Malai Nepal man parcha!

Ik ben alweer vier weken in Nepal en ik ben al helemaal ingeburgerd (lees: paar dagen veel tijd doorbrengen op het toilet en jeuk op mijn hoofd van li-la-luizen).

De allereerste avond ben ik met Mirjam wezen eten bij La Casita, een restaurantje met een dakterras waar je uitzicht hebt over de Stupa. Een van mijn favorieten. Zodra ik de geur van wierook rook en de welbekende melodie van "Om Mani Padme Hum", kreeg ik kippenvel en sprongen de tranen in mijn ogen. Thuis.

Op mijn eerste volledige dag in Nepal ben ik om 7 uur de deur uit gegaan om naar Tiom Laura te wandelen. De weg naar Tiom Laura is een route die nooit verveeld. Ook al is het bijna enkel rechtdoor, er gebeurd zoveel op straat dat je ogen tekort komt.

De kinderen herkenden me nog en kwamen zodra ik de poort door was direct op me afgerend. Zelfs het kleinste monstertje Chechhi Tara schreeuwde heel hard "Lisa Didi!". Wat heb ik de kinderen gemist. Ontbijten met Dal Baht, zittend tussen de kinderen.

Naast de kinderen van Tiom Laura heb ik ook nieuwe sahti's gemaakt, en wel bij Maitri Griha. Maitri Griha is een dagcentrum voor verstandelijk beperkte kinderen, waar ik nu aan het werk ben. Er zijn twee klassen, een basic class en een advanced class, met in totaal 14 kinderen.vook is er een fysiotherapeute aanwezig. De kinderen zijn super. Het vraagt wat van mijn creativiteit, gezien de kinderen bijna niet spreken en geen Engels verstaan. Mijn Nepalees is ondertussen wat meer uitgebreid, maar te beperkt om een conversatie aan te gaan. Handen en voetenwerk is ook niet altijd even makkelijk gezien het verstandelijk niveau van de kinderen. Maar voor het belangrijkste, liefde en aandacht geven, is geen enkele taal nodig.

Van kinderen houden gaat bij mij snel. Ik hou van hun lieve en stoute gezichtjes, eerlijkheid, directheid, creatieve denken en vooral hun streken. Ze laten me nadenken over wat nu belangrijk is. Hoe graag wij, volwassenen (lieve help, noem ik mezelf nu volwassen?) iets gedaan willen krijgen op onze manier, omdat het zo "hoort" en dat kinderen daar nu gewoon heel anders over denken. Ja, dan kun je twee dingen doen. Je zin doordrukken (wat natuurlijk best kinderachtig is) of bij jezelf nagaan hoe het komt dat het kind het heel anders wil doen. Uiteraard, uitzonderingen daargelaten. Zo gingen we op een vrijdagmiddag de gezichten van de kinderen schminken. Mooie vlinders, spidermannen, clowntjes en noem het maar op. Denk je dan. Nee, de jongste kinderen vonden het vooral fantastisch om mijn hele gezicht vol te smeren met verschillende kleuren. De docenten waren ietwat verrast, het was niet wat zij gepland hadden. Maar ga bij jezelf na, wat is er nou leuker? Stilzitten en wachten tot je in een vlinder bent getransformeerd, of Lisa helemaal ondersmeren met verf en zo hard lachen dat je buik er zeer van doet?

Naast al dit vrolijke gezwets, is het niet altijd even vrolijk. De verhalen die ik hoor over sommige kinderen doen me pijn, zorgen voor tranen en een gevoel van boosheid. Want om 16.00 uur gaan de kinderen weer naar huis. Naar hun thuis. Maar wat als je moeder er niet meer is, je vader alcoholist is, je oom tevens verstandelijk beperkt en je zus van 12 het hele gezin moet runnen? Dit jongetje wordt thuis niet gewassen, krijgt geen schone kleren en er wordt niet veel naar hem omgekeken. Hij is thuis veel op straat, leert hier veel verkeerde dingen en brengt dat vervolgens mee naar Maitri Griha. Ik ben blij dat hij naar Maitri Griha komt, bij mensen die hem liefde geven en hem de juiste dingen leren. Dit is maar een enkel voorbeeld.

Met Bea, een andere vrijwilligster, voelde het vanaf het eerste moment alsof ik haar al een heel tijd kende. En zo gingen we ook direct met elkaar om. In de twee weken dat zij nog in KTM was, hebben we veel tijd samen doorgebracht. Samen koffie drinken op ons balkon na het werk en in de avond besluiten dat we geen dal bhat willen eten en dus eropuit gaan. Dansend tot in de late uurtjes in rockbar Purple Haze of een andere club waar we dan zomaar ineens belanden. Ja, ook dat kan in Kathmandu.

Ik nam Bea op een middag mee naar Tiom Laura en onderweg ernaartoe zagen we een grote partytent staan waarin harde muziek werd gedraaid. Mijn gedachte is dan direct: laten we gaan kijken. Zo ook die van Bea en dus belandden we op een familiefeest. Een baby was een half jaar oud en dat moest gevierd worden. We kregen direct van alles aangeboden qua eten en drinken en veel mensen wilden met ons op de foto. De zes maanden oude baby, een inieminimeisje in een zuurstokroze jurkje werd in onze armen gedrukt en vervolgens werd dit gefilmd. Ik vind het altijd bijzonder hoe dit soort feesten in zijn werking gaan. Alles wordt uit de kast gehaald; groot buffet, een dj met torenhoge speakers en iedereen in de mooiste kleding. De muziek staat zo hard dat je elkaar niet kunt verstaan. Zit je met z'n allen op stoeltjes op een rij, met je bordje op schoot, verplicht te luisteren naar (uiteraard) Gangnam Style. Bea en ik raakten helemaal in de partymood en dus besloten we met een horde aan kleine jongetjes de dansvloer onveilig te maken. Geslaagd verjaardagsfeestje.

Vorig jaar ben ik een aantal keren bij lokale mensen thuis wezen eten. Elke keer is het bijzonder dat je uitgenodigd wordt, maar het kan soms ook ietwat ongemakkelijk of saai zijn.

Samen met Bea ging ik op bezoek bij de schoonmaakster van Maitri Griha, een schat van een vrouw, om dal bhat te eten. Ze woont samen met haar man, schoonvader, zoon en een nichtje. Opa zat op het bed toen we aankwamen en wij namen op een bankje ertegenover plaats. Zijzelf spreekt nauwelijks Engels, maar opa en haar man spreken geen enkel woord Engels. Ik was blij dat ik met Bea samen was, gezien het gesprek snel stilvalt met mijn Nepalese woordenschat. Terwijl de dal bhat gemaakt werd, kregen we een kop thee. Het duurde een hele poos voordat we gingen eten. Ondertussen kregen we de familiefoto's te zien, wat ook typisch Nepalees is, maar altijd goed werkt als een aangename afleiding. De dal bhat was klaar en Bea en ik mochten naar de keuken komen. Ze had zich flink uitgesloofd voor ons, er was zelfs kip. Ik kan niet anders zeggen dat de dal bhat die ik daar gegeten heb zeker in mijn top 3 van "beste dal bhat" staat. Zodra we klaar waren met eten, mochten wij weer terug naar de andere kamer en ging de familie eten. Dat is ook een reden dat ik blij was samen met Bea te zijn. Iedereen staart je aan als je aan het eten bent en daarna zit je in je eentje te wachten tot zij klaar zijn met eten. Gezellig samen eten en natafelen is iets wat zij hier niet kennen. Na het eten werden we meegenomen naar haar zus, die op loopafstand van haar woont. Zus lag in bed, ze was ziek. En dus zaten we daar op een bankje naar zus te luisteren, die overigens wel redelijk Engels sprak. Een lieve gastvrije vrouw, die dankbaar was dat we er waren. Ik voel me ondertussen niet meer ongemakkelijk in dit soort situaties, maar vind het toch iedere keer bijzonder. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat ik twee wildvreemde gekke meiden mee zou nemen naar het huis van mijn zus, terwijl zij ziek in bed ligt. Dat mijn zus vervolgens haar levensverhaal vertelt tegen deze meiden en hen meerdere malen bedankt voor het bezoek en hoopt dat ze nog eens langskomen. Eindigen met een foto voor in het album hoort er uiteraard ook bij. Nee, ik zie het in Nederland niet gebeuren. Maar hier, hier is het normaal.

Ook met Mirjam heb ik een lokale familie bezocht. Gelukkig sprak de man prima Engels en sprak hij graag, waardoor de sfeer wat losser is. Na een glas sap en thee met cake en vele woorden later, vroegen ze ons te blijven eten. Na een snelle calculatie (ze moeten nog beginnen met koken, wij eten, zij eten en eindigen met thee) gaf ik snel aan dat we al een afspraak hadden voor het diner. Ze willen het liefst dat je bij ze komt wonen of minstens elke dag op bezoek komt. Zo gastvrij dat de mensen hier zijn.

Mirjam is vrijwilligster bij Tiom Laura en ik was uitgenodigd voor haar afscheidsfeestje: naar de bioscoop en momo's eten. Alle kinderen hun mooiste kleding aan, de meisjes opgetut, leuk om te zien. Met een minivan gingen we op weg naar de bioscoop. In Nederland gaan er in een minivan rond de 10 mensen, in Nepal past heel Tiom Laura plus alle staff in een busje. Zeg zo'n ongeveer 40 mensen. De film was een Nepalese film met een beroemde acteur die onlangs is overleden. Ik snapte geen snars van de film, maar vond het erg vermakelijk. De scenes als een persoon een ander slaat, maar dat je ziet dat diegene hem absoluut niet raakt en het geluid wat daarbij hoort (patssss) hoor je een halve seconde later, daar kan ik van genieten. De acteurs vallen dood neer op een manier hoe een vierjarige doodgaan zou uitbeelden. Ook alle kleding van het liefdeskoppel is op elkaar afgestemd. Zij een blauwe jurk, blauwe oorbellen en blauwe nagellak? Dan hij ook een blauw shirt. De drie uur gingen snel voorbij.

Na het momo's eten liepen Mirjam en ik terug en besloten we nog wat te gaan drinken en te proosten op haar laatste dag. De wijn smaakte zo goed, dat het een latertje werd en ik uiteindelijk bij haar logeerde in The Valley Guesthouse, waar ik vorig jaar verbleef. Ik heb mijn kamer bij Maitri Griha, maar gezien de rest van de staff die daar verblijft redelijk op tijd naar bed gaat, gaat de gate ook op slot.

Als ik alleen reis in Kathmandu, probeer ik zoveel mogelijk met de lokale bus of lopend te doen. Ik vind het leuk en het scheelt aanzienlijk in de kosten. Al moet ik toegeven dat mijn reis naar het postkantoor en terug van in totaal drie uur toch aardig lang duurde. Kun je je voorstellen, dat je in Nederland drie uur onderweg bent om een kaartje op de bus te doen?

Dan volgt nu een gratis tip voor alle mensen die zoveel zeuren over de NS. Boek een ticket naar Nepal en reis met lokaal vervoer. Bij terugkomst in Nederland weet ik zeker dat je je als een koning voelt op een treinstation met een treinregeling.

De tijd gaat snel, maar ik heb nog leuke dingen in het verschiet. Over twee weken is mijn tijd bij Maitri Griha al voorbij. Dashain, een groot festival, begint dan en dan is het centrum voor twee weken gesloten. Ik ga dan naar een klooster en zal daar voor ruim een week verblijven. Daarna komt mijn favoriete Aussie Dion naar Nepal en reizen we twee weken samen.

Maar eerst kijk ik uit naar donderdag. Wendy, lieve Wendy, die ik vorig jaar ontmoette op het vliegveld in India en met wie ik samen gereisd heb door Sri Lanka, komt voor vier dagen naar Kathmandu. Ik kan niet wachten.