The city is a jungle!
Door: Lisa
Blijf op de hoogte en volg Lisa
20 Augustus 2013 | Nepal, Kathmandu
Gegroet! Hier een bericht vanuit Kathmandu.
Allereerst wil ik iedereen bedanken voor het schrijven in het boek. Heel veel mooie, lieve en grappige woorden. Te gek. Alleen een kleine aanpassing: Dennis, het waren geen 1000, maar wel 10.000 mensen!
Daarnaast ook iedereen bedankt voor het uitzwaaien op Schiphol. Wat een comité! En wat heb ik gehuild! Maar zodra ik de douane door was, heb ik alleen maar geglimlacht.
Afgelopen donderdag ben ik hier aangekomen met een klein "geldprobleempje" en met een kapotte flightbag (dat dat met alle gelukspoppetjes, boeddha's, geluksarmbandjes, hangers, beeldjes en kettingen toch nog heeft mogen gebeuren!). Maar aangezien er geen problemen bestaan, enkel uitdagingen en kansen, heb ik er maar om gelachen. Enya, een andere vrijwilligster, en Temba, de manager van Marinka Home, hebben me afgezet bij mijn penthouse. Het is klein, primitief en het ruikt er eigenaardig, maar ik vind het geweldig. Oké, misschien zou een normaal matras in plaats van een schuimmatras fijner zijn. Maar ik heb een douche. Al douche ik niet alleen, er zijn altijd wel een paar mieren te vinden. Ook is er, zo heb ik vanmorgen ontdekt, niet altijd water. Daarnaast heb ik een toilet, dan wel met losse plastic wcbril. Maar meer heb ik niet nodig, ik voel me er thuis. Het is midden tussen de Nepalezen en vijf minuten lopen van de Stupa. Zoals de Amerikanen zouden zeggen: "Wow, it's amazing!". Gelukkig ben ik in Kathmandu...
Na aankomst even wat gegeten met Enya en daarna direct doorgegaan naar Tiom Laura Home, het opvangtehuis waar ik de aankomende 2,5 maand zal werken. We zijn met een busje daar naartoe gegaan. Je moet je voorstellen: een simpel volkswagenbusje waar 8 zitplaatsen zijn en waar je met 20 mensen in zit/staat/hangt. Een persoon rijdt en een ander persoon hangt uit de uitschuifdeur en roept waar het busje heengaat. Hij laat de mensen in en uit, springt er zelf weer in en is ook nog verantwoordelijk voor het financiële gedeelte. Rijdend over de wegen van Kathmandu die volzitten met kuilen, of nee: heuse gaten. Zwetend. Alles en iedereen toetert en rijdt door elkaar. Het is een avontuur en daar houd ik wel van! De reisziekte pillen die ik mee heb genomen uit Nederland zijn niet nodig. Ik denk dat ik spontaan van mijn reisziekte af ben.
Ik heb kennisgemaakt met de kinderen en staff van Tiom Laura Home. Zoveel mooie, lieve en ondeugende ogen. Alle namen onthouden is nog een hele klus. Ook kennisgemaakt met iedereen in Marinka Home, het andere opvangtehuis. Rond 19.30 uur was ik kapot na al het reizen en het niet slapen en dus ben ik terug naar m'n villa gelopen. In Kathmandu is er niet altijd stroom en zo ook niet toen ik terugkwam. Met behulp van een hoofdlamp kunnen zien waar ik de douche aan kon zetten, gedoucht en toen... Daar komt ie... DERTIEN UUR geslapen. Ik wist niet dat ik het nog kon.
De daarop volgende dagen ben ik meteen aan de slag gegaan bij Tiom Laura Home. Op vrijdagmiddag alle meisjes ontluisd. Er zaten een paar vol met luizen. Bij mij begon direct alles te jeuken, maar tot nu toe nog geen luizen (de meiden checken het iedere dag even voor me:)).
Op zaterdag zijn de kinderen vrij van school. We hebben een aantal kledingboxen van de kinderen geschilderd. Gevolg: vloer onder de verf en wij deze schoon schrobben met pannensponzen.
Elizabeth, een Belgische vrouw, is supervisor van beide huizen. Ze woont in Kathmandu en heeft drie kinderen geadopteerd. Samen met haar, de kinderen en Enya uit eten geweest en momo's gegeten. Heurlijk Nel!
De dag daarna bij Elizabeth thuis gegeten. Daar stond een fiets voor me klaar die ik mag gebruiken zolang ik hier ben. Bijna geen enkele vrijwilliger heeft tot nu toe durven fietsen in Kathmandu en dat vind ik ook best begrijpelijk. Mountainbiken in de Ardennen is er niks bij. Maar als je het eenmaal gedaan hebt, je over je angst heen zet, dan is het te gek! Je hebt heel wat bekijks als vrouw op een fiets, en al helemaal als je blond bent. Maar iedereen is bang zodra ik zeg dat ze op moeten houden, omdat ik anders mijn grote broer erbij haal. Ha, en dan heb ik nog niet eens m'n zus genoemd!
Toen ik wegging bij Elizabeth was het donker. Met een hoofdlamp op ben ik naar huis gaan fietsen. Linksrijdend, gaten ontwijkend en overal mensen, taxi's, busjes en motoren. Elke keer als ik iets (lees: koeien of honden) of iemand inhaal, dan geef ik een lel aan m'n fietsbel. Wat ik heb geleerd is dat ik niet meer met slippers ga fietsen. Onderweg verloor ik mijn slipper, maar vond deze wonderbaarlijk genoeg nog terug in het donker en de modder.
Gistermorgen ben ik naar Tiom Laura gefietst. Toen ik daar aankwam zat ik helemaal onder de modder. De jongens lachten me uit en de meisjes vonden het zielig: "Ah, Lisa Didi so dirty.", waarna ze me een dirty girl noemden en ook in een deuk lagen. Ach, ik denk dat ik het hardst van iedereen heb gelachen. Didi betekent "grote zus", zo noemen de kinderen me. Dat is weer eens wat anders dan altijd maar het kleine zusje te zijn.
Na de kinderen naar school gebracht te hebben, ben ik naar een fietsenmaker gefietst. Door alle hitte en inspanning van het fietsen en op het verkeer letten kwam ik oververhit aan. Ik kreeg een krukje en water en de beste man heeft een antimodderspatdinges op de mountainbike gezet. Daarnaast is alles aangedraaid en gesmeerd. Dat alles voor 2 euro!
Gisteravond ging ik rond 18.30 uur weg bij Tiom Laura. Het regent hier vaak aan het einde van de middag, maar later is het ook vaak weer droog. Nu begon het hard te regenen toen ik wegliep bij het huis, op weg naar het busje. Toen ik in het busje zat regende het nog harder (op straat dan). Ik wist niet wat ik meemaakte. Iedereen direct tot ver boven de enkels in het water. Het verkeer stond vast en ik heb er meer dan een uur over gedaan om thuis te komen, iets wat ik normaal in een klein half uurtje doe. Het water stroomde als een rivier door de straten heen. Gelukkig ben ik m'n slippers niet verloren! Wel gebeurde het, voor de tweede keer, dat ik de supermarkt uitliep en mijn plastic tas compleet uit elkaar scheurde. Al mijn boodschappen lagen op straat. Gelukkig schiet iedereen me direct ter hulp en komen er wel 5 mensen tegelijk met andere plastic tasjes aan.
Ik verbaas me hier over alles en iedereen, ik kijk mijn ogen uit. Ik vind het heerlijk om bij de Stupa rond te lopen en te kijken naar alle mensen die bidden, in ene met hun neus op de grond gaan liggen (ook als het plenst van de regen) of aan de molens rondom de Stupa draaien, zodat hun gebeden de lucht in worden geslingerd. Dat er zomaar mensen met trommels en maskers op dansen rondom de Stupa. Monniken, waarvan er veel de 100 lijken te hebben gepasseerd, terwijl de gemiddelde sterfleeftijd 65 is. Maar ook hele jonge monniken, die nog 93 jaar moeten voordat ze 100 zijn.
En dan zijn er nog heel veel bedelaars. Voor veel kan ik mijn gevoel uitschakelen en doorlopen. Maar één keer kwam ik een supermarkt uit met een flesje mangosap. Een jongetje van rond de 8 jaar oud die precies op een jongetje van Tiom Laura lijkt, kwam naar mij toelopen en pakte het flesje bijna uit mijn handen. Ik schudde hem van me af en zei: "no". Hij bleef achter me aanlopen tot ik de Stupa weer inliep. Ik kan verdomme wel 50.000 van die flesjes mangosap kopen...
Voor het eerst na 6 jaar Lowlands gemist. Er zijn hier veel plekken en mensen die ruiken na drie dagen Lowlands; niet erg fris dus. Gelukkig koppel ik dat aan iets positiefs, waardoor het zelfs een beetje vertrouwd aanvoelt.
Ik vind Kathmandu super en de kinderen zijn geweldig. Allemaal mooie eigen personen en karakters. Vandaag is mijn vrije dag en ga ik naar Thamel, een ander gedeelte van de stad. Hier werd vroeger heel veel zwarte Nepal gerookt, hasjiesj. Voor mijn lieve grote broer ga ik uitzoeken of dit nog steeds zo is. Ar, alles is vanaf nu jouw schuld! ("Je moet het lekker niet doen. Je moet het je broer laten doen en zelf toekijken. Ammehoela! M'n toeroe!")
Dan rest mij nog enkel te zeggen: Namaste!
Allereerst wil ik iedereen bedanken voor het schrijven in het boek. Heel veel mooie, lieve en grappige woorden. Te gek. Alleen een kleine aanpassing: Dennis, het waren geen 1000, maar wel 10.000 mensen!
Daarnaast ook iedereen bedankt voor het uitzwaaien op Schiphol. Wat een comité! En wat heb ik gehuild! Maar zodra ik de douane door was, heb ik alleen maar geglimlacht.
Afgelopen donderdag ben ik hier aangekomen met een klein "geldprobleempje" en met een kapotte flightbag (dat dat met alle gelukspoppetjes, boeddha's, geluksarmbandjes, hangers, beeldjes en kettingen toch nog heeft mogen gebeuren!). Maar aangezien er geen problemen bestaan, enkel uitdagingen en kansen, heb ik er maar om gelachen. Enya, een andere vrijwilligster, en Temba, de manager van Marinka Home, hebben me afgezet bij mijn penthouse. Het is klein, primitief en het ruikt er eigenaardig, maar ik vind het geweldig. Oké, misschien zou een normaal matras in plaats van een schuimmatras fijner zijn. Maar ik heb een douche. Al douche ik niet alleen, er zijn altijd wel een paar mieren te vinden. Ook is er, zo heb ik vanmorgen ontdekt, niet altijd water. Daarnaast heb ik een toilet, dan wel met losse plastic wcbril. Maar meer heb ik niet nodig, ik voel me er thuis. Het is midden tussen de Nepalezen en vijf minuten lopen van de Stupa. Zoals de Amerikanen zouden zeggen: "Wow, it's amazing!". Gelukkig ben ik in Kathmandu...
Na aankomst even wat gegeten met Enya en daarna direct doorgegaan naar Tiom Laura Home, het opvangtehuis waar ik de aankomende 2,5 maand zal werken. We zijn met een busje daar naartoe gegaan. Je moet je voorstellen: een simpel volkswagenbusje waar 8 zitplaatsen zijn en waar je met 20 mensen in zit/staat/hangt. Een persoon rijdt en een ander persoon hangt uit de uitschuifdeur en roept waar het busje heengaat. Hij laat de mensen in en uit, springt er zelf weer in en is ook nog verantwoordelijk voor het financiële gedeelte. Rijdend over de wegen van Kathmandu die volzitten met kuilen, of nee: heuse gaten. Zwetend. Alles en iedereen toetert en rijdt door elkaar. Het is een avontuur en daar houd ik wel van! De reisziekte pillen die ik mee heb genomen uit Nederland zijn niet nodig. Ik denk dat ik spontaan van mijn reisziekte af ben.
Ik heb kennisgemaakt met de kinderen en staff van Tiom Laura Home. Zoveel mooie, lieve en ondeugende ogen. Alle namen onthouden is nog een hele klus. Ook kennisgemaakt met iedereen in Marinka Home, het andere opvangtehuis. Rond 19.30 uur was ik kapot na al het reizen en het niet slapen en dus ben ik terug naar m'n villa gelopen. In Kathmandu is er niet altijd stroom en zo ook niet toen ik terugkwam. Met behulp van een hoofdlamp kunnen zien waar ik de douche aan kon zetten, gedoucht en toen... Daar komt ie... DERTIEN UUR geslapen. Ik wist niet dat ik het nog kon.
De daarop volgende dagen ben ik meteen aan de slag gegaan bij Tiom Laura Home. Op vrijdagmiddag alle meisjes ontluisd. Er zaten een paar vol met luizen. Bij mij begon direct alles te jeuken, maar tot nu toe nog geen luizen (de meiden checken het iedere dag even voor me:)).
Op zaterdag zijn de kinderen vrij van school. We hebben een aantal kledingboxen van de kinderen geschilderd. Gevolg: vloer onder de verf en wij deze schoon schrobben met pannensponzen.
Elizabeth, een Belgische vrouw, is supervisor van beide huizen. Ze woont in Kathmandu en heeft drie kinderen geadopteerd. Samen met haar, de kinderen en Enya uit eten geweest en momo's gegeten. Heurlijk Nel!
De dag daarna bij Elizabeth thuis gegeten. Daar stond een fiets voor me klaar die ik mag gebruiken zolang ik hier ben. Bijna geen enkele vrijwilliger heeft tot nu toe durven fietsen in Kathmandu en dat vind ik ook best begrijpelijk. Mountainbiken in de Ardennen is er niks bij. Maar als je het eenmaal gedaan hebt, je over je angst heen zet, dan is het te gek! Je hebt heel wat bekijks als vrouw op een fiets, en al helemaal als je blond bent. Maar iedereen is bang zodra ik zeg dat ze op moeten houden, omdat ik anders mijn grote broer erbij haal. Ha, en dan heb ik nog niet eens m'n zus genoemd!
Toen ik wegging bij Elizabeth was het donker. Met een hoofdlamp op ben ik naar huis gaan fietsen. Linksrijdend, gaten ontwijkend en overal mensen, taxi's, busjes en motoren. Elke keer als ik iets (lees: koeien of honden) of iemand inhaal, dan geef ik een lel aan m'n fietsbel. Wat ik heb geleerd is dat ik niet meer met slippers ga fietsen. Onderweg verloor ik mijn slipper, maar vond deze wonderbaarlijk genoeg nog terug in het donker en de modder.
Gistermorgen ben ik naar Tiom Laura gefietst. Toen ik daar aankwam zat ik helemaal onder de modder. De jongens lachten me uit en de meisjes vonden het zielig: "Ah, Lisa Didi so dirty.", waarna ze me een dirty girl noemden en ook in een deuk lagen. Ach, ik denk dat ik het hardst van iedereen heb gelachen. Didi betekent "grote zus", zo noemen de kinderen me. Dat is weer eens wat anders dan altijd maar het kleine zusje te zijn.
Na de kinderen naar school gebracht te hebben, ben ik naar een fietsenmaker gefietst. Door alle hitte en inspanning van het fietsen en op het verkeer letten kwam ik oververhit aan. Ik kreeg een krukje en water en de beste man heeft een antimodderspatdinges op de mountainbike gezet. Daarnaast is alles aangedraaid en gesmeerd. Dat alles voor 2 euro!
Gisteravond ging ik rond 18.30 uur weg bij Tiom Laura. Het regent hier vaak aan het einde van de middag, maar later is het ook vaak weer droog. Nu begon het hard te regenen toen ik wegliep bij het huis, op weg naar het busje. Toen ik in het busje zat regende het nog harder (op straat dan). Ik wist niet wat ik meemaakte. Iedereen direct tot ver boven de enkels in het water. Het verkeer stond vast en ik heb er meer dan een uur over gedaan om thuis te komen, iets wat ik normaal in een klein half uurtje doe. Het water stroomde als een rivier door de straten heen. Gelukkig ben ik m'n slippers niet verloren! Wel gebeurde het, voor de tweede keer, dat ik de supermarkt uitliep en mijn plastic tas compleet uit elkaar scheurde. Al mijn boodschappen lagen op straat. Gelukkig schiet iedereen me direct ter hulp en komen er wel 5 mensen tegelijk met andere plastic tasjes aan.
Ik verbaas me hier over alles en iedereen, ik kijk mijn ogen uit. Ik vind het heerlijk om bij de Stupa rond te lopen en te kijken naar alle mensen die bidden, in ene met hun neus op de grond gaan liggen (ook als het plenst van de regen) of aan de molens rondom de Stupa draaien, zodat hun gebeden de lucht in worden geslingerd. Dat er zomaar mensen met trommels en maskers op dansen rondom de Stupa. Monniken, waarvan er veel de 100 lijken te hebben gepasseerd, terwijl de gemiddelde sterfleeftijd 65 is. Maar ook hele jonge monniken, die nog 93 jaar moeten voordat ze 100 zijn.
En dan zijn er nog heel veel bedelaars. Voor veel kan ik mijn gevoel uitschakelen en doorlopen. Maar één keer kwam ik een supermarkt uit met een flesje mangosap. Een jongetje van rond de 8 jaar oud die precies op een jongetje van Tiom Laura lijkt, kwam naar mij toelopen en pakte het flesje bijna uit mijn handen. Ik schudde hem van me af en zei: "no". Hij bleef achter me aanlopen tot ik de Stupa weer inliep. Ik kan verdomme wel 50.000 van die flesjes mangosap kopen...
Voor het eerst na 6 jaar Lowlands gemist. Er zijn hier veel plekken en mensen die ruiken na drie dagen Lowlands; niet erg fris dus. Gelukkig koppel ik dat aan iets positiefs, waardoor het zelfs een beetje vertrouwd aanvoelt.
Ik vind Kathmandu super en de kinderen zijn geweldig. Allemaal mooie eigen personen en karakters. Vandaag is mijn vrije dag en ga ik naar Thamel, een ander gedeelte van de stad. Hier werd vroeger heel veel zwarte Nepal gerookt, hasjiesj. Voor mijn lieve grote broer ga ik uitzoeken of dit nog steeds zo is. Ar, alles is vanaf nu jouw schuld! ("Je moet het lekker niet doen. Je moet het je broer laten doen en zelf toekijken. Ammehoela! M'n toeroe!")
Dan rest mij nog enkel te zeggen: Namaste!
-
20 Augustus 2013 - 08:43
Sanne De Boer:
Lieve zus, jezus wat kan jij goed schrijven. Traantjes liepen over me wangen. Zo fijn om te lezen dat je daar zo onwijs geniet van alles en wij daardoor zo van jou kunen genieten. Pas goed opjezelf. Dikke kussen van martje en mij xxxxx -
20 Augustus 2013 - 08:50
Charlotte:
Lieverd!!!!!
Wauw, ik sta op het station je verslag te lezen, met een big smile begin ik mijn werk dag.
Ik geniet elk woord met je mee!! En jeetje wat zal jij daar genieten!!! Die voorzichtig, geniet en maaaaak heeel veeel foto's ben zo benieuwd naar alles wt je daar meemaak!
Dikke kus lieverd -
20 Augustus 2013 - 09:13
Fanny:
Wat heerlijk om te lezen allemaal, wat maak je veel mee in korte tijd! Ik probeer me een beeld te vormen van hoe het er uit moet zien daar, zal vast niet in de buurt komen omdat ik het niet zo kan beleven als jij.
Maar wat ben ik trots op je en vind ik het stoer van je, het is toch ook wel een knop omzetten naar de overlevingsmodus.........en sommigen kunnen dat! Knap hoor!
Ik vond t nog wel een beetje spannend dat je een moment zou krijgen van 'wat doe ik hier in godsnaam, waar ben ik aan begonnen, wat doe ik mezelf aan.....' Maar zo te horen gaat t je goed af, je komt heel positief over in ieder geval!
Wat zal dit je kijk op dingen gaan veranderen, en dat is juist waarom iedereen dit s zou moeten doen!!
Ik geniet met je mee, en voel een gezonde jaloezie.........nou ja gezond.........ben gewoon vet jaloers......
Sam en ik zijn vrij vandaag samen, heerlijk! Je kaartje staat boven zn commode, zo kan ie je goed bekijken. We hebben heerlijk samen ontbeten en hij gaat zo weer naar bed..........een gewone dag voor ons dus! Het leven hier gaat wel door:).
Kusserds, knuffels (die krijg je ook wel van je kinderen he...?!), liefs xxxxxxxxx -
20 Augustus 2013 - 09:19
Ellen:
Wat een superleuk en mooi verhaal Lisa! Waarom ben je geen schrijfster geworden van beroep?;) ben blij dat je het er zo naar je zin hebt!!!! Lekker blijven genieten! X -
20 Augustus 2013 - 13:10
Lianne:
Mooi Lisa! Ben zo benieuwd hoe alles eruitziet waar je nu bent. Binnenkort ook even foto's plaatsen? Als het lukt.... haha. Je hebt in zo'n korte tijd al heel wat meegemaakt, gaaf!
Trouwens leuk van al je cadeautjes! Je hebt er zeker weten heel wat lol om gehad toen je het allemaal zat te bedenken, jouw kennende... ;)
Geniet!! En ben benieuwd naar je volgende verhalen!
Kus! -
20 Augustus 2013 - 19:12
Jan Hoving:
Goeiedag, wat 'n verhaal, wat een cultuurshock en wat 'n belevenissen. Zo te lezen sla je je er fantastisch doorheen, had ik ook wel verwacht, maar toch.....wat een ervaring, geniet ervan en stuur snel weer nieuwe verhalen, groet en kus, Jan. -
20 Augustus 2013 - 21:02
Carina:
lieve lisa ,wouw wat maak jij allemaal mee,en dat in nog geen week. ik ben onwiijs trots op je !en leve de whats app !we genieten onwijs van de berichten die we krijgen,ik lees alles voor aan oma. xxxjes van ons -
21 Augustus 2013 - 20:35
Carline:
Lieve Lisa,
Met een grote glimlach lees ik je verhaal. Hilarisch sommige dingen! Wat een avonturen! Nu al!
Volgens mij ben je helemaal op je plek aangezien ik echt jou terug lees in je verhaal. :)
Lekker de uitdagingen aangaan en met de kinderen aan de slag.
Kijk nu al uit naar je volgende avonturen. Geniet met volle teugen.
Je mag trots op jezelf zijn.
Kus en een knuffel -
22 Augustus 2013 - 13:17
Francien:
Lisa!!
Super leuk om jouw verhaal te lezen.
Dankjewel, je heb me weer even terug genomen naar Kathmandu.
Alles wat je beschrijft zit precies zo op mijn netvlies!
De chaos, gaten in de weg, het busje, de bedelende kinderen en ga zo maar door.
Thamel ben ik toen der tijd veel geweest, heerlijke chaos!
Ik heb respect voor je fieskunsten, ik zou er nooit aan beginnen! En dat nog wel eens in het donker wauw!
Ga zo door met je schrijfkunsten en ik hoop nog meer beelden voor me te kunnen zien als ik van jou iets lees.
Geniet ervan, leer de stad kennen en pas goed op jezelf!
Veel liefs en kusjes van mij -
25 Augustus 2013 - 23:04
Hennie:
Hoi Lisa wat heb ik genoten van je reisverslag,je hebt een hele natuurlijke en leuke stijl van schrijven het is net of ik je hoor praten geweldig.Ik kijk al weer uit naar je volgende verhaal,tot snel dikke kus van mij. -
25 Augustus 2013 - 23:05
Nel:
Hoi bikkel,
Van je pappie je adres gekregen. We gaan dan ook regelmatig even bij je kijken. Heel veel plezier en geniet van je mogelijkheden.
xxx Nel en Ellen -
05 September 2013 - 07:14
Wendy Zwijnenburg:
He Lisa, wat een geweldig verhaal! Ik loop een beetje achter met lezen, maar ik zal binnenkort ook je andere verslagen gaan lezen. Echt super dat je het zo naar je zin hebt. Je bent zo te lezen al helemaal ingeburgerd! Liefs Wendy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
