Chocoladecake en happiness

Ik liep van de wijk Thamel naar de plek waar alle lokale busjes stoppen. Dat is ongeveer twintig minuten lopen en het regende flink. Halverwege brak mijn slipper. Een jongetje zag dit en kwam naar me toe rennen. Ik twijfelde, maar bedacht me dat ik echt niet verder kon lopen op deze slipper en besloot ze aan de jongen te geven. Gevolg was dat ik een stuk op blote voeten moest lopen tot ik een kraampje vond waar ik nieuwe slippers kon kopen. Hele mooie slippers met figuurtjes uit een Nepalese tekenfilm. Ach, hier heb ik vervolgens ook weer iemand anders blij mee gemaakt.

Het avontuur van de slippers houdt hier nog niet op. Met Wendy liep ik terug naar ons hotel. Vlakbij is er een plein vol met zand, stenen en blubber wat door moet gaan voor een parkeerplaats. Je kunt eromheen lopen, maar eroverheen is toch korter. Het had flink geregend en dus moest je oppassen waar je liep. Op een gegeven moment dacht ik een stap te zetten op een harde ondergrond, maar daarentegen zakte ik 30 centimeter de blubber in, werd vacuüm gezogen, en kwam zonder slipper de blubber uit. Ik stond er wat beteuterd bij terwijl Wendy foto's maakte van het hele tafereel. Nadat ik mijn slipper terughad even mijn voeten en slipper gewassen in een grote regenplas, terwijl alle voorbijgangers (en dat waren er heel wat) nieuwsgierig keken naar het oh zo onhandige blonde meisje.

Met Wendy heb ik wat uitstapjes gemaakt naar bekende plaatsen in Kathmandu. Zo ook naar Pashupatinath, de crematieplaatsen aan de rivier. Nu ben ik hier vorig jaar al meerdere keren geweest, dus voor meer informatie verwijs ik jullie naar een van mijn eerste verslagen. Terwijl we aan de rivier zaten en aan de andere kant meerdere crematieceremonies aan de gang waren, kwam er een jongeman druk Nepalees pratend voor ons staan. De jongeman had vlak voordat hij voor ons kwam staan ruzie gehad met zijn vriendin. Zij had hem uiteindelijk een klap in zijn gezicht gegeven en was weggelopen. De jongeman was erg enthousiast en aan zijn manier van praten en houding had ik al snel in de gaten dat zijn IQ iets lager ligt dan het gemiddelde. Op dat soort momenten merk ik direct dat ik toch wel de juiste studie heb gedaan. Ik heb direct zin om aan het werk te gaan. De vriendelijke jongeman vroeg om geld en in mijn beste Nepalees zei ik hem dat hij geen geld van mij krijgt. Soms zeg ik, als een bedelaar mij om geld vraagt: "No, you give me money?". Zo zei ik dat nu ook tegen hem. En jawel, hij pakte geld en wilde het me geven. Leg dan maar uit dat je een grapje maakte. Toen pakte hij een stukje karton uit zijn zak en keek erg blij. Druk wijzend naar het kartonnetje en het uiteindelijk voor mijn gezocht houdend, zag ik wat het was. De verpakking van condooms met een erg sexy dame erop afgebeeld. Misschien wachten jullie nu op een spectaculair einde van dit verhaal, maar die komt er eigenlijk niet. Ik heb de jongen gezegd het kartonnetje weer in zijn zak te stoppen en weg te gaan en dat deed hij. Het is voor mij een situatie die bijblijft. Het besef dat het voor deze mensen hier moeilijk is om iets op te bouwen en om begrepen te worden. Het ziet eruit als spartelen in een zee, zonder ook maar enigszins te weten hoe je moet zwemmen.

Als het uitkomt ga ik even langs bij Tiom Laura, de plek waar ik mijn reis meer dan een jaar geleden startte en wat toch heel vertrouwd voelt. Klapspelletjes met de jonge meisjes, kletsen over school, Nepal, Nederland en "grote-meisjes-zaken" met de grote meiden, stoeien met de allerkleinsten en klimmen en voetballen met de jongens. De kinderen zijn hier erg sterk en absoluut niet bang. Al zou een topvoetballer voor hen staan en de bal met een noodvaart recht op hen afschieten, zouden ze er nog allemaal op af springen/rennen/duiken. Met de kleine jongens ging ik een potje voetballen. Ze zijn zo fanatiek, schreeuwen en rennen door elkaar heen. Het begon steeds meer op FC Knudde te lijken. De kinderen vlogen letterlijk door de lucht, knalden tegen elkaar op. Alles om de bal te pakken te krijgen.

In de ochtend van mijn laatste dag bij Maitri Griha moest ik voor de zoveelste keer naar de ambassade van India om mijn Indiase visum te regelen. Op de terugweg stopte ik bij een lokaal bakkertje om taart voor alle kinderen en personeel te kopen. Er werkte een jongen en die snapte niet direct wat ik bedoelde. De buurman was er al snel bij en regelde het wel even. Ik vroeg of hij 25 stukken chocoladetaart had. Al snel bleek er niet genoeg te zijn en dus zei de buurman tegen de jongen dat hij de fabriek maar even moest bellen. Helaas was daar niet iemand aanwezig om de taart te brengen en dus sprong de jongen op de fiets met een grote bak achterop. De buurman zei me te gaan zitten en begon vervolgens zijn hele levensverhaal te vertellen. Er stopte een busje voor het winkeltje, vol met drinken. Voor een mooie prijs kocht ik een grote doos vol met flesjes mangosap. Na drie kwartier kwam de jongen terug. Ik had in die drie kwartier allang ergens anders taart kunnen halen, maar dat ik ergens anders heen zou gaan was eigenlijk niet eens aan de orde. De jongen liep ook nog eens met me mee naar Maitri Griha, zodat ik niet tweemaal hoefde te lopen. Ik gaf hem omgerekend twee euro extra, voor alle moeite die hij voor me had gedaan. Gezien ik daar tien stukken taart meer van had kunnen kopen keek hij me verbaasd aan en pakte twijfelend toch wisselgeld. Toen hij doorhad dat ik echt bedoelde dat hij het mocht houden stond hij erop alle taart en de mangosap ook nog eens naar binnen te brengen. Ik hou van de Nepalese mensen.

Na geknutseld en gedanst te hebben, hebben de kinderen gesmuld, ze zaten helemaal onder de chocolade. Op één jongen na, snapt niemand van de kinderen dat het mijn laatste dag is. De jongen die het snapte was er veel mee bezig. Hij is een van de oudste, is doof, maar kan precies uitleggen wat hij bedoelt of wat hij wilt. Hij heeft me flink geknuffeld en wel honderd handkusjes gegeven vanuit het busje. Voor de rest was het een afscheid als elke dag, ook bestaande uit veel knuffels uiteraard. Toch stiekem best fijn dat de nadruk niet werd gelegd op "de laatste keer", het maakte het wat luchtiger. Ik hou niet zo van afscheid nemen.

Wel was het afscheid van de dames die bij Maitri Griha werken moeilijker, met name Punam, de lerares van de jongere kinderen. Huilen wordt in Nepal gezien als zwakte, maar daar trok zij zich weinig van aan. Soms is er een klik, een band met iemand die in een korte tijd heel speciaal kan worden/zijn. Ik zal Maitri Griha missen.

Die avond ging met ik met de kok, een docent en de driver van Maitri Griha eten bij de familie van Pema, de manager. Geeta, de fysiotherapeute is zijn zus en zij was er ook. Zijn moeder verwelkomde mij met lieve woorden en uiteraard een Nepalese sjaal. Het eten was heerlijk en vooral veel. Na kroepoek, masala nootjes, aardappelcurry met bloemkool, gefituurde aardappels en nog een groentenbrij zat ik vol. Het verbaasde me enigszins dat er geen dal bhat op het menu stond deze avond. Ik hoefde niet lang te twijfelen, want Pema vroeg al snel: "So Lisa, would you like some dal bhat now?" Ik had van tevoren al zo'n vaag vermoeden dat dit maar enkel wat gezellige-voor-het-eten-hapjes waren. Iedereen begon te lachen toen ik vroeg of hij echt geen grapje maakte. Op die reactie schonk Pema mij nog maar wat bier in.

Roshan is de kok van Maitri Griha, een jongen van 17 die steeds zijn best doet om een gesprek met mij aan te gaan in het Engels. Zo oefent hij zijn Engels en ik mijn Nepalees. In de bus onderweg naar Pema zijn huis probeerde hij me iets uit te leggen. Na een kwartier kwam ik erachter dat hij het over hagel had. Hij vertelde me dat er een heel groot ongeluk was gebeurd. Ik was verbaasd en vroeg een paar keer om bevestiging. "Yes, big big big accident!" Toen ik hem vroeg waar het ongeluk was gebeurd, kreeg ik als antwoord: "In my English book, class ten!"

Ook vroeg hij een keer: "You know pasta? Spaghetti?". Ik zei hem dat ik wist wat pasta was. "You like pasta? I can make spaghetti for you!" Dolblij als ik was (en hij ook) heeft Roshan spaghetti voor me gemaakt, met tomaat, ui en veel pepers. Het was heerlijk. Je zou verwachten dat je dit dan als lunch of avondeten krijgt. Maar nee, voor lunch en avondeten maakt Roshan dal bhat. Daar wordt niet van afgeweken en dus kreeg ik pasta voor ontbijt.

Regenseizoen betekent heus niet dat het alleen maar regent. Het is vooral heel erg warm overdag, maar als het dan aan het einde van de dag begint te regenen (en soms ook weleens iets eerder), dan regent het ook echt. Vijf seconden in de regen en je kunt al je kleding uitwringen. De straten die die niet geasfalteerd zijn veranderen in enkel blubber en je moet oppassen dat je niet uitglijdt. Ook kan het hevig onweren. Op een ochtend, zo rond 5 uur, onweerde het flink. En met flink bedoel ik echt flink. Op een gegeven moment hoorde ik wat knallen en ik keek uit mijn raam vanuit mijn bed, toen er een enorme knal afging. De electriciteitspaal ontplofte en het vuur spatte er vanaf. Het duurde vervolgens ook twee dagen voordat er weer stroom was.

Na Maitri Griha te hebben verlaten ben ik naar Kopan Monastery gegaan. Negen dagen heb ik geleefd in een klooster, op een prachtige plek langs de rand van Kathmandu. Iedere ochtend werd er door een monnik een Dharma teaching gegeven en zo leerde ik steeds iets bij over het Boeddhisme. Ook werd er gemediteerd. De teachings konden naast leerzaam ook soms wat confronterend zijn, maar brachten ook zeker humor. Althans, het hebben mij, Mark en Joy veel lachmomenten opgeleverd. Mark en Joy heb ik leren kennen in het klooster en de eerste dagen van mijn verblijf heb ik veel tijd en koppen thee met ze doorgebracht. Het klooster trekt diverse mensen aan, maar bovengemiddeld toch wel enigszins personen die door spiritualiteit denken te kunnen zweven. Nu kan ik meegaan in een staat van enige zweverigheid, maar er zijn grenzen en Mark en Joy dachten hier hetzelfde over. De heerlijke Hollandse nuchterheid met een vleug sarcasme zorgde ervoor dat ik niet stiekem door iemand werd meegesleurd de lucht in.

Er was een onderwerp dat veel terugkwam gedurende de teachings, namelijk: happiness. Wat is nu echt happiness? Mensen zoeken steeds vaker hun happiness in externe zaken, de nieuwste Iphone, nieuwe schoenen of chocoladecake. Ja, vooral die chocoladecake was iets waar de monnik over door bleef praten. Is dat nu echte happiness? Maakt dat iemand gelukkig? Nee, het is een tijdelijk genot. De beste man had een goed punt hier, waar ik ook in kan komen en in Nederland ook best tegenaan liep (hoe zal dat nu worden, na meer dan een jaar niet in die wereld geleefd te hebben). Zaken waar je je geluk steeds meer vanaf laat hangen en waardoor je steeds meer wilt. Komt er een nieuwe Iphone uit, dan ben je niet gelukkig meer met de oude. Het is nooit goed genoeg. Om al deze informatie te relativeren bleven wij het er met elkaar over hebben en kwamen eropuit dat de monnik een wijze man is, maar chocoladecake toch best wel happiness kan zijn. Sushi ook trouwens.

"The happiest people dont necessarily have the best of everything, they just make the best of everything they have." Zo is het. Het doet me denken aan iets waar ik het veel met Mark en Joy over gehad heb. Armoede. Veel Westerse mensen denken dat de mensen die niet veel hebben hier zielig zijn, het heel slecht hebben. En waarom denken zij dat? Omdat ze niet hebben wat wij hebben. Alles en iedereen wordt vergeleken met jezelf. Begrijp me niet verkeerd, ik doe het ook. Het is een van de voorbeelden van de wijze lessen die ik heb geleerd tijdens mijn tijd in Azië. Ik heb veel lokale mensen ontmoet, zelfs mogen "proeven" van het lokale leven en veelal waren mijn bevindingen dat deze mensen heel veel geluk uitstralen. Trots op wat zij hebben en kunnen geven. Zien wat je wel hebt en niet enkel wat er niet is. Ja, ik kan nog veel leren van deze mensen en ik denk zomaar dat ik hiermee spreek voor veel mensen.

Het grote Hindoe festival Dashain is aangebroken en het is relatief rustig in Kathmandu. Alle mensen gaan de stad uit, naar de familie in de dorpen waar zij vandaan komen. Gisteren zat ik in de bus en naast een hoop mensen bevonden zich hier ook eenden en kippen in. En op het dak nog twee geiten. De arme beestjes zullen Dashain niet overleven, maar de families zullen er zeker een tijdelijk geluksmomentje door ervaren. Zie het als chocoladecake.

Ik ben inmiddels in The Valley Guesthouse, waar ik vorig jaar twee maanden verbleef. Vandaag naar Tiom Laura en daarna met Dieuwke, vrijwilligster TL, eten in Thamel nadat ik haar een lesje: "Hoe de lokale bus in KTM te gebruiken?" heb gegeven. En dan morgen om 17.35 uur sta ik op het vliegveld om Dion op te halen. Ik kijk er heel erg naar uit. Wat een happiness!