Viva la Kapas!

"Lisa, waar ben je nu?" "Lisa, ben je nu al eens terug?" "Lisa, het duurt nu wel echt heel lang." "Lisa, waar blijft je reisverslag?"

Dames en heren, hier ben ik dan met een nieuw reisverslag vanuit het prachtige Sri Lanka. Maar nu eerst terug naar Kapas; het paradijs op aarde.

Irena kwam voor twee weken naar Kapas toe! Ik had een extra dag vrij gekregen, zodat Irena en ik Tasik Kenyir konden bezoeken. Tasik Kenyir is een groot meer (afstand Akmaar-Amsterdam haalt het met gemak) dat gemaakt is door, jawel, de mens. Het idee was om de vroegere vallei vol te laten lopen. Koreanen hadden berekend dat dit ongeveer 4 jaar zou gaan duren en tot die tijd zouden er bomen gekapt worden. De berekening klopte niet helemaal, gezien de vallei na één regenseizoen al volgelopen was. Even Apeldoorn bellen, zeg maar. Enfin, wij gingen erheen. Ik was wat gespannen, op een goede manier, maar niet enkel om het Tasik Kenyir te bezoeken. Nee, ik was al twee maanden lang niet op het vasteland geweest. Twee maanden lang heb ik geen auto gezien, enkel op stranden gelopen, geen winkels gezien, geen drukte van mensen om me heen gehad en niet meer dan een rokje en hemdje gedragen. Back to life, back to reality: het voelde als een droom.

Gezien we de avond voordat we naar Tasik Kenyir vertrokken een feestje op z'n "Kapas" hadden gehad en daardoor weinig slaap en teveel alcoholische versnaperingen tot ons hadden genomen, waren we ietwat brak. De kamer in het resort waar we verbleven maakte dat allemaal goed. Wat een luxe; ik heb onder de beste douche ooit gestaan en daar knap je van op! In de middag rondgelopen in het plaatsje, gezien er een festival aan de gang was. Het festival hield vooral in dat je er heel veel kleding, speelgoed en huishoudelijke spullen kunt kopen. Gezien een stofzuiger niet in mijn backpack past en ik ook geen hoofddoek draag, hebben we dat gedeelte van het festival snel achter ons gelaten. We hebben heerlijke hapjes gegeten op de markt, de lokale mensen vonden ons bar interessant en wilden ons van alles laten proeven. Ik heb zowaar nog even plaatsgenomen achter een kraampje om een typisch Maleisisch koekje te maken. Heerlijk Nel! In de avond hebben we het ervan genomen en roomservice besteld. Het eten was vrijwel smakeloos, maar het uitzicht op het meer vanaf het balkon maakte dat allemaal goed.

De volgende ochtend zijn we met een bootje het meer opgegaan. Twee lokale vrouwen vergezelde ons. Veel Aziatische mensen kunnen niet zwemmen en dat gold ook voor de twee vrouwen. Ze waren ietwat bang en Irena en ik moesten hen ervan overtuigen dat we goede zwemsters zijn en hun zullen redden. Giechelend kwamen ze aan boord. We bezochten een spice garden, waar veel verschillende planten worden gebruikt voor medicinale toestanden. Wat een toestand. De man die uitleg gaf sprak geen woord Engels, maar gelukkig konden de vrouwen het een beetje vertalen. We dronken een thee speciaal voor vrouwen en de man legde uit dat we na tien minuten een boer zouden moeten laten. Deze moesten we niet inhouden, maar gewoon laten gaan. Nu zou het erg grappig zijn om te vertellen dat iedereen daar zat te boeren, maar er is niks van waar. Ik heb mijn naam geen eer aan gedaan. Na de spice garden was het tijd voor een waterval. De tocht naar de waterval was prachtig. Het meer heeft iets mysterieus, de kleur van het water is prachtig; groenblauwig, intens, warm en helder op een vreemde manier. Uit het water steken op sommige plekken bomen, wat het hele beeld iets magisch geeft. Een bijzondere plek, uniek, om niet te vergeten.

Om jullie niet langer in spanning te laten: ik heb mijn Padi Open Water gehaald, oftewel mijn duikbrevet. Ik vind het geweldig, de onderwaterwereld is zo bijzonder en het geeft veel rust en energie tegelijk. Althans, zolang er geen geen groep van veertien Chinese mannen meegaat die bovendien de duurste equipment hebben en onderwatercamera's waar je u tegen zegt, waardoor je toch wel zou verwachten dat ze een passie hebben voor duiken en dus rekening houden met het onderwaterleven en dus niet, ik herhaal níét, het koraal vernielen door er gewoonweg op te gaan staan en de schattige nemovisjes zo bang maken door hun huis te slopen. Neehoor, ik ben heus niet lichtelijk geïrriteerd.

Wat een wildlife op het kleine eiland; zo sta ik de ene ochtend vroeg op om bij laag water de haaien te zien zwemmen en de zon op te zien komen en lig ik de andere nacht wakker in bed omdat er een grote junglekrab boven mijn hoofd loopt. Smekend en hopend, met een bezem in mijn ene hand en een emmer in mijn andere hand, dat Mr. Crabs mijn kamer snel zal verlaten en niet op mijn hoofd zal vallen.

De dag na mijn laatste werkdag hing ik in een grote autoband in de zee te relaxen, totdat ik in ene iets heel pijnlijks voelde tegen mijn bil. Hallo kwal. Ik gaf een gil en begon als een bezetene terug te spartelen naar de kust. Sylvia, mijn bazin, hoorde me en stond al klaar om mijn bil te behandelen met azijn. De kwallenbeet was, grappig genoeg, in de vorm van een kwal. Ik wist niet dat het zoveel pijn zou doen. Naast het brandende gevoel, voelde het alsof er een mes in mijn lies werd gestoken. Gevolgd door steken en krampen in mijn maag, borst, nek en rug. Tintelingen over mijn hele lichaam. Nu, twee weken later bevindt de kwal zich nog altijd op m'n bil. Kwalgelijk.

Het WK is vermoeiend om te volgen als je je in Azië bevindt. De eerste wedstrijd tegen Spanje was om 3 uur 's nachts. Ik had de wekker gezet en ben met drie Nederlandse gasten naar KBC gegaan, het restaurant waar alle wedstrijden uitgezonden werden. Hilarisch, gezien we er met wat Spanjaarden zaten en zij na het eerste doelpunt van Spanje ons compleet belachelijk maakte met "olé olé" gezang. Enfin, na verloop van tijd slopen ze één voor één het restaurant uit. Adios!

De dag van mijn vertrek naderde en ik moet eerlijk bekennen dat ik daar erg tegenop zag. Het leven op het eiland is aan de ene kant erg geïsoleerd, maar het geeft daarnaast ook een bijzonder gevoel van vrijheid. Om na het draaien van het ontbijt, schoonmaken van de bungalows en het serveren van de lunch je bikini aan te trekken en voor een paar uur de zee in te plonsen voordat je weer aan het werk gaat, is een heerlijk gevoel. Om over een strand te lopen waar bijna niemand is, waar de zon schijnt, het zand wit en de zee helder is. Waar de mensen relaxt zijn (kan het ook anders dan op een eiland als Kapas?). Ja, ik mis Kapas nu al.

In ene was de dag van mijn vertrek daar. De avond voor mijn vertrek, tijdens mijn laatste avondmaal, begon het heel hard te regenen en te waaien, waardoor ik in de keuken aan het aanrecht stond te eten. Met een fles wijn ernaast. Heerlijk. Alle verhalen die je zult horen en lezen over de kookkunsten van Sylvia zijn waar; het is goddelijk. Om mijn laatste avond te vieren gingen Sylvia, Linda en ik nog even over de heuvel om een drankje te gaan drinken. Bij KBC was een groep van 40 Chinezen aan het eten, waardoor het ónmogelijk voor ons om te dansen. We besloten na een tijdje om terug te gaan, wat voor mij wel goed uit kwam gezien ik de wedstrijd Nederland tegen Costa Rica om 4 uur 's nachts wilde zien. Toch is er ergens op de terugweg naar het resort iets misgegaan waardoor ik in beschonken, al dan niet comateuze toestand in mijn bed belandde en om 6 uur 's ochtends wakker schrok. Voetbal gemist, maar ik voelde me alsof ik de derde helft zes keer gespeeld had. Het eiland af om iedereen gedag te zeggen. Ik vind afscheid nemen vreselijk, stel het uit en dat maakt het dan nog lastiger. Nog één keer een knuffel, nog één keer een doei. "Oké, nu ga ik écht."
Met de laatste boot naar het vasteland, tas weer ingepakt en een broek aan. Op de boot m'n zonnebril op en niet meer om willen kijken. "Aan leuke dingen denken Lisa, nu niet gaan zitten janken." Gelukkig stond Peter me op te wachten op het vasteland. We hebben samen een biertje gedronken, heerlijk gegeten en lekker gekletst, voordat hij me naar het busstation bracht. Wat ben ik Peter en Sylvia dankbaar. Vanaf het eerste moment voelde ik me thuis op Kapas, de klik was er alsof die er altijd al geweest is.

Dag Kapas.

De nachtbus naar Kuala Lumpur was verschrikkelijk. Ik kon niet slapen, de vrouw naast me lag met haar hoofd op mijn schouder en om het allemaal nog leuker te maken dan het al was, was de man aan de andere kant van het gangpad druk bezig zichzelf te vermaken. Midden in een bus vol slapende mensen. Wat een viespeuk. Uiteindelijk om 5 uur aangekomen in Kuala Lumpur op een ander busstation dan ik dacht en ik had werkelijk geen idee waar ik was. Alles was dicht en ik had helemaal geen zin in alle taximannen die direct naar me begonnen te roepen toen ik de bus uitstapte. Gezien ik nog zeven uur moest wachten op mijn vlucht naar Borneo, besloot ik eerst op een bankje mijn boek uit te lezen en moed bijeen te rapen de taxiprijsstrijd aan te gaan.

Mijn eerste bestemming in Borneo was Miri. Ik werd opgehaald door een persoon waarvan ik dacht dat het een vrouw was, maar waar later in het hostel druk over gediscussieerd werd. In ieder geval heb ik me rot gelachen in de taxi, gezien het eerste wat zij (om het even makkelijk te maken) vroeg was of ik graag bier drink. "Uhhh, ja?" Ze vertelde me dolblij dat het zo goedkoop is in Miri en dat er nu allemaal verschillende fruitbieren waren. Enfin, ze heeftde hele rit (zo'n 20 minuten) enkel over bier gepraat. We stopten bij het hostel en toen ik haar geld gaf ging zij dit wisselen bij het restaurant onder het hostel. Toen ze terugkwam had ze twee bier gekocht en zei: "You see! I gave her 50 and got 40 back. Cheap beer my dear!"

Het hostel is van Mrs. Lee. Een betere plek had ik niet kunnen hebben om weer even te "aarden". Een woonkamer, een keuken en twee gezellige dames op leeftijd als kamergenoten. Met een van de vrouwen heb ik een trip gemaakt naar de Niah Caves. Een mooie wandeling door de jungle en de grotten.

Van Miri ben ik naar Kota Kinabalu gevlogen. Ik heb twee duiken gemaakt die vergeleken met Kapas ietwat in het niet vielen. Het zicht was slecht en wat er te zien was, was niet erg spectaculair. Toch heb ik me prima vermaakt, de mensen waren leuk en het duiken op zich vind ik elke keer weer een avontuur. Ach, en laat ik nou toch wel een turtle gezien hebben.

In Kota Kinabalu ontmoette ik de Deense Eva en de Maleis/Indiase Suresh. Onder het genot van een diner kwam het plan om de volgende dag een auto te huren en naar het National Park te gaan. Een win/winsituatie; veel goedkoper en relaxter dan met een groep. We hebben een jungletrek gemaakt naar een punt wat een mooi uitzicht zou moeten geven over de bergen. Eenmaal boven, geklauterd over takken en door modder, was het compleet grijs om ons heen. Prachtig. De roadtrip geëindigd bij een waterval, heerlijk koud als een dompelbad om onszelf daarna te verwarmen bij de hot springs.

Na het gezonde leven op Kapas kwam de terugkeer op het vasteland iets verkeerd aan. Airco, nachtbus, vliegtuigen en uitlaatgassen; het zorgde ervoor dat ik vier dagen bijna enkel in bed heb doorgebracht met koorts, keelpijn en heel veel snot. Met Eva heb ik nog een eiland bezocht met het idee om daar een dag te relaxen. Op het eiland was het erg druk, de zee was vuil en rook niet zoals het hoort te ruiken en ik lag enkel te niezen en te hoesten. Bij terugkomst in het hostel bleek mijn telefoon weg te zijn. Na samen met Eva en de lieve vrouw van het hostel alles doorzocht te hebben zonder resultaat, heeft Irena direct mijn simkaart geblokkeerd. Een aantal dagen later heb ik bericht gekregen van het hostel dat mijn telefoon in een kussen van iemand anders is gevonden. Bijzonder, maar ik ben allang blij dat ik niet al mijn video's en foto's kwijt ben. En nu maar hopen dat de post aankomt in Nederland.

Ik heb minder kunnen doen dan ik wilde in Borneo. Tijdens mijn laatste dag probeerde ik om de orang-oetan sanctuary te bezoeken, maar na een half uur toch maar besloten een taxi terug te nemen, gezien de koorts. Gelukkig wel een paar knappe koppen mogen bewonderen.

Ik vloog terug naar Kuala Lumpur en ben daar nog drie nachten gebleven. Om dan in een drukke straat vol straateettentjes in ene te horen: "Hoi Lisa!", is toch wel heel grappig. Het was een Nederlands stel dat eerder bij Kapas Turtle Valley had verbleven. Toen ik terugliep naar het guesthouse stond er een jongen die zei: "Hey, I know you!". Het was een jongen die ik in de nachtbus had ontmoet (nee, niet die ene!). Kuala Lumpur is toch net Alkmaar.

Ik hou van Kuala Lumpur. De mensen zijn er zo divers, je kunt je in verschillende werelden begeven. Wat geldt voor de mensen, geldt ook voor het eten. Ik vind het heerlijk om er rond te lopen en alle kleuren, geuren en smaken te proeven. De laatste avond in Kuala Lumpur met Storm, de zoon van Peter en Sylvia, en Dirk, die ook op Kapas heeft gewerkt, afgesproken en heerlijk tapas gegeten. Gebakken chorizo, geitenkaas, albondiga's... Heerlijk om dat na zo'n tijd weer eens te proeven.

En nu ben ik in Sri Lanka en het voelt direct goed. Ik verblijf één nachtje in een guesthouse waar ik afgelopen keer ook heb verbleven. De eigenaar herkende me direct: "Lisa, you're back!". Ha, dat had ik even niet verwacht.

Overmorgen heel vroeg komt Daisy aan in Sri Lanka. Drie weken samen door Sri Lanka reizen; ik kan niet wachten!

Daiserd, tot snel!