Sri Lanka tot de tweede

Ik weet nog dat Daisy eens tegen me zei dat het nog 142 nachten zouden duren voordat we elkaar zouden zien in Sri Lanka. En dan in ene is het zover en haal ik haar midden in de nacht op van het vliegveld. Shasha, de tuktukmeneer was niet blijven wachten zoals beloofd, maar gelukkig zijn er in Sri Lanka werkelijk óveral tuktuks. Het begon licht te worden dat we samen terug in de tuktuk zaten en eenmaal bij het hotel was de ochtend begonnen. Douchen, rusten en ontbijten. En om dan de jetlag te verdoezelen een biertje drinken. Nouja, ik had natuurlijk geen last van een jetlag, maar ik kan Daisy toch niet in haar eentje om negen uur in de ochtend een bier laten bestellen bij de ietwat verwarde (heel vreemd) jongen van het hotel?

Bijna een jaar geleden vertrok ik naar Azië, een continent waar alles compleet anders is dan in Nederland. Het grappige is dat het besef daarvan er niet meer vaak is bij mij; ik heb me onderhand wel ingeburgerd. Zo eet ik rijst met mijn handen, ding fanatiek af, schud mijn hoofd van links naar rechts als blijk van oké, loop prima op blote voeten, vraag of mijn eten wat meer spicy mag zijn, ben gewend aan de Aziatische toiletgebruiken, schud met mijn hand als ik het er niet mee eens ben, doe een tukkie in een lokale bus bomvol met lokale mensen en kneiterharde muziek en lach vooral om alles wat fout gaat in restaurants en op elke plek waar ik veel langer dan gepland moet wachten. Nog harder lach ik om de Westerse mensen die zich ergeren aan de verkeerde of langzame service in een restaurant en stampij maken om een bus die te laat is of toch wel erg vol zit. Soms kan ik het dan niet laten om met een grote glimlach "Welcome to Asia" te zeggen.

Het leuke is dat ik me er meer bewust van werd hoe anders en vreemd en grappig en bijzonder en gek en maf, en wat daarbij nog meer in het rijtje past, alles eigenlijk is door de komst van Daisy. Het is allemaal zo gewoon geworden. Ik mag er wel voor waken dat ik straks in Nederland niet sta af te dingen als ik een pak rijst koop.

De eerste dagen hebben we in Negombo doorgebracht. Daar is op zich niet veel te doen, maar hangen bij het zwembad, lekker eten en drinken is iets waar we ons goed mee kunnen vermaken. Voor Daisy even bijkomen van de lange reis (al was het denk ik meer bijkomen van de eerste avond samen "een biertje" drinken) voordat we met lokaal vervoer Sri Lanka door zullen reizen.

De bus van Negombo naar Kandy is een feest en ik heb vooral genoten van de gezichtsuitdrukkingen van Daisy. Harde muziek, een ietwat verrotte bus en die dan volgestampt met mensen. De bus slingert al hard toeterend over de weg om alles en iedereen in te halen. Denk je dat je eindelijk onderweg bent, stopt de bus na vijf minuten, stapt de chauffeur uit om vervolgens twintig minuten later weer in te stappen. Dat zijn de zware momenten, gezien de warmte.

Tijdens mijn eerste bezoek aan Sri Lanka leerde ik in Kandy tuktukdriver Suresh kennen. Samen met Wendy heb ik toen een roadtrip met Suresh en zijn tuktuk gemaakt. Gezien de centrale ligging van Kandy, ben ik tijdens die reis nog een paar keer teruggekomen, al was het alleen maar om over te stappen op een andere bus. Suresh stond elke keer met een grote lach op me te wachten en bleef eigenlijk altijd rondhangen en dus kwam het vaak voor dat we samen aten. Ik kan zeggen dat het m'n allerbeste Sri Lankanese vriend is geworden. Ditmaal haalde hij ons ook op. Hij nam ons mee naar een lokaal restaurant, ergens boven waar je als toerist nooit zou komen. Een restaurant waar ze plastic folie over de borden leggen, zodat ze niet hoeven af te wassen en waar je je mond afveegt met een velletje papier. Daisy, die normaal haar spareribs en kippenbout nog met mes en vork eet, ging overstag om met haar handen te eten. Het klinkt zo makkelijk; met je handen eten, maar ga maar eens proberen rijst met je handen te eten. Het is even een trucje, maar het is heerlijk en ik raad jullie dan ook allemaal aan vanavond het bestek eens in de la te laten liggen. Suresh en ik leerde Daisy te eten met haar handen en een paar dagen later leerde Daisy en ik Suresh mes en vork te gebruiken.

Na een bezoek aan een traditionele dansshow en de welbekende toothtempel, vertrokken we de volgende dag naar Dambulla met Suresh. Hier hebben we de templecaves bezocht. Voor mij de tweede keer, maar daardoor niet minder leuk. Die nacht sliepen we in Sigiriya. Suresh is een ietwat verlegen jongen, vooral door zijn gebrek aan Engels. Toen we die avond gingen eten en wat biertjes hadden gedronken sprak hij ons de oren van de kop. Waar bier wel niet goed voor is. Op de terugweg naar het guesthouse zag Daisy een olifant staan. Helaas moest ik haar vertellen dat ze deze niet mocht rekenen als wilde olifant, gezien de ketting om z'n poten.

De volgende ochtend hebben we Sigiriya rock beklommen. Het was heerlijk, want er stond een windje waardoor we niet geheel nat van het zweet bovenkwamen.

We hadden Suresh gevraagd ons af te zetten in Habarana, vanwaar wij de bus naar Uppuveli, vlakbij Trincomalee, konden nemen. Aangekomen in Habarana wilde Suresh niet dat we met de bus zouden gaan, omdat het heel erg druk zou zijn. Hij stond erop ons helemaal naar Uppuveli te brengen. En dan kun je drieënveertig keer "Nee, dat is écht niet nodig" zeggen, maar het heeft geen enkele invloed. In Uppuveli verbleven we aan het strand. Heerlijk relaxen in de zon, lezen en zwemmen. We hebben een uitstapje gemaakt naar Pigeon Island om te snorkelen. Er zijn veel rifhaaien, we hebben er binnen een half uur meer dan tien gezien. En wie denkt dat haaien eng zijn, deze zijn dat niet. Kwallen, die zijn pas kwalgelijk. Gezien er niets op het eiland is waar je drinken of eten kunnen kopen hadden we naast flessen water ook wat koekjes meegenomen. Na even gesnorkeld te hebben kwamen we al snel tot de ontdekking dat de koekjes meegenomen waren door de vogels en wij dus niets hadden om te eten. Fijn als je veel gesnorkeld hebt, het eigenlijk al een beetje lunchtijd is en je al te lang in de zon hebt gezeten.

Vanuit Uppuveli besloten we om direct naar Arugam Bay te gaan, een relaxed plaatsje aan de oostkust. Dat betekende een lange zweterige busrit om uiteindelijk te eindigen in ons eigenste kokosnotenbladerenhutje (ook een mooie voor galgje).

Op een avond besloten we naar een feest aan een strand 10 kilometer verderop te gaan. Na heel wat gedans op blote voeten later zaten we in de tuktuk terug toen we moesten stoppen voor wilde olifanten. Langs de weg een hele kudde van deze prachtige schepsels. Vol bewondering (en de nodige alcohol) keken we. Nee, het waren geen hallucinaties, ze waren echter dan echt. Even verderop moesten we wederom stoppen, dit keer voor een kudde wilde politiemannen. De vriendelijke vriend vroeg ons om ons paspoort en ik legde hem uit dat deze in ons kokosnotenbladerenhutje lag. Na een aantal keren herhaald te hebben dat dit absoluut niet kon, liet hij ons uiteindelijk verder hobbelen in de tuktuk. Wat een avonturen, zo midden in de nacht.

Vanuit Arugam Bay hebben we een dagtrip gemaakt naar het Yala East National Park. Er zijn daar luipaarden en ik hoopte er dan ook vurig op om deze te spotten. Met een luxe jeep zijn we naar het park gegaan om vervolgens heel veel krokodillen, olifanten, vossen, waterbuffalo's, pelikanen, haviken, green bee eaters, Sri Lankan junglefowls, pauwen, herten en apen te spotten. Het was prachtig, maar helaas was de luipaard te lui om zijn lieve snoetje te laten zien.

Om bij het gezellige bergplaatsje Ella te komen, namen we de bus. Voordat ik de bus instapte was ik al enigszins wat misselijk en toen we achterin de bus opgepropt zaten tussen de mensen terwijl we door de bergen slingerden, nam deze misselijkheid serieuze vormen aan. We moesten halverwege overstappen en ik was blij dat we de bus uit konden. We besloten het laatste deel met de tuktuk af te leggen, wat een stuk beter te doen was. Onderweg stopten we bij een waterval en de tuktukmeneer gaf aan dat hij eigenlijk niet verder wilde rijden, want het was toch verder dan hij dacht en we hadden niet voldoende betaald. Hij zei dit niet op een heel gezellige manier. Dan heb je een verkeerde aan mij: "Ammehoela en metoeroe, dit is onze afspraak, je brengt ons naar Ella", en de meneer reed, ietwat mopperend, verder.

Het was hoogseizoen en dus betaal je de volle pond voor een kamer. Na een guesthouse bekeken te hebben zonder resultaat werden we op straat aangesproken door een vrouw. Enfin, ze had drie betaalbare kamers in haar homestay. We moesten er aardig wat traptreden voor klimmen met onze backpacks op ons rug, maar het was het waard. Een mooie roze kamer, een buitenzitje, een mooi uitzicht, een oase van rust en bovendien hele lieve mensen.

Die avond heeft Daisy genoten van het diner. Jawel, deze topchef heeft een heerlijke schnitzel gegeten. Zoals zij kan verlangen naar een schnitzel, mis ik tegenwoordig rijst al als ik dat een dag niet gegeten heb. Daisy vroeg mij wat het eerste is wat ik zal gaan eten als ik thuis ben. Naast gehaktballen, rode bieten en een bruine boterham met appelstroop, denk ik dat ik toch al snel verlang naar rijst. En dan het liefst met mijn handen eten.

De volgende ochtend hebben we een mooie wandeling gemaakt door theeplantages naar Mini Adams Peak. Dit is een kleine berg met een prachtig uitzicht. Na deze wandeling is Daisy gemasseerd en heb ik gerelaxed met een boek en een voetenbad. Tijdens het dansen op blote voeten in Arugam Bay heb ik ergens ingestaan, waardoor ik onder mijn teen een pijnlijke snee had.

In de avond hebben we bij de mevrouw van de homestay een kookcursus gevolgd. De vrouw is niet gewend om dit te doen, lesgeven doet ze dan eigenlijk ook niet, maar ik vond het zeer vermakelijk om naar te kijken. Groenten snijdt ze met een groot mes op z'n kop vastgeklemd tussen haar buik en het aanrecht en een kokosnoot wordt uitgeschraapt op een daarvoor bestemd kokosnotenkrukje. Daisy hielp met groenten snijden, terwijl ik notuleerde en uiteindelijk uitserveerde. Ja, het was net Heerlijk Nel! En heerlijk dat het was.

De treinrit van Ella all the way naar Kandy (en terug) is prachtig. We gingen met de trein van Ella naar het koude, regenachtige plaatsje Nuwara Eliya. Nuwara Eliya wordt ook wel Little England genoemd. Vele Engelsen lieten daar vroeger grote koloniale villa's bouwen en deze zijn nog steeds aanwezig. Het is prijzig om daar te verblijven, maar met een beetje geluk, de juiste mensen en een goede onderhandeling hebben wij twee nachten in een grote kamer met open haard geslapen. Klinkt allemaal veel mooier dan het is. Gezien het er koud is, is een warme douche geen luxe. Onze douche was gewoonweg ruk. De eerste dag een beetje lauw en de tweede dag kwam het water niet eens in de buurt van een beetje lauw. Daarentegen vond ik het wel lekker om onder dekens te slapen en een vestje te dragen. Het voelde aan als Nederland. Ik moet bekennen dat ik het na twee dagen wel gezien had.

In de ochtend stonden we om 04.30 uur op om Horton Plains te bezoeken. Dit is een natuurpark waar je vroeg in de ochtend moet zijn om wat te zien, voordat rond 09.00 uur de mist dichttrekt. Toen we er aankwamen regende en waaide het als een malle en konden we niet verder dan een paar enkele meters voor ons uitkijken door de mist. Het had dus geen enkele zin om hier te gaan wandelen en dus zijn we weer teruggereden naar het hotel. Later hebben we een bezoek gebracht aan het Victoriapark, mooiste park van Zuid-Oost Azië, en daarna aan de theefabriek. Nuwara Eliya staat bekend om de vele theeplantages. Aan het eind van de middag in de lokale pub wat drinken en potjes kaart spelen, maakt zo'n regenachtige dag helemaal af.

Terug in Kandy met de trein, waar Suresh ons op komt halen en naar een guesthouse brengt. De jongen van het guesthouse herkende me van mijn eerste trip in Sri Lanka, toen ik er ook een nacht verbleef. Na ons opgefrist te hebben gaan we op weg naar het huis van Suresh in een nabijgelegen dorpje. We zijn uitgenodigd voor een lunch. Suresh herhaalt meerdere keren dat het een klein feestje is, niets speciaals. We voelen ons al enkel vereerd dat we uitgenodigd zijn en bij aankomst in zijn huis staat er een heel buffet voor ons klaar. Zijn vrouw, zoontje en dochtertje kijken ons nieuwsgierig aan. Het huis bestaat enkel uit een kamer met een tweepersoonsbed en daarachter bevindt zich de keuken. Suresh straalt van trotsheid en wij voelen ons tegelijkertijd bezwaard en dankbaar. We geven de meegebrachte cadeautjes aan de kinderen en de vrouw en dan is het buffet geopend. Ik zeg nog tegen Daisy: "Daisy, eet zoveel je kunt, dit hebben ze speciaal voor ons gemaakt." We hebben allebei nog nooit zoveel gegeten. Rijst, twee verschillende jackfruitcurry's, groenten, vis, fruit, brood met jam, kokospannenkoekjes en andere traditionele deeghapjes. Heel. Erg. Veel. Verrukkelijk.

Jaarlijks is er een tiendaags festival in Kandy. Het festival Eshala Perahera is een eerbetoon aan Boeddha's belangrijkste relikwie: de heilige tand. Met het festival roepen de gelovigen de zegen en bescherming aan van Boeddha. Iedere avond is er een grote optocht. Denk aan 8 oktober in Alkmaar en bedenk er dan vuurspuwers, traditionele Kandy dansers en muziek, heel veel lichtjes, fakkeldragers, middeleeuws uitgedoste heiligen en heel veel olifanten bij. Olifanten in de mooiste kledij met overal lichtjes. En dit dan drie uur lang. Oh, en er wordt geen zuurkool gegeten.

Om de optocht te bekijken kun je een stoel reserveren voor een bedrag vanaf €35,- per persoon. De lokale mensen zitten echter al vanaf de ochtend op plastic zeiltjes te wachten tot de avond valt, het kanon wordt afgeschoten en de optocht begint. Wij gingen met Suresh en zijn familie naar de optocht en zaten dus ook op een zeiltje tussen de lokale mensen. Een houten kont en zere benen door de krappe ruimte en het vijf uur achtereen zitten, maar wat een ervaring. Het was magisch en ik voelde me dankbaar dat ik daar met Suresh en zijn familie mocht zijn.

Voordat we teruggingen naar Negombo, de plaats vlakbij het vliegveld, brachten we nog een bezoek aan Pinnewala; de elephantorphanage. De orphanage zelf is erg toeristisch en de man die aardig vraagt of hij een foto van je zal maken met een olifant en er eigenlijk ook gewoon op aandringt, vraagt nadat hij op het knopje gedrukt heeft uiteraard om geld. We gaven hem, tegen ons zin in, wat geld. Vervolgens liet hij ons weten dat het niet genoeg was. Ammehoela meneer.

Suresh bracht ons terug naar Negombo met de tuktuk. Onderweg stopten we nog even bij familie van hem en dronken daar een kokosnoot. Het afscheid was wat lastig, maar na veel bedanken en elkaar goede dingen toewensen vertrok hij dan uiteindelijk. En die avond was het moment daar dat Daisy haar tweede schnitzel at. Helaas was deze niet zo lekker als de eerste. Ja, dat is even een puntje van aandacht.

De laatste dag samen hebben we doorgebracht bij een zwembad en bij een ayurvedische spa. Genieten van een massage en pijn lijden bij een pedicure, om vervolgens een bezoek te brengen aan een arts en met een gemummificeerde teen de deur uit te strompelen.

Die avond, na gegeten te hebben en genoten te hebben van een liveband, ging ik met Daiserd mee naar het vliegveld. Daar kwam ze erachter dat haar vlucht vijf uur vertraging had en ze haar aansluiting zou missen. Alles geregeld op het vliegveld en we namen afscheid. Toen ik terugkwam in het guesthouse belde Daisy me dat haar hele vlucht gecanceld was en weer terugkwam naar het guesthouse. Dat maakte dat we de volgende ochtend samen ontbeten waarna Daisy weer op weg ging naar het vliegveld. Laten we zeggen (in dit geval), tweemaal is scheepsrecht.

En nu ben ik terug in Nepal, waar ik mijn reis een jaar geleden begon. Zodra de landing werd ingezet voelde het alsof ik thuiskwam. Een ietwat rommelige start, gezien degene die me zou komen ophalen van het vliegveld er niet was. Nouja, een rommelige start? Laten we het een Nepalese start noemen. Gelukkig ben ik niet helemaal onbekend in Kathmandu en alles is goed gekomen. Ik heb er nu bijna een week opzitten en ik vermaak me prima. Ik werk nu in Maitri Griha, een dagcentrum voor kinderen met een verstandelijke beperking. Een nieuwe uitdaging qua werk en nieuwe mensen naast het vertrouwde Kathmandu zorgt voor een goede balans. Bovendien word ik vanaf aankomende week ook nog eens lerares Nederlands. Mijn student betreft een Nepalese jongeman die smoorverliefd is op een Hollandse schone en van plan is om volgend jaar te verhuizen naar Nederland. Hij geeft nu meer dan zijn halve maandsalaris aan een Hollands chickie die hem amper wat weet bij te brengen.

Vandaag en morgen ben ik vrij. Alle sightseeing heb ik vorig jaar al gedaan, waardoor het meer aanvoelt als thuis. Geen toerist uithangen; gewoon wat rondslenteren, boodschappen doen en de kinderen van Tiom Laura platknuffelen.

Ajeto. Namaste.