Time to go home
Door: Lisa
Blijf op de hoogte en volg Lisa
07 November 2014 | India, Pololem
Mijn reis over land van Nepal naar India was een avontuur. In de ochtend werd ik op de motor gebracht naar de bus. Doordat er veel regen was gevallen in de dagen daarvoor was een groot veld met kiezels verandert in een meer met kiezels. Met de motor door het water, hopend dat mijn backpack niet in het water zou belandden. Twee keer bijna uitgegleden, maar we haalden de overkant. De bus was er vrij snel. Na over de balen rijst en de grote dozen met onbekende inhoud te zijn geklommen zat ik veilig en wel op de achterste bank. Nouja, veilig? De bus viel nog net niet uit elkaar en schudde alle kanten op. Om de dertig seconden reden we over een flinke heuvel, waardoor ik de lucht invloog. Letterlijk, met mijn billen van de bank. Na even rondkijken ontdekte ik de gordijnroede waaraan ik me kon vasthouden. Na een flinke heuvel had ik deze nog steeds in mijn hand, maar zat deze niet meer vast aan de bus. Een hobbelige vier uur in de bus. Na de busrit was het nog 6 kilometer naar de grens. Achterop bij een fietsrikshaw, de meneer was fanatiek en haalde iedereen in. Na een bezoek aan de Nepalese immigratie ging ik verder met paard en wagen. Het klinkt als een grap, maar er is niks van gelogen. Met meer dan vijftien mensen en een hele hoop bagage in de kar was alles behalve comfortabel, maar op deze manier kwam ik bij het busstation in Ambassa, vanwaar ik een bus direct naar Delhi kon pakken. Althans, daar ging ik vanuit. Niet dus. De bus zou pas om 19.00 uur vertrekken, waardoor ik rond 4 uur in de nacht zou arriveren. Via een lokale jongen hoorde ik dat ik een andere bus kon nemen naar een andere plaats en vanaf daar de bus kon nemen naar Delhi. Om dit lange verhaal niet veel langer te maken dan het al is: 's nachts om 1 uur arriveerde ik in Delhi en deed mijn telefoon het niet meer, waardoor ik het hotel waar ik een kamer had geboekt niet kon bellen om me op te halen. Ja, en wie ga je dan in vertrouwen nemen in het chaotische Delhi midden in de nacht? Dan ga je af op je gevoel en gelukkig klopte mijn gevoel en heeft een jongen me geholpen door het hotel te bellen en met me te wachten tot ik werd opgehaald.
De volgende dag vloog ik naar Goa. In de ochtend even de straat op om geld te pinnen. Ik werd van alle kanten aangestaard en dus liep ik door de hitte met een lange broek, lange mouwen en een sjaal om mijn haren gebonden richting de pinautomaat. Niet dat dit verschil maakte, behalve dan dat ik oververhit terugkwam in het hotel. Blij om weg te gaan uit Delhi.
Na drie dagen relaxen in Goa werd ik al onrustig en wilde ik meer zien. Van tevoren had ik gedacht dat ik misschien wel in Goa zou blijven hangen, maar daar klopte niks van. Want: "To awaken quite alone in a strange town is one of the most pleasant sensations in the world". En dus boekte ik een treinticket en besloot ik op het moment van boeken naar Trivandrum te gaan. Ja, niks is zo veranderlijk als Lisa met een Lonely Planet.
De trein haalde ik maar net, hoewel ik ruim twee uur voor de rit naar het treinstation had uitgetrokken, terwijl die rit normaliter maar 45 minuten duurt. Lang leve de lokale bus. De treinrit was heerlijk, wat voelt het toch goed om onderweg te zijn. Onderweg naar een nieuwe onbekende plek in mijn eentje. Na twintig uur in de trein gezeten te hebben ging ik op zoek naar een slaapplek in Trivandrum. Al lopend liep ik naar een guesthouse, die ik iets te duur vond en dus nog even verder wilde zoeken. Alle tuktuks had ik tot dan toe afgewezen, maar ik besloot er op dat moment toch eentje te nemen. 30 roepie spraken we af, nog geen 50 eurocent. De eigenaar van het eerste guesthouse had wel kamers vrij, maar gaf aan dat het niet veilig voor me was (waar ben ik in vredesnaam belandt?!). Daarna volgde er een paar die "vol" zaten en bij weer een ander voelde ik me zelf absoluut niet prettig. Ik gaf al aan bij de tuktukmeneer dat ik voor het duurdere guesthouse zou kiezen, gezien dat wel een veilige plek is en het toch maar voor één nacht zou zijn. Hij wilde toch nog even ergens anders vragen, ik gaf aan dat het niet nodig was. Uiteindelijk terug bij de plek waar ik startte gaf ik de man 100 roepie en kreeg ik er 50 terug. Nu hoef je geen wiskundige te zijn om uit te rekenen dat hier iets niet klopt. "It is good right?", zei de meneer tegen mij. "I helped you so much, went to all the guesthouses for you!" Ik keek hem verbaasd aan en zei dat dit niet de afspraak was, dat ik al een aantal keren zei dat hij me terug mocht brengen. Hij bleef maar herhalen dat hij me zo goed geholpen had. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat die twintig roepie me niks kan schelen, maar dat ik het hondsbrutaal vind dat hij dit nu beslist. Dat het hem een heel slecht persoon maakt en een nog veel slechtere tuktukdriver. Dat hij niet te vertrouwen is. Leuk hè, in je eentje reizen, Lisa?!
Neem dan nu allemaal even een korte pauze, het is een lang verslag. Luister naar het lied From finner van Of monsters and men. "I am far, far from home, but i'm so happy. Far from home, all alone, but i'm so happy."
Enfin, de vrouw van de receptie vroeg me waar ik de dag erna heen zou gaan. Ik antwoordde "Varkala", en zij zei dat dat een veel betere plek voor me zou zijn. "Trivandrum not a good place." En zo had ik in mijn eentje een moment van: "I've gotta get out of this place, if it's the last thing I ever do!". Het enige wat ik wilde in Trivandrum was naar de dierentuin en naastgelegen musea, waar Yann Martel zijn research deed voor zijn boek "Het leven van Pi". En daar ben ik geweest en het was leuk. In de avond angstvallig maar in het guesthouse gegeten om de volgende ochtend vroeg te vertrekken naar Varkala.
De lokale bussen zijn hier enorm groot en log. Er zitten geen ramen in, maar rolluiken. Het duurt af en toe even voordat het grote ding op gang komt, zo ook de bus waar ik inzat op weg naar Varkala. Grappig genoeg stond er op de voorkant van de bus "superfast". Het deed mij denken aan de vooroorlogse fiets van mijn broer die al een aantal jaren bij mij thuis staat, niets te doen. Je moet er naast rennen en er dan al rennend op springen. Bij regen is remmen onmogelijk. Maar weg mag de fiets niet, want wat is het een mooi ding, hè Ar?
Varkala is mooi, een plek gelegen aan het strand, met een hoge klif. De zee is erg wild en mijn bikini te groot (maar vind maar eens een passende bikini in Azië) en dus had ik het na één keer 'zwemmen' wel gehad. Ik wilde graag mijn bikini behouden. In Varkala is alcohol niet toegestaan, maar wel overal te krijgen. Met een krant om de fles en uit een grote koffiemok dronk ik een biertje. Ik verbleef in een guesthouse voor een prikkie, waar een Nepalese jongen de eigenaar van is. Hij is 21 en is in het hoogseizoen in India, omdat de werkgelegenheid in Nepal slecht is. Veel Nepalese jongeren vertrekken naar het buitenland om te werken. Hij mistte Nepal erg en we deelden veel verhalen over dit geweldige land met elkaar. In het guesthouse leerde ik Taylor kennen en samen besloten we verder te reizen naar Alleppey, de backwaters van India.
In Alleppey itself is niet veel te beleven, iedereen die er komt komt er voor een boottrip op de backwaters van Kerala. En gelijk heeft iedereen, want het is er prachtig. Taylor en ik leerde in het guesthouse Jessie kennen. Zij werkte in een koffiehuisje wat van dezelfde eigenaar is als het guesthouse en ze ging mee met onze trip door de backwaters, in een klein bootje. Die tocht was geweldig, het is er prachtig en heel erg rustig. Het hoogseizoen begint in december en dan liggen de wateren vol met boten en is er zelfs sprake van trafficjam. Een ongeplande perfecte timing van mijzelf. De lunch nuttigden we bij onze vrolijke bootman thuis. Van tevoren verzamelden we bananenbladeren die dienstdeden als bordjes. Zijn vrouw had een typische Kerala lunch gemaakt en het smaakte uitstekend.
De eigenaar van het guesthouse en dus de baas van Jessie was geen aardige man. Dat is op zijn zachtst gezegd. Het is eigenlijk gewoon een respectloze arrogante kwal, vooral naar vrouwen toe. Jessie zou er eigenlijk nog een week blijven werken. Toen hij die avond weer opmerkingen maakte naar Jessie zei ik: "Jessie, kom met ons mee naar Kochin morgen", waar hij bij zat. Hij zei: "Yes, you can have her. Please." Zo gezegd, zo gedaan. De rotzak. En wat hebben we een geweldige tijd met z'n drieën gehad in Kochin. Een relaxed stadje aan de kust, vol met Chinese vissersnetten en geweldige restaurants. We verbleven in een homestay, bij een gezin van drie. We hebben vooral veel rondgeslenterd, er is veel te zien op straat. In de avond naar een concert geweest van Sitarmuziek, wat verbazingwekkend goed was. Verder veel verhalen voor in de ongecensureerde versie van het verslag (lees: horen jullie onder het genot van een biertje, zodra ik terugben).
Na drie nachten scheidden onze wegen, wat we alledrie erg jammer vonden en dus al plannen maakten om elkaar nog te zien in Goa, tijdens de laatste dagen voor mijn vertrek.
Veel mensen, en dan eigenlijk alleen degenen die nog nooit in India zijn geweest, hebben me gewaarschuwd en me gevraagd waarom ik in mijn eentje door dat "gevaarlijke" land ga reizen. India is groot en telt bijna 1,3 miljard inwoners. Bedenk dat er in heel Europa 742 miljoen mensen wonen. India wordt gezien als een land, maar als je erdoorheen reist lijk je om de paar uur wel in een ander land te zijn. De natuur verandert, het weer verandert, de mensen veranderen en het eten verandert. Ik merk een groot verschil tussen de mensen in het Noorden en het Zuiden van India, het is niet met elkaar te vergelijken. In het Zuiden kauwen de mensen geen stinkende paan, staren de mannen niet allemaal naar me en gaat alles en iedereen een stuk rustiger met elkaar om. Maar voor zoals alles, en dus ook het Zuiden geldt: uitzonderingen daargelaten.
Reizen tijdens de nacht vind ik leuk, al slaap ik soms slecht of helemaal niet, maar het heeft iets avontuurlijks. Reizen is geen vakantie (hoewel aardig wat mensen denken dat ik al meer dan een jaar op vakantie ben) en het hoeft dan ook niet allemaal geregeld en zonnig te zijn. Mijn reis van Kochin naar Hampi was een vrij lange reis. Na elf uren in de trein hebben doorgebracht, heb ik daarna nog elf uren in de nachtbus doorgebracht. Op zich geen enkel probleem, maar er was een nogal wat onbeschofte man die mijn gordijntje bleef opendoen terwijl ik al sliep. Hij wilde vrienden met me worden, bood me eten en drinken aan en bleef maar herhalen dat hij met me wilde praten. Les 1 van reizen in India: neem nooit eten of drinken aan in het openbaar vervoer. Ik heb hem meerdere malen vriendelijk verzocht me met rust te laten. De man reisde met zijn vrouw en kinderen, maar bleef me lastigvallen. Assertiviteit is nodig, als vrouw alleen op reis. Nadat ik me omdraaide en zag dat hij mijn gordijn bij mijn hoofdkant had geopend en mij aan lag te staren vanaf zijn bed, was ik het spuugzat. Mijn grens van beleefdheid was bereikt en met verheven stem zei ik meerdere malen dat hij nu echt moest ophouden. Woest trok ik mijn gordijn weer dicht en toen hoorde ik zijn vrouw tegen hem schreeuwen. Mooi, geen last meer van gehad.
Om 5 uur in de ochtend was ik op plaats van bestemming. Helaas was dat niet helemaal waar. De meneer van de bus wees in een richting en zei: "Busstation 5 kilometers. Hampi 18 kilometers". Ah, te gek man! Bedankt! Daar stond ik dan, midden op een snelweg in het donker. Uiteindelijk met een aantal lokale jongens een tuktuk gedeeld. De meneer moest onderweg nog even bidden in de tempel. Hij trok al zijn kleren uit en enkel met een soort van lendelapje begaf hij zich naar de tempel. Twee uur later was ik dan eindelijk in Hampi, waar ik vervolgens nog anderhalf uur op de boot moest wachten die me naar de andere kant van de rivier bracht.
Hampi is een prachtig en heel relaxed plaatsje. Aan de ene kant van de rivier zijn wat tempels, een prachtig groot meer en een waterval. Aan de andere kant zijn tal van ruïnes, die zorgen voor overweldigende uitzichten met een mysterieus randje. Er rondlopen is geweldig; op sommige stukken is het zo rustig dat ik wel een half uur rondliep zonder iemand tegen te komen. Overal vogels, tientallen apen en honderden eekhoorns. Ja, een dierenboel is het wel in Hampi. De meeste mensen zullen mijn twee posts op facebook wel gelezen hebben, hier toch nog even een herhaling voor degene zonder facebook.
Dag 1. Drie slips in een sopje. Wil ik het uitspoelen, ontdek ik een chillende muis in de emmer! Nou zeg, die durft. Tussen mijn slips! Loop ik heel voorzichtig naar buiten met de emmer, ziet de jongen van het guesthouse me en vraagt wat ik aan het doen ben.ik leg het uit en hij zegt: "Give me the bucket, I will do it. It is underwear? Can I throw it out?" "Yes", zei ik... Waarna ik hem achterna liep en wilde zeggen dat ik wel graag mijn slips zou willen behouden. Te laat. Dat is pech, slips weg.
Dag 2. Deel 2: de muis neemt wraak.
In een o zo schattig hutje met een dak van gedroogde kokosbladeren heb ik afgelopen nachten geslapen. Het hutje brengt de term "Less is more" naar een geheel nieuw en hoger level. Retehip of gewoon heel erg budget?
Enfin, ik lag nietsvermoedend te slapen toen er in ene iets op mijn hoofd viel. Ik schrok, sloeg hard tegen hetgeen er op me gevallen was en dit vloog een meter verderop tegen de muur aan. Ik griste mijn bril en zaklamp om te kijken wat het was, en daar zat hij... Letterlijk lamgeslagen, beduusd om zich heen te kijken. De muis. (Nouja, dé muis? Dat weet ik natuurlijk niet zeker, maar het maakt het verhaal wel leukers) Ik sprong op het bed en dacht drie seconden: What to do?! Geen tijd om na te denken, Lisa the Farmer. Actie! Dus ik pakte de muis, die hoogstwaarschijnlijk in shock verkeerde, bij zijn staart en bracht hem ver weg van mijn knusse onderkomen.
Aan alle dierenliefhebbers: het spijt me dat ik het arme beestje geslagen heb. Het is totaal niet Buddha. Maar geen zorgen, hij leeft nog. En ik ook.
Inmiddels ben ik in Goa, waar ik tevens met de nachtbus naartoe ben gereisd. Had ik een ticket voor een single bed in een bus zonder airco geboekt, deelde ik een bedje met een meisje in een bus mét airco. Het kan allemaal in India. Goa is de laatste plek voordat ik terugvlieg naar huis. Het besef is er bij mij nog niet helemaal, dat ik snel weer terugben in Nederland. Ik denk ook niet dat dat besef er zal komen voordat ik er ben. Wel ben ik er, vooral de laatste dagen, erg mee bezig. Ik ben veel alleen, wat een bewuste keuze is en breng in mijn eentje alle herinneringen naar boven van mijn reis. Wat heb ik veel mogen zien, ontdekken, doen en wat heb ik bijzondere mensen mogen ontmoeten. Ik ben er dankbaar voor.
Bedankt allemaal voor het lezen van mijn reisverslagen. Alle reacties die ik erop heb gekregen, hebben me allemaal erg goed gedaan. Ik zou willen dat dit niet mijn laatste verslag (voor nu) zou zijn, maar zoals Michael Franti zingt: "It's time to go home".
Namaste.
-
07 November 2014 - 07:26
Sanne En Mart:
de tranen rollen over mijn wangen. Wij zijn zo trots op jou!! nog 4 nachtjes en dan sluiten we jou weer in ons armen! xxxx -
07 November 2014 - 14:35
Lianne:
Gemengde gevoelens. Dat is wat ik proef.
Maar inderdaad niemand (echt niemand) neemt dit avontuur van je af. En geloof mij dat is een ontzettend fijn gevoel. Je hebt het wel maar mooi even gedaan en mogen beleven. Hoe fijn is dat?!
Dikke kus en tot dinsdag! -
07 November 2014 - 16:37
Joke:
Hoi Lisa,
Geniet nog even met volle teugen van deze laatste dagen! Goede reis terug en tot gauw. -
07 November 2014 - 21:46
Carina:
Mooi ! Aan alles komt een eind ! Ben blij dat je er di weer bent, en je eindelijk kan vasthouden xxx -
08 November 2014 - 20:54
Hennie:
Hoi Lisa wat weer een prachtig verhaal het lijkt net of ik wordt mee genomen in een avontuurlijk verhaal soms zelf een beetje spannend,wat zal je hier nog van nagenieten. Hele goeie terug reis tot snel liefs Hennie'. -
10 November 2014 - 19:26
Dorien:
Wat heerlijk om je reisverslag te lezen. Wat een avonturen! En wat stoer..! Geniet er nog even van en alvast een heel goede reis naar huis xxx -
10 November 2014 - 19:26
Angelique:
Goede reis en tot snel! Xx -
10 November 2014 - 19:27
Henny:
Weer genoten van je verslag!Heel goede reis naar huis en tot de 23ste.liefs en xx -
10 November 2014 - 19:28
Linda:
Een hele goeie reis terug naar huis! En sterkte met straks weer opnieuw wennen in Nederland. India is heel bijzonder hè ?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley