Bergen, een rennende olifant en ander wild gedoe

Het festival Dashain duurt twee weken, maar er is één dag die als de belangrijkste wordt beschouwd; de dag van de tikka. Iedereen krijgt dan van de oudste des huizes een tikka van rijst en rode verf op het voorhoofd, speciaal gras achter het oor en tenslotte geld en fruit in de handen. Je wordt gezegend met mooie woorden. Vorig jaar maakte ik dit mee en ook dit jaar was ik weer van de partij in Marinka Home met alle kinderen. Alle kinderen in hun nieuwe kleding en vol spanning voor de tikka en uiteraard het geld. Het is een mooi samenzijn van alle kinderen met veel eten en muziek. De meisjes dansen prachtig en ook ik was uiteindelijk aan het dansen en wel met Pawan, een jongen van Tiom Laura. Pawan was erg enthousiast en in al zijn enthousiasme schopte hij per ongeluk tegen mijn teennagel aan. Gevolg was dat mijn teennagel mooi blauw kleurde. Nu is dit mijn favoriete kleur, maar blij was ik niet, gezien ik na drie dagen samen met Dion op trekking zou gaan.

Die avond haalde ik Dion op van het vliegveld. Gelukkig keek ik nog even van tevoren op internet of hij geen vertraging had, om er vervolgens achter te komen dat hij niet om 17.30 uur aan zou komen, maar om 19.45 uur. Zo zie je maar weer, never trust a guy. Het weerzien was een feest. Het leek wel een aflevering van All you need is love, alleen dan zonder love. All you need is friendship klinkt ook leuk. Hij zwaaide me in het rond en ik kwam vervolgens hard op mijn zere teen terecht. Ik kwam tot de conclusie dat ik er iets aan moest doen, want zo op trekking door de bergen, dat zet geen zoden aan de dijk en geen Lisa op een berg. Dieuwke had voor ons een heerlijke pasta gemaakt in het guesthouse. Lekker eten en bijkletsen, we hadden elkaar aardig wat te vertellen.

De volgende ochtend was het zover: operatie teennagel. Dieuwke had aangegeven dat zij wel een naald door mijn nagel heen wilde prikken en dat aanbod kon ik uiteraard niet afslaan. Wie wil dat nu niet? Het lukte haar niet om erdoorheen te komen, het was toch wat spannender dan we dachten en dus probeerde ik het zelf. Ik voelde me net iemand uit een survivalprogramma van National Geographic. Geen dokter in de buurt, dus we doen het zelf wel. Zo gezegd, zo gedaan. Er kwam bloed uit en de druk nam af.

Na wat sightseeing in Kathmandu zagen we aan het einde van middag Dieuwke weer, wat een heerlijk gezelschap. En nadat we nog een gemeenschappelijke interesse bleken te hebben, namelijk klassieke muziek, zat het helemaal wel snor. Ik heb veel mensen ontmoet tijdens mijn reis en soms levert het iets bijzonders op, wat ook geheel onverwacht kan zijn. Het is bijzonder hoe snel iets zo intens kan worden, terwijl je elkaar in je "niet-reizende" leven waarschijnlijk lang nooit op deze manier had leren kennen.

Na twee dagen met Dion in Kathmandu te zijn geweest, gingen we op weg naar Pokhara met onze gids Sunil. Sunil heeft in 2011 op 20jarige leeftijd door heel Nepal van West naar Oost gelopen in 128 dagen. Best stoer, als dat dan je gids is. Toch? Enfin, die 128 dagen hebben we overwogen, maar gezien ons budget en tijd kozen we toch maar voor een zesdaagse trekking.

Tas ingepakt, zo weinig mogelijk mee, gezien we onze eigen spullen zouden dragen. Bij alles overdacht ik driemaal of ik het wel echt nodig had en zo ging ik uiteindelijk zelfs zonder haarborstel op pad ("Dat doe ik wel met m'n vingers, dat lukt prima", zei ik tegen Dion die me ietwat verbaasd aankeek.).

De trekking was geweldig, ik kan niet anders zeggen. Af en toe ook best pittig, een aantal uren achter elkaar trappen oplopen in de volle zon is best afzien. Elke keer jezelf weer uitdagen het toch te doen, ook al denk je dat je het niet kunt. Het zoeken en vinden van je eigen tempo, je eigen manier van lopen. Dion met z'n enorme kuiten beklom de trappen sneller dan ik dat deed, maar daarentegen vloog ik hem af en toe voorbij als we op vlakke grond liepen of aan het afdalen waren. Dion was Mister Kangaroo en ik de Flying Cow, aldus Sunil, die meer dan eens verbaasd was over hoe snel we liepen. En als degene die heel Nepal heeft doorkruist dat zegt, dan mag je je toch best een beetje trots voelen? Als ik dan zwetend weer eens de top had weten te bereiken en in de veronderstelling was dat ik echt heel langzaam was, en Sunil dan zei: "Lisa, you did in 30 minutes. Normally it takes more than an hour!", voelde ik me weer iets beter.

De eerste dag ontmoetten we onderweg Roos, een Nederlandse en bovendien ook SPH'er. Dat kan alleen maar veel goeds betekenen. Toevallig verbleven we die avond in dezelfde lodge en vanaf dag twee liep ze gezellig met ons mee. Het hele sfeertje tijdens de trekking was geweldig. Onderweg ergens lunchen. De menukaart mocht ik uiteindelijk niet meer bekijken van de jongens, gezien ik na twintig minuten doorspitten elke keer weer dal bhat bestelde. Ach, ik hou van de sullige menukaarten met de vele spelfouten, geniet ervan. Maar een goede dal bhat, daar kan niet veel tegenop. Zeker niet met een flinke wandeling achter de rug en ook nog een voor de boeg. Aan het einde van de middag kwamen we aan in een klein dorpje (soms bestaande uit maar één of twee kleine lodges) en genoten we van de rust, in zowel de omgeving als in het stilzitten. Heel veel gemberthee drinken met een boek voor ons neus, rozig. Al denkend aan mijn slaapzak en de dikke deken waaronder ik de nacht zou doorbrengen. Eten om 18.30 uur en enkel nog maar flauwe grappen kunnen maken, waardoor we elke keer weer in een deuk lagen. Slaapdronken. Heerlijk moe. De spierpijn op voelen komen en de volgende ochtend denken niet meer te kunnen lopen, maar vervolgens toch weer zeven uur klimmen en klauteren door de bergen. En bovendien besloot Sunil onze route aan te passen, en dus liepen we verder dan in eerste instantie het plan was.

Poon Hill is een beroemd uitkijkpunt, vanwaar je kunt genieten van een fantastisch uitzicht op het Annapurna gebergte. Ghorepani is het dorpje dat onder Poon Hill ligt en waar veel verschillende trekkings zich kruisen. Van te voren hoorde ik al dat het er erg druk zou zijn, maar ik snap wel waarom. Het is er prachtig. We stonden om 04.15 uur op om de trappen te beklimmen. Donker en koud. De wolken trokken langzaam weg en de magische bergtoppen werden zichtbaar. Ik vind het echt magisch, hoe de witte bergtoppen afsteken tegen al het groen eromheen; het lijkt een andere wereld. De zon kwam op en de kleuren veranderden. Het was het waard om zo vroeg op te staan en de trappen te beklimmen.

Sunil, onze gids, had voor een studieproject een groot spandoek mee waarop "Climate justice now!" stond opgeschreven. Zijn idee om een enkele foto te maken met de bergen op de achtergrond, hebben Dion en ik wat groter gemaakt. We zorgden ervoor dat iedereen met ons op de foto ging en iedereen maakte ook weer foto's van het doek. Sunil was blij en Dion en ik hadden de grootste lol. Iedereen blij.

Ik zou nog heel wat woorden kunnen typen over de trekking, over de mooie uitzichten, de hilarische opmerkingen, alle liedjes die ik onderweg gezongen heb en alle dansjes die ik gemaakt heb. (Tja, dat zorgde ervoor dat ik weer wat energie kreeg. En wat is er nu leuker dan na vele trappen beklommen te hebben en boven zijn aangekomen, al rappend op Buma in m'n zak van De Jeugd van Tegenwoordig, dat de Nepalese vrouwen van de lodge daar staan mee te klappen. Zo heerlijk dat niemand dan Nederlands verstaat. En gelukkig maar...) in ieder geval, ik heb nog genoeg verhalen voor thuis, wees niet bang. Neem dan nu even een pauze en luister naar het lied Boven op een berg van held Bram Vermeulen, en onthoud: "je bent nooit alleen, als je samen met jezelf bent."

Eenmaal terug in Pokhara de trekking afgesloten met z'n vieren in de wereldberoemde Busy Bee. Brought back good memories of last year! Door de moeheid, vroeg opstaan, veel lopen, hakte de paar biertjes er aardig in en lagen we vroeg in bed. De volgende ochtend gingen we terug naar Kathmandu. Hans en Marcelin zien, die ik daar vorig jaar ontmoet heb. We namen vorig jaar afscheid van elkaar en toen zij zeiden: "Tot in Nederland!" antwoordde ik: "Wie weet zien we elkaar eerst wel weer in Nepal". En ja, dat klopte inderdaad. Samen gezellig gegeten.

Mijn laatste twee dagen in Kathmandu. Afscheid nemen, van alle kinderen en de mooie plekken waar ik zo graag kom. Samen met mijn ouders ga ik vanaf volgende maand Prakash sponsoren. Prakash is een jongetje van Tiom Laura en vanaf het eerste moment dat ik hem vorig jaar zag heb ik een speciale klik met hem. Het moment van het echte afscheid ("Ik ga nu echt"), was wat lastig. De kinderen gaven me extra lange knuffels, sommige met tranen in de ogen en Kanchhi, de Nepalese vrouw die er werkte wilde mijn hand niet meer loslaten. Prakash werd steeds stiller en stiller. Samen nog even naar de foto's gekeken die ik hem vorig jaar en dit jaar ook heb gegeven voor in zijn fotoalbum. Na lieve woorden en wat grapjes, hebben we elkaar een knuffel gegeven en ben ik met een zestiendubbele gigaknoop in mijn buik met Dion weggegaan. Dion afgeleverd bij het guesthouse en ik ben nog even afscheid gaan nemen van de Stupa, de plek in Kathmandu die ik zo enorm fijn vind. De wierook, de mensen die er bidden, de mantra Om Mani Padme Hum en in de avond de vele kaarsjes. Vorig jaar en ook dit jaar heb ik veel kaarsjes gebrand voor mijn oma bij de Stupa. Nu, na een paar maal om de Stupa te zijn gelopen, heb ik mijn laatste kaarsje daar gebrand voor haar. Genoeg emotioneel gedoe, op naar Bardia.

Per nachtbus zijn we naar Bardia gegaan, een National Park in het westen van Nepal. Dion heeft meerdere malen tegen me gezegd dat hij zo blij is om in Nepal te zijn en dat ik alles geregeld heb. Nou, dat veranderde zodra we de bus instapten. "Lisa, is this a BUS?!" Ik had al gezegd dat hij niet teveel moest verwachten, maar dat het zo zou zijn, had ik zelf ook niet verwacht. De zitting van de stoel zat los, er was geen plek voor mijn backpack en zelfs mijn benen waren te lang voor de bus. De bus ontbrak het aan enige stabiliteit en de motor hoorde je luid en duidelijk. Maar daar is natuurlijk een oplossing voor. Heel hard Nepalese muziek aanzetten en je hebt een win-win situatie. De chauffeur blijft wakker en je hoort de motor niet meer. Ik heb me prima vermaakt tijdens de busreis. Geen minuut geslapen in de 15-urige reis, maar muziek maakt een hoop goed.

We verbleven in Bardia Homestay, bij Budhi en Sonja en hebben hier een heerlijke tijd gehad. Budhi heeft twee schatten van kinderen en ook was er een vriendin van Sonja op bezoek, Janny. De eerste dag zijn we de jungle al ingegaan en hebben een neushoorn gespot. Budhi klom in de bomen om uit te kijken naar de wilde dieren en een andere gids bleek goed te zijn in het ruiken van neushoornenpies. Na deze tocht had Sonja geregeld dat we bij lokale mensen thuis rijstbier konden drinken en pakoda's konden eten. In dit gebied wonen de Tharumensen. De huizen waarin ze wonen zijn gemaakt van bamboe en verder gemetseld met klei en poep van de buffalo. We werden hartelijk ontvangen en het rijstbier smaakte erg goed.

De volgende ochtend werd ik wakker vanuit een droom waarin neushoorns me tegemoet kwamen in de Noordzee, terwijl ik met mijn tassen vol boodschappen en mijn voeten aan elkaar gebonden vooruit probeerde te zwemmen. Na het ontbijt gingen we eerst vier uur met een jeep door het park te rijden om vervolgens onze tocht per voet voort te zetten. Op een goede plek om wild te spotten, wachtten we bijna vier uur lang, helaas zonder resultaat. Toen ik een aantal anderen een dutje zag doen, besloot ik dit ook maar even te doen. Liggend in de jungle.

Na deze plek liepen we verder en kwamen we bij een rivier uit. Wat een prachtige omgeving en wat een rust. Midden in de rivier stond een neushoorn, dat maakte het hele plaatje compleet. Wandelend langs en door de rivieren; huppend over de stenen of door het water op blote voeten, door het hoge gras dat boven ons uit torende en daardoor ook best spannend, want stel dat er ineens een neushoorn, olifant of tijger voor je neus staat? We liepen langs een rivier en ik liep er iets te dicht langs waardoor ik diep in het moerassige ondergrond wegzakte. Ik had een déjà vu, dacht direct terug aan Kathmandu, waar ik met Wendy liep en mijn slipper verloor. Ditmaal verloor ik mijn hele schoen, maar gelukkig wist Janny deze uit de modder te trekken.

De laatste avond van Dion en mij samen was aangebroken. De volgende dag ging hij terug naar Kathmandu en ik bleef nog een nachtje in Bardia, vanwaar ik mijn reis voortzet naar het altijd malle India. We hebben heerlijke dal bhat gegeten, buiten bij het vuur waar Budhi kip voor ons klaarmaakte. Ik eet bijna altijd vegetarisch in Nepal en om dan kip te eten die zo mals is vanbinnen en crispy van buiten met een heerlijke bbqsmaak, is verrukkelijk.

De volgende dag heb ik samen met Janny een rafttrip gemaakt. Als ik denk aan raften zie ik mensen met helmen en lifejackets aan in een raft zitten, hopend niet uit de raft te vallen. Een wilde rivier met grandioze stromingen en watervallen. Niks van dit alles is waar als je in Bardia gaat raften. Budhi en een andere jongen zaten achter op de raft en peddelden kalmpjes aan in de al even kalme rivier. Janny en ik namen het ervan en lagen al snel languit op de zijkanten van de raft. Lokale mensen stonden zo nu en dan in de rivier de visnetten te controleren en kinderen speelden aan de oevers. Vogeltjes tjilpten overal en het uitzicht was prachtig.

Halverwege stopten we om wat fruit te eten. Daarna liepen we met Budhi mee het land op. Tijdens het regenseizoen dit jaar zijn er heel veel huizen weggespoeld in deze omgeving. De mensen zijn niet alleen hun huizen en daarbijbehorende spullen kwijt, maar ook hun complete rijstoogst. Van de overheid hebben ze een magere schadevergoeding gekregen, waar je in Nederland vijf pakjes rijst van kunt kopen. Sommige mensen wonen er nog, in zelfgemaakte boomhutjes, veilig voor de wilde olifanten. We hebben er eentje bezocht, er woont een jongen van een jaar of acht samen met zijn opa. In het hutje kun je niet rechtop staan en het is ongeveer 2,5 vierkante meter groot. Er is geen bed, geen toilet, geen stromend water. Er is niks. Er zijn niet eens muren, het is open op het golfplaten dak na. Er waren drie andere mensen op visite en we pasten er maar net bij. We kregen een snack aangeboden, sesamzaadjes met suiker. Uit beleefdheid er wat van geproefd. De mensen waren vrolijk aan het lachen.

Eenmaal terug bij de homestay zaten Janny en ik met een boek op de veranda toen Budhi aankwam en riep: "There is a wild elephant. Come come!". Met zijn drieën op de motor snelden we naar de Elephant Breeding Centre, waar de wilde olifant was binnengedrongen. Alle lokale jongens probeerden de olifant door veel herrie te maken weg te jagen. Het leek erop dat dit goed ging, de olifant was de poort al door, waarachter een rivier stroomt en het National Park zich bevindt. We liepen richting de poort toen in ene de olifant terug kwam. Rennend. Iedereen schreeuwde: "Run!" en we begonnen weg te rennen. De jongens pakten verderop stokken en begonnen op golfplaten te slaan, om de olifant weer weg te jagen. Uiteindelijk vertrok de olifant, al trompetterend, naar de overkant van de rivier. Bijna het hele dorp stond bij de rivier, wachtend wat de olifant zou doen. Het is al eens voorgekomen dat de olifant het dorp ingaat en dingen verwoest. Ook heeft deze olifant al twee dode mensen op zijn geweten.

Het werd schemerig en de olifant stond in vol zicht, op veilige afstand van ons, aan de overkant. In ene zagen we nietsvermoedende mensen aan komen fietsen vanaf de andere kant vanwaar de olifant stond, richting de olifant. De olifant hoorde hen wel, maar zij zagen de olifant niet. Iedereen begon te schreeuwen en te gillen, totdat ze doorkregen dat er een olifant was. De mensen sprongen van hun fietsen, de olifant begon ondertussen te rennen, en renden door de bosjes richting de rivier. Het leek allemaal zo lang te duren, niet wetende wat de olifant zou doen. Uiteindelijk hebben de mensen veilig onze kant van de rivier weten te bereiken. Het bleken toeristen te zijn die met een lokale jongen het park in waren gegaan. Iedereen was woest op deze mensen. Het is niet toegestaan om zonder gecertificeerde gids het park in te gaan. De mensen, zo hoorde ik de volgende ochtend, zijn voor een nacht gevangengenomen, zodat ze niet stiekem weg konden gaan. Hoe het verder is afgelopen weet ik niet, maar een hoge boete zullen ze zeker hebben moeten betalen.

De volgende ochtend ben ik vroeg vertrokken om mijn reis naar India te vervolgen. Daar ben ik inmiddels alweer een week (waar blijft de tijd?!). Al mijn zintuigen staan weer op scherp, een moment van: "I've gotta get out of this place" heb ik al gehad en bier drinken uit een mok heb ik al gedaan. Hierover volgende keer meer in mijn laatste (is het heus? Ja het is heus) reisverslag.

Ps. Mijn teennagel is paars, met blauw en een beetje geel en zwart. Zit er overigens nog wel aan. Just so you know...