Back to work!

Geuren, zoveel verschillende geuren overal. Frisse en warme geuren, als bomen, de zoete geur van bloemen, fruit op de markten, de geur van warmte en de geur van een frisse ochtend, zee en strand, wierook en vooral overal de geur van heerlijk eten. Daarnaast zijn er ook veel nare luchtjes. Straten die ruiken naar pis, de stank van koeienpoep, hoopjes verbrand afval overal (ja, ook plastic), ongewassen kleding, mottenballen, zweet, verrotte vis, durian (bah!), schimmel, ongewassen mensen, vieze wc's, open riolen en daarnaast ook veel geuren die ondefinieerbaar zijn. En dat is soms maar beter ook. Geuren brengen bij mij altijd een herinnering naar boven. Als het ergens wat koeler is en het ruikt er fris, dan doet het me denken aan thuis. De stank van bedorven fruit doet me denken aan Lowlands. Wierook doet me direct denken aan de Bouddhnath Stupa in Nepal. Elke keer weer bijzonder hoe een geur zoveel gevoel en herinneringen naar boven kan halen. Het voelt alsof je dan even op die plek bent. Even.

In Vietnam bezochten Fleur en ik de Cu Chi tunnels, gelegen naast Saigon. In deze tunnels schuilden de Vietnamese soldaten en verborgen zij voorraden wapens. Het is enorm smal en laag in deze tunnels en pikdonker. Bizar te bedenken dat zij daar maanden in doorbrachten en enkel een gekookte wortel van een plant (doet denken aan aardappel, maar dan geheel smakeloos) met een mengsel van suiker en pinda's aten.

Geschiedenis was nooit mijn favoriete vak op school. Ik kan me de monotone stem van de docent nog goed herinneren, net als de geur die uit zijn mond kwam. Later besloot ik dan ook dat een "tandartsbezoek" wel erg goed uitkwam tijdens deze les. Op plekken waar ik nu kom, word ik geconfronteerd met geschiedenis waar geen les tegenop kan. Het is geen leerstof, het is echt. Het is schokkend, bizar, indrukwekkend, niet voor te stellen en bovenal heel erg verdrietig. Fleur en ik bezochten The Killing Fields van Pol Pot. Hier werden massa's mensen op de meest gruwelijke wijzen gemarteld en vermoord. Baby's werden tegen bomen doodgeslagen; onvoorstelbaar. Het leed is nog duidelijk aanwezig bij de Cambodjaanse bevolking, het is dan ook nog niet eens 30 jaar geleden dat bijna 2 miljoen mensen werden vermoord; een kwart van de totale bevolking. Nadat we in de middag ook nog de gevangenis (voorheen school) hadden bezocht waar de mensen gevangen werden gehouden en werden gemarteld, waren we aan het einde van de dag sprakeloos. En eigenlijk ben ik dat nog steeds. Walgelijk.

In Cambodja zijn er op veel plekken massagesalons waar blinde mensen opgeleid zijn tot masseurs. De eerste keer genoten wij van een massage in Phnom Penh. Deze massage was geweldig, een van de betere massages. De tweede keer, in een andere stad (want ja, voor 4 euro kun je het toch niet laten om meerdere keren te gaan?!) was het een marteling. De vrouw ging zo tekeer dat mijn schouder knakte en bijna uit de kom plopte. Ik maakte een nogal wat vreemde beweging en produceerde een geluid waaruit de masseuse kon herkennen dat ik pijn had. De masseuse zei veertien keer sorry en ging vervolgens verder. De volgende dag hadden we ietwat zere armen. De derde en tevens laatste keer (ja, we durfden het toch nog) vertelde de jongen die mij masseerde dat hij drums en keyboard speelt. Uiteindelijk gaf hij een complete drumsolo weg en wel op mijn gehele lichaam. Vervolgens vroegen we hem of hij toevallig ook kon zingen en dit bleek zo te zijn. Gemasseerd worden terwijl er een Cambodjaans liedje voor je wordt gezongen, wie wil dat nou niet?

Fleur was jarig en de avond voordat ze jarig was besloten we een drankje te gaan drinken. We waren nog in Phnom Penh en zouden de volgende ochtend vroeg met de bus naar het zuiden vertrekken. De avond was erg gezellig en vooral erg lachwekkend. Uiteindelijk ontsnapten wij 's nachts de bar uit, hard lachend, om wat eten op straat te scoren. Eten tussen lokale mensen die je aanstaren is altijd erg fijn. Door een kleine miscommunicatie tijdens het "Wie zet de wekker?" was er geen wekker gezet en misten we de bus. Elk nadeel heeft zijn voordeel, we konden nu wel heerlijk relaxed ontbijten, wat we ook wel een beetje nodig hadden. Helaas kwamen we pas laat op de dag in Sihanoukville aan, waardoor onze planning (teenslippers kopen voor Fleur, een prinsessenjurk kopen voor Fleur en vooral taart eten) geheel in de mist was gelopen. In de avond getracht Sihanoukville onveilig te maken, maar hier zijn we niet in geslaagd. Niks voor ons, de jonge feestende hipsters daar. De avond geëindigd met veel ballonnen voor de verjaardagssfeer. Dat dan weer wel.

De dagen hebben we op het strand doorgebracht, maar ook hebben we een dagje in een privébioscoop gezeten. De bioscoop bestaat uit verschillende kamers die je per uur kunt huren. Geweldig. We hebben er wel negen uur doorgebracht en zo ons filmloos bestaN weer even opgekrikt.

Van Sihanoukville zijn we met de nachtbus naar Battambang vertrokken. In Battambang hebben we een circus bezocht, wat erg grappig, leuk en spectaculair was. Het circus bevindt zich op het terrein van de kunst- muziek- acrobatiekacademie. Het was een show vol theater, cabaret en acrobatiek. We hebben ons rot gelachen.

We zijn twee dagen op pad geweest met de tuktuk en dit waren twee erg leuke en interessante dagen. Zo is er een bambootrain waar we heen zijn geweest. Dit is een vlot op rails waar je met vier personen op kunt zitten en die brengt je naar een klein dorpje en vervolgens weer terug. Het gaat hard en er waren een paar momenten dat ik dacht de we de rails af zouden vliegen, gezien de rails niet helemaal op elkaar aansloten. Ook hebben we een wijnproeverij (niet te drinken) gedaan en hebben de Killing Caves bezocht. Einde van de middag stonden wij bij de Bat Cave te wachten totdat de vleermuizen eruit zouden vliegen om op zoek te gaan naar eten. Dit doen zij elke dag rond de klok van 18.00 uur. We hadden geen idee wat we konden verwachten, maar wat er gebeurde overtrof alles wat we van tevoren hadden bedacht. Vleermuizen, overal. Ze bleven maar komen, het duurde wel drie kwartier voordat ze allemaal buiten waren. Vanaf de hoofdweg zagen we ze verderop vliegen en het leken wel zwarte wolken. Bizar.

De volgende dag hebben we in een dorpje vrienden gemaakt met lokale mensen. Een vrouw was daar muizen aan het bakken en uiteraard wilden Fleur en ik er daar wel eentje van proberen. Erg smakelijk kan ik jullie vertellen, veel beter dan een kakkerlak. Een lokale vrouw die er zat moest elke keer erg lachen om ons, waardoor ik ook erg hard moest lachen, zodat zij vervolgens uit enthousiasme Fleur een klap gaf (sorry Fleur, maar jij zat nu eenmaal naast haar) en nog harder moest lachen. En omdat zij Fleur iedere keer een klap gaf moest ik nog harder lachen, waardoor zij Fleur weer een klap gaf en nog harder moest lachen. En omdat zij.... Ja, zo kan ik nog wel even doorgaan.

Ook hebben we in Battambang een kookcursus gevolgd. Van tevoren bezochten we de markt en dit was al erg spectaculair. de vissen liggen levend in lage bakken op de grond. Meerdere malen gebeurde het dat een vis zo erg spartelde dat deze uit de bak op straat belandde. De mensen kijken niet op of om en stappen rustig over de spartelende vis heen. Erg sneu.

Het eten was verrukkelijk, subliem en heerlijk tegelijk. Het menu van het etentje zodra ik weer in Alkmaar ben is wederom uitgebreid, dit keer met een overheerlijke Khmer Amok en nog een pittig vlees gerechtje waarvan ik de naam even ben vergeten. Komt u allen!

Vanaf Battambang zijn we met de boot naar Siem Reap gegaan, onze laatste locatie van onze reis samen. Negen uur lang op een iniemini bankje zitten, maar ik vond het geweldig om te zien hoe de mensen langs en op het water leven. Geweldig, maar vaak ook erg triest. Veel huisjes zijn erg klein en vallen nog net niet uit elkaar als ze nog niet uit elkaar zijn gevallen.

Onze accommodatie in Siem Reap hadden we van tevoren al geboekt, iets wat we nooit doen, maar dit keer was het anders want we waren toe aan een zwembad. Wat een geweldig hotel. Hele lieve mensen, superschone kamers, warme douche en een heerlijk zwembad. Voor 15 euro met z'n tweeën inclusief ontbijt. Duurste accommodatie van onze reis, ha!

Gezien het in Siem Reap 38 graden warm was en erg geen zuchtje wind stond lagen wij veel in en naast het zwembad. Toch hadden we naast deze ontspanning ook een missie te volbrengen in Siem Reap, namelijk het bezoeken van het wereldwonder Angkor Wat. We besloten twee dagen voor dit enorme tempelcomplex uit te trekken. Prachtige tempels en een prachtig gebied, ik kan niet anders zeggen. Tempel in en tempel uit. Het was toch ook best een zware tocht. 38 graden, veel mensen om ons heen en dan te bedenken dat we door al dat reizen toch al echt wel tempelmoe zijn geworden. Maar mooi was het zeker.

Siem Reap is een erg gezellige stad en gezien wij dat ook zijn was het gezelligheid ten top. Maar aan alle gezelligheid komt een einde en het naderen van het einde voelden voor ons beiden steeds vreemder aan. Zo spraken we over hoe het zou zijn voor Fleur om weer thuis te komen. Wat zal ze als eerste gaan eten? Wie zal ze allemaal weer zien? En ik bereidde me voor op Maleisië, werken bij een bungalowresort op een klein eiland waar verder geen winkels zijn. Nieuwe shampoo kopen, scheermesjes, tandpasta en de hele mikmak. Het voelde alsof ik opnieuw op reis ging.

Toen ik mijn reis begon in Nepal leek het een eeuwigheid te duren voordat Fleur en ik elkaar weer zouden zien. Toen we elkaar eenmaal weer zagen voelde het alsof we elkaar de dag ervoor nog gezien hadden. De tijd die we samen in Azië hebben doorgebracht is voorbij gevlogen, maar wat hebben we veel beleefd samen. Zoals Simon Carmiggelt ooit schreef: "Wie samen kan reizen, kan samen leven." Proost Fleurie!

En nu ben ik in Maleisië, op Kapas Island om precies te zijn. 17 maart ben ik hier aangekomen en sindsdien aan het werk bij Kapas Turtle Valley. Het bungalowresort aan het strand wordt gerund door Peter en Sylvia. Heerlijk om weer hard aan het werk te zijn, en helemaal op een plek als deze; het is een paradijs. Op het eiland zijn geen wegen, geen winkels en geen pinautomaten. Er zijn enkel wat resorts en restaurants op het strand. Mijn vrije tijd bestaat uit zwemmen, snorkelen, wandelen langs het strand, liggen op het strand, kayakken, lezen, schrijven en het bezoeken van KBC, een restaurant/bar en tevens dé ontmoetingsplek van het eiland. Het eiland is bijzonder en dan in de meest positieve zin van het woord. Het is er heerlijk rustig en de sfeer is mede door de relaxte mensen erg goed.

Het eiland kent veel mooie dieren. Zo heb ik al een haai zien zwemmen vlakbij waar ik zelf de dag ervoor aan het zwemmen was. Ook komen er elke dag iguana's op bezoek die variëren in grootte van een paar centimeter tot wel circa twee meter. Prachtige beesten, alleen is het iets minder fijn als ze de keuken binnenlopen. Ook zijn er hier gigantische spinnen en ben ik blij dat ik hier niet bang voor ben. 's Nachts komt Mr. Crab op bezoek in de badkamer. De badkamer is tegen een rots aangebouwd en Mr. Crab past er precies tussen. Onze eerste ontmoeting was midden in de nacht nadat we met z'n allen een verjaardag hadden gevierd onder het genot van flink wat bier. Ik zat op de wc en schrok me wild toen Mr. Crab vlak naast me bewoog en me aan zat te staren. Daarnaast is er een duizendpootsoort die giftig is, maar wel prachtig om te zien. En megagrote vleermuizen hangen hier 's avonds in de bomen. Ook schijnen er pythons te zijn, deze heb ik nog niet gespot. Maar het mooiste dier ben ik tegengekomen onder water tijdens het snorkelen. Naast alle prachtige en kleurrijke vissen, het adembenemende koraalrif en een paar flinke pijlstaartroggen (ja, ik pas op, Steve) heb ik al een aantal keer een schildpad gezien. Allemachtig, dat is beesterlijk.

Helaas gaan dieren ook dood. Peter en Sylvia hebben drie katten en een van deze heeft al van een aantal baby iguana's het leven afgenomen. Deze liggen verstopt tussen de planten en vind ik als ik de planten water geef.

Van de week dreef er een schildpad in de zee, op zijn rug, niet meer in leven. Peter en ik zijn erheen gevaren met een kleine motorboot en Peter wilde de schildpad meenemen om hem te begraven. Een schildpad weegt wat en dat maakte dat de boot bijna kapseisde. Schildpaddenvocht over mijn been als resultaat, maar de schildpad was aan boord en werd even later begraven.

Naast Kapas ligt Gem Island, een eiland nóg kleiner dan Kapas, met enkel één resort. Ik ben er met mijn collega Bridgette heen gekayakt om de babyschildpadden en een albinoschildpad te bewonderen. We besloten om er te gaan snorkelen, want achter het eiland ligt het Coral Garden. De stroming was heftig, zo ook de golven. Bridgette zwom achter me, maar even later zag ik Bridgette niet meer. Het was exact een scène uit GTST of een slechte film. Ik om me heenkijken, zowel onder als boven water en haar naam roepen. Mezelf inpraten dat ze heus nog wel leeft en ik niet in paniek hoef te raken. Door de golven had ik weinig zicht. Na tien minuten (tien erg lange minuten) zag ik Bridgette op het strand staan zwaaien. Ja, ze leeft nog.

Snorkelen vind ik geweldig, wat is de onderwaterwereld toch allemachtig mooi. Het smaakt naar meer en dus heb ik besloten om mijn Padi te gaan halen, oftewel: mijn duikbrevet. Daar ben ik nu mee begonnen en ik vind het te gek.

Nog maar drie weken en dan komt niemand minder dan Irena mij bezoeken. Van binnen gil ik al, ik kan niet wachten om haar te zien. Ireen: vergeet de haringen niet!