleur snel terug en danste even mee. Wat een wilde avond. Gelukkig was het pas 20.00 uur en lagen we op tijd in bed.
Voordat we de nachtbus naar Nha Trang in zouden gaan, hebben we een scooter gehuurd en zijn we naar My Son gegaan. Het is een stukje rijden, maar hadden gelukkig een plattegrond mee, getekend door de scooterverhuurder. Nouja, gelukkig... We verdwaalden en waren iets langer onderweg dan verwacht. My Son is een Hindoestaans tempelcomplex. Er staan meer dan 80 gebouwen, gemaakt van rood baksteen. Een mooi gebied om doorheen te lopen.
Nha Trang is dé badplaats van Vietnam. Althans, zo staat het in de reisgidsen en op het web. Het is een stad vol met Russische mensen. Alle horeca is gericht op de Russen; de menu's zijn compleet in het Russisch. We zijn meegegaan met een boottrip met de gedachte dat we op deze manier de eilanden vlakbij Nha Trang zouden bezoeken. Niks van waar, het was een partyboot. De oudere Vietnamese mannen die bij de crew hoorden zaten om 10.00 uur al aan het bier. Ach, ik ga er niet eens over uitweiden. Het was lachwekkend, maar niet iets wat Fleur en ik nu echt leuk vinden. Het leek verdorie wel een Salouboot. Niks voor ons en ik was er ook niet echt in de mood voor.
Het plaatsje Mui Ne staat bekend om haar zandduinen, zowel witte als rode. De witte waren fantastisch mooi, het leek wel een kleine woestijn. Al ben ik nog nooit in de woestijn geweest, dus misschien zit ik er wel naast. Het strand van Mui Ne is enkel geschikt om te kitesurfen. Er is bijna geen strand en het waait zo erg dat er in Nederland al lang een weeralarm voor uit zou zijn gegeven. We hebben getracht stiekem bij een zwembad van een resort te gaan liggen. Uiteindelijk zijn we toch een stelletje poeperds met z'n tweeën als het om dit soort dingen gaat en dus hebben we een resort gevonden waar we tegen betaling heerlijk hebben genoten van een zitzak en een zwembad.
Van Mui Ne naar onze laatste plek in Vietnam, Ho Chi Minh City of ook wel Saigon genoemd. Een drukke stad, maar wel erg gezellig. We hebben ons hier op de kunst en cultuur gestort. Zo hebben we het Museum voor de schone kunsten bezocht en hebben we in een kathedraal een kaarsje voor mijn oma aangestoken. Maar bovenal hebben we genoten van muziek. Live jazz op dinsdag en een pianoconcert op donderdag. Muziek is liefde, muziek is troost.
En nu zijn we zojuist aangekomen in Cambodja. De reis was kort en verliep soepel. We zijn niet eens opgelicht bij de grensovergang. En wat het meest geweldige is, is dat er een Nepalees restaurant in dezelfde straat zit als ons guesthouse. Dal Baht, here I come!
En ja, ik mis mijn familie nu. Een heleboel. Maar weten jullie wat het mooie is? Als ik mijn ogen dichtdoe dan stel ik me voor dat ik bij ze ben en dan ben ik ook echt gewoon even bij ze. Dan speel ik met mijn superneven. Dan drink ik een wijn met m'n zus. Dan geef ik Fanny een dikke knuffel. Dan stoei ik met m'n broer (terwijl Fanny roept: "Bloed, bloed, bloed!", en ik uiteindelijk op de EHBO beland). Dan zit ik bij mijn ouders thuis aan tafel en eet ik aardappelen, groenten en een gehaktbal (ja mam, ik mis je niet alleen om wie je bent maar ook om je gehaktballen.) terwijl mijn vader en ik mijn moeder in de maling nemen. En zelfs, als ik mijn ogen dichtdoe, dan geef ik mijn oma een kus en zeg ik tegen haar dat ik van haar hou. Een hele hoop zoot. Voor altijd.
Luister naar het lied Testament van Bram Vermeulen. Voor mijn oma.
-
28 Februari 2014 - 10:50
Irena:
Mooi! -
28 Februari 2014 - 11:27
Carina:
TROTS xxxxjes mooi -
28 Februari 2014 - 11:43
Fleur:
Het waren moeilijke dagen maar je hebt het geweldig gedaan. Jij en je top familie. Kus schat -
28 Februari 2014 - 12:01
Margreet:
Super gaaf geschreven lisa hou me ook aanbevolen voor het diner inalkmaar en je gedicht voor oma was prachtig xxx -
28 Februari 2014 - 13:12
Ingrid:
Allereerst wens ik je sterkte met het verlies van je oma en idd wat stelt het verslag dan nog voor !!!
Maar niet alleen je oma genoot van dit mooie verslag .
Ik zal nooit zo'n reis gaan maken ! Denk ik ....!!! Ben gewoon niet zo reislustig
Mijn leven is al een grote reis,haha
Maar vind het zo byzonder zoals je schrijft ,dan lijkt t of ik er bij ben.
Dank je wel lieve Lisa .
-
28 Februari 2014 - 20:38
Arjan:
Lieve zus, wat heb je dit weer mooi geschreven! Ik mis je en denk veel aan je... dikke kus en een hele hoop zoot! -
01 Maart 2014 - 04:35
Lies Vink:
Lieve Lisa ook in Nederland kaarsje voor je lieve oma en bay the way ook bijzonder om zo'n kleindochter te hebben.ik geniet van je verhalen en alles wat je uithaald......voelt een beetje voor mij de reizen die ik nog in m'n hoofd had zo toch te beleven........jij weet dat 78 kinderen in Nepal voorrang hebben op al mijn reisplannen en dat is goed zo!kus xxx en nog veel plezier,gaan elkaar in Nepal weer zien........maar dat duurt nog lang......lekker in het Nu love Lies didi -
01 Maart 2014 - 16:04
Carline:
Lieverd. Prachtige woorden. Trots op jou.
Het lied geluisterd terwijl ik aan jou en je oma dacht.
Lof yoe. -
02 Maart 2014 - 11:48
Ilona Fokkens:
Lieve Lisa, wat weer prachtig geschreven. Je zult je oma nooooooit vergeten en ze is altijd bij je. xxx
-
03 Maart 2014 - 16:42
Jan Hoving:
Prachtig verhaal weer, ik geniet ervan met lezen !
Khad de tekst van Bram Vermeulen al in m'n boekje staan, maar bij het 'horen' van het lied, hield ik het niet droog.
tGa je goed, geniet van dit leven !!! -
13 Maart 2014 - 04:20
Charlotte:
Mooi lies !! Weet zeker dat iedereen zo trots op jou is! Sterkte! -
13 Maart 2014 - 04:21
Dorus:
I love it! -
17 Maart 2014 - 21:50
Daiserd:
<3 -
01 April 2014 - 15:16
Ingrid Bakker:
Hai Lisa,
Wij hebben elkaar ontmoet op Pulau Kapas, we hebben een heerlijke week gehad en houden er mooie herinneringen aan.
George en ik wensen jou nog een fantastische tijd met mooie ervaringen waar dan ook in Azië
Het ga je goed, lieve groeten.
Ingrid
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
