Earworm en kakkerlakken

Jodela!

Ten eerste wil ik iedereen bedanken voor alle reacties op mijn vorige verslag, vind ik erg leuk om te lezen.

Daarnaast wil ik namens mijzelf, namens Lies en namens de kinderen van Tiom Laura Home mijn ouders en hun buren bedanken voor het inzamelen van het geld. Super dat jullie dat gedaan hebben, elke cent is hier hard nodig en wordt heel goed gebruikt.

Tijdens mijn eerste vrije dag ben ik met de taxi naar Thamel gegaan, een gedeelte van Kathmandu aan de andere kant van de stad. Van te voren even gecheckt hoeveel het ongeveer zou moeten kosten, aangezien ze toeristen nog wel eens, op z'n boers gezegd, willen naaien. En op zn Fleurs zeggen we dan: "Niet met me fucken, daar houd ik niet van." Het zou me rond de 500 roepie kosten en aangezien ik maar 400 heb betaald, was ik zeer tevreden. Thamel is druk. Chaos. Mannen die van alles aan iedereen willen verkopen en soms zelfs enigszins gefrustreerd raken als je niet reageert. Special price for you, ammehoela. Er zijn daarnaast veel trekking bureaus waarvan de mannen buiten op straat staan te "proppen", alleen dan niet voor een club, maar voor een trekking. Ik heb het magische woord geleerd en dat is: Volunteer! Dan houden ze direct op met mij een vast en zeker geweldige trekking aan te smeren. Aangezien ik wat meer informatie wilde over Thamel en ik een plattegrond ook wel goed kon gebruiken, ben ik op zoek gegaan naar een tourist office en belandde ik, jawel, bij een trekking bureau. Verschil was wel dat ze hier niet op straat stonden te verkopen. Badri, de aardige man van het bureau, heeft me van alles verteld over Thamel en rest van Kathmandu en tevens heeft hij me voorzien van een plattegrond. Uiteindelijk vroeg ik of hij ook een restaurant in de buurt wist waar ze momo's verkochten en Wifi hadden. Badri, de beste kerel, heeft me tot aan mijn stoel het restaurant in gebracht. Ik weet niet wat hij tegen de obers heeft gezegd, maar er stonden wel drie jongemannen voor me te buigen alsof ik de koningin was. Queen of the chair!

In Thamel is veel te koop en gezien ik met mijn slippers niet wil en eigenlijk ook helemaal niet kán fietsen, ik mijn Vans niet helemaal verrot onder de onuitwasbare moddervlekken wil laten komen, ging ik op zoek naar sandalen. In Thamel is dat geen probleem, maar om géén roze sandalen in maat 37 te vinden is nog een heule klus. Gezien ik niet van winkelen houd zodra het niet om boeken, films of cd's gaat, was ik erg blij toen ik een paar sandalen vond.

De volgende dag ben ik met mijn nieuwe sandalen aan naar Tiom Laura gefietst. Wat een heerlijk gevoel was dat. Ik gleed door de straten van Kathmandu als met een longboard over pas gestort asfalt. Oké, dat is misschien ietwat overdreven. Wat ik wil benadrukken is dat ik echt blij was met mijn sandalen. Toen ik bij Tiom Laura aankwam heb ik mijn sandalen verruilt voor mijn teenslippers, gezien dit wat praktischer is binnenshuis. Lies, de oprichtster van beide opvangtehuizen, was sinds een paar dagen ook in Kathmandu en vandaag zag ik haar bij Tiom Laura. Van mijn ouders heb ik voor mijn vertrek een ketting gekregen met een hanger eraan in de vorm van een hartje. Deze is handgemaakt en op de achterkant staan de letters van mijn ouders erin gekerft, zodat ze altijd een beetje bij me zijn. Een te gek cadeau met een hele mooie gedachte. Gezien de ketting wat angstig was voor de vliegreis was het op mijn nachtkastje blijven liggen. Oké, ik zal de schuld niet op iets anders afschuiven, ik ben het in alle haast en nervositeit vergeten en daar kwam ik op Schiphol achter. ik vond het vreselijk, maar gelukkig konden mijn ouders het naar Lies brengen en heeft zij het meegenomen naar Kathmandu, zodat ik het nu bij me heb. Rond 16.00 uur liep ik met Lies mee naar waar zij verblijft als zij in Kathmandu is. Dit is vlakbij mijn villa. Met de fiets aan de hand liepen we de berg op. Ik vertelde tegen Lies over mijn fiets en slipper ervaring in het donker en dat ik daarom sandalen heb aangeschaft. Trots wees ik naar het tasje aan mijn stuur, waar tot mijn grote schrik helemaal niets inzat! De onderkant was gescheurd en mijn sandalen waren pleitos. Ik ben de weg teruggefietst, zonder resultaat. Nouja, een resultaat is wel dat ik vast en zeker een lieve vrouw, man, meisje of jongetje heb blij gemaakt met mijn fantastische sandalen. Om een lang verhaal, wat al een lang verhaal is en dus eigenlijk al niet meer kort gemaakt kan worden, toch iets korter te maken: twee dagen later heb ik in Thamel Teva's gekocht en ik ben er uiteraard nog veel blijer mee dan ik was met mijn eerder gekochte sandalen.

In de avond van mijn eerste vrije dag liep ik naar de Stupa waar ik ergens wat wilde gaan eten. Daar werd ik, terwijl ik kloksgewijs rond de Stupa liep, aangesproken door een meisje. Na een kletspraatje van twee minuten waarin ik erachter kwam dat ze Luisa heet en uit Duitsland komt, besloten we om samen te gaan eten. Bovenop een dak met uitzicht op de Stupa heb ik een heerlijke Indiase curry met Chapati gegeten. Toen Luisa en ik afscheid namen kwam ik op de terugweg naar mijn verblijf een Chinese man tegen. Hij kwam naar me toe en ik kwam erachter dat hij verdwaald was, hij wist niet waar zijn Guesthouse was. Ik vraag me nog steeds af waarom hij in hemelsnaam mij aansprak (ik zie er toch zeker niet uit als een Nepalese?!), maar verassend genoeg wist ik waar zijn Guesthouse was en heb ik de niet Engels sprekende Chinese man veilig naar zijn Guesthouse gebracht. Wat een heldendaad, niet?

Donderdagochtend, voordat ik mijn Teva's had gekocht, ben ik naar Pashupatinath gelopen. Van A naar B is elke keer weer een avontuur in Kathmandu. ik besloot lopend te gaan, miste helaas een straat en belandde in een wijk. ik had het woord 'helaas' in de vorige zin weg kunnen laten, want het was geweldig. Smalle straatjes vol met opgehangen was en overal mensen die uit hun raam of deur hangen. Spelende kinderen die me allemaal gedag zeggen en naar me zwaaien. Ik had geen idee waar ik was, maar genoot ervan. Tot mijn grote verbazing kwam ik uit bij Pashupatinath. Lang leve mijn coördinatievermogen, die me dus niet áltijd in de steek laat. Pashupatinath ligt aan de Bagmati rivier. Deze rivier mondt uit in de heilige rivier de Ganges en heeft voor Hindoes een bijzondere betekenis. Hier worden traditiegetrouw lijken verbrand op de zogeheten crematie-ghats. Dat zijn stenen platformen langs de rivier. Eerst wordt het lijk in de rivier gewassen, daarna in doeken gewikkeld en vervolgens naar een crematieplaats gebracht. Na de verbranding wordt het as in de rivier gegooid. Op deze manier wordt de ziel van de overledene bevrijdt van de cyclus van geboorte, dood en wedergeboorte. Ik was erg vroeg en heb daarom geen verbrandingsritueel gezien. Wel veel aapjes die daar loslopen. Daarnaast ook mensen die zichzelf en hun kleren aan het wassen waren in de rivier en zwemmende kinderen. Dat alles in dezelfde rivier waar de lijken in worden gewassen en het as in wordt gegooid.

Na het kopen van mijn nieuwe sandalen ben ik naar Garden of Dreams gegaan. Dit is een grote tuin met fonteinen, planten en bloemen, restaurants en rust. Nouja, rust... De toeterende auto's zijn nog wel te horen. Ik heb daar in het gras gelegen en wat gelezen en geschreven. Het is een goede plek om even bij te komen van alle drukte en chaos die Kathmandu met haar meebrengt.

Kleding wassen is ook een uitdaging voor mij. In een emmer met een blok wasmiddel dat ze hier gebruiken was ik mijn kleding. Als ik uit mijn kamer de wenteltrap omhoog klim kom ik op een klein dakterras waar waslijnen zijn gespannen. Hier kan ik mijn kleding laten drogen. Gezien het regenseizoen, regent mijn kleding vaak weer nat net als het droog is. Zo kan het wel drie dagen duren voordat mijn kleren droog zijn. Nu maken er meer mensen gebruik van het dakterras. Zo zitten er weleens mannen te kaarten. Daarom leek het me niet gepast om mijn onderbroeken en beha's er op te hangen. Deze hing ik op mijn kamer, maar gezien het daar nogal vochtig is, droogt het ondergoed niet en ben ik genoodzaakt om mijn ondergoed toch op het dak te hangen. Nu kwam ik op een middag terug van Tiom Laura en liep ik naar boven om mijn was van de lijn af te halen. Tot mijn verbazing hing mijn kleding verspreid over het dakterras, zo ook mijn ondergoed. Ik telde snel alle kledingstukken, bang dat er iets was weggewaaid of gestolen. Toen ik beter keek zag ik speelkaarten liggen. De kaartende mannen waren zo vrij geweest om mijn onderbroeken en beha's te verplaatsen, zodat zij de ruimte hadden om te kaarten. En dat in het o zo preutse Nepal.

Woensdag, donderdag en vrijdag waren de kinderen vrij van school. De mensen hebben hier een heel groot netwerk aan diverse Goden en deze zijn natuurlijk ook allemaal jarig en dat moet uiteraard gevierd worden.

In het kader van schone handen en voeten had ik besloten om vrijdag met de meisjes de handen en voeten te wassen en de nagels te knippen. Als beloning had ik verschillende kleuren nagellak meegenomen. De jongens vonden de nagellak ook erg leuk, vooral de roze kleur.

Later op de ochtend zijn we met de kinderen een berg opgeklommen. Vanaf deze plek kijk je uit over Kathmandu, erg mooi. De kinderen konden er spelen en om het feest compleet te maken kregen ze een pakje sap en chocola.

Earworm en kakkerlakken, zo luidt de titel van dit verslag, maar ik heb er nog geen zinnig woord over geschreven. Ik zal het uitleggen.

Geluid, het is overal aanwezig in Kathmandu, ieder moment van de dag. Nu woon ik in Alkmaar midden in de binnenstad en staat vaak het draaiorgel of Bertje Doperwtje voor de deur, maar toch is er wel een plek of moment van eventjes rust en iets wat lijkt op stilte. Ik word hier wakker met het geluid van tjilpende vogels, blaffende honden, huilende kinderen, pratende en schreeuwende mensen, toeterende auto's en motoren en de diepe, zware geluiden uit de diverse kloosters hier in de buurt. Op straat is overal geluid om je heen. Oké, dan is het nu tijd voor een nadere uitleg van het eerste gedeelte van de titel 'Earworm'. Sinds ik hier ben aangekomen heb ik een liedje in mijn hoofd. Nee Fleur, geen toeter op mijn waterscooter en ook geen liedje van Bertje Doperwtje. Hier op straat geen draaiorgels, maar wel klinkt op veel plekken het lied 'Om mani padme hum'. Hoor het één keer en het gaat je hoofd niet meer uit. En dus loop ik elke dag deze muziek op straat te neuriën of te fluiten en heeft Björk's It's oh so quiet plaatsgemaakt voor Om mani padme hum als ik onder de douche sta. Meeblèren, heerlijk.

Het tweede gedeelte luidt: 'kakkerlakken'. Er is niets diepzinnig aan dat woord. Er is geen achterliggende, cryptische gedachte wat ik nou eigenlijk bedoel met kakkerlakken. Nee, ik bedoel gewoon het insect. Dat vieze, althans dat is mijn mening, beestje die mij laat schrikken maar tevens ook de slappe lach bezorgd. (Je zou zeggen dat ik na de opleiding SPH te hebben afgerond concreet en beknopt kan beschrijven van wat ik nou eigenlijk bedoel, maar ik denk dat mijn vader toch altijd gelijk heeft gehad. Ik hoor het hem zeggen: "Lisa, jij hebt het uitgevonden." Mocht je niet weten wat hiermee bedoelt wordt, ik verwijs je door naar de man hemzelf.)

Zaterdagavond kwam ik thuis nadat ik was wezen eten met Lies. Op het bureau in mijn kamer bevond zich een... *tromgeroffel*... kakkerlak. Ik heb hier genoeg huisdieren in de zin van mieren en spinnen. En oja mam, ik heb ook een boktor! In de badkamerdeur. Ik ben niet zo snel bang van beestjes, maar vind kakkerlakken gewoon vies. Enfin, ik probeerde de kakkerlak met een beker te vangen, want doodmaken gaat me dan toch wel weer te ver en bovendien zat de kakkerlak op een notitieboekje en een geplette kakkerlak geeft dan ook weer van die vieze vlekken. Zo gezegd, zo gedaan. Onee, toch niet. De kakkerlak rende als een speer naar de rand van het bureau, waarnaast mijn bed zich bevindt, en liet zich van het bureau vallen. Want zeg zelf, heb je ooit een kakkerlak zien springen? Ik heb het bed overhoop gehaald, maar de kakkerlak was nergens meer te bekennen. Ik hoopte dat hij terug zou zijn gegaan naar zijn kakkerlakgezinnetje ver van mijn bed. Uiteindelijk heb ik voordat ik ben gaan slapen gebeden dat de kakkerlak niet naast me zou kruipen die nacht en dat ik er ook niet over zou gaan dromen. En dat is me gelukt! Eind goed al goed, denk je dan. Maar het verhaal gaat verder. Zondagavond kwam ik terug van Tiom Laura Home. Ik was moe en ging in bed liggen lezen. Ik lag daar heel ontspannen, had net het boek Mont Ventoux uit en was begonnen in de nieuwe van Hosseini. In ene zag ik in mijn ooghoek iets zwarts op mijn kussen. Vanuit ligstand naar stastand (het is geen woord, maar je begrijpt me vast), in minder dan 1/100 van een seconde. Het moet een record zijn. En als dat zo is, dan is dat toch nog iets positiefs. Meneer of mevrouw kakkerlak had haar gezin blijkbaar niet teruggevonden en besloot toch maar naast mij in bed te kruipen. Ik kreeg de slappe lach om mijn eigen schrikreactie, maar was me ervan bewust dat ik nu toch wel heel secuur te werk moest gaan. Gewapend met twee bekers dit keer, stond ik in de starthouding om de kakkerlak te vangen. En ik zal jullie niet langer in spanning laten, ik ving het beest. Natuurlijk ving ik het mormel. Onder de beker op mijn kussen. Ik heb hem netjes buiten gelaten en hem vriendelijk verzocht niet meer terug te komen en dat ook tegen al zijn vriendjes te zeggen. Ik ben ervan overtuigd dat mijn strenge toespraak zeker effect zal hebben. Zoniet, dan mogen ze mijn diploma weer innemen.

Gisteravond heb ik in het restaurant Double Dorjee gegeten. Van de buitenkant is het geen gezicht en zou ik er niet snel naar binnengaan, maar gezien ik het in de Lonely Planet had gelezen, besloot ik om er toch heen te gaan. Geweldig. Van binnen ziet het er te gek uit. het lijkt een soort woonkamer, met overal bankjes en tafeltjes. aan de muur spiegels en posters. Kneuterig, daar houd ik van. Een man die me aan Mr. Miyagi deed denken maar die er totaal niet op leek serveerde me. Ik kon niet kiezen wat ik wilde eten. Hij adviseerde me de momo's en als dessert een huisgemaakt stuk appeltaart. Appeltaart! Ha! Dus heb ik dat gekozen. Nepalezen hebben een anders soort logica dan mensen in Nederland en zo ook met eten. Het gebeurt vaak dat je lang moet wachten op je eten of, als je met meerdere bent, je je eten niet tegelijkertijd krijgt. Bij mij kon dat niet, gezien ik alleen was, maar wat wel gebeurde was dat ik mijn hoofdgerecht en dessert tegelijkertijd kreeg. De appeltaart was zelfs warm gemaakt. Ach, ik heb niets te klagen. Heerlijk gegeten en dat voor ongeveer twee euro inclusief een fooi.

Vanmorgen ben ik heel vroeg opgestaan, heb ik wat water in mijn gezicht geplensd, mijn tanden gepoetst en ben ik om kwart voor 6 naar een nabijgelegen klooster gelopen om hier een zogeheten Puja bij te wonen. Monniken doen dit tweemaal daags. Puja betekent offer. Ik kwam daar aan, liet mijn slippers buiten staan en nam plaats naast kleine poepige monnikjes die keurig op een rij zaten. De volwassen monniken in het midden zeggen gebeden op in het Sanskriet, met een hele lage zware stem. Ik vond het prachtig, zowel het klooster als de Puja. Andere monniken waren druk bezig om iedereen een kom met eten te geven. Even later kwam er een monnik naar mij toe met een kom, een lepel en een grote emmer. Hij zette de kom voor mij neer en schonk vanuit de grote emmer een lichtkleurig mengsel in mijn kom. Het ontroerde me dat ze mij erbij betrokken door me eten te geven. Ik bedankte met een knik en de monnik liep weg. Het brouwsel wat ik voor me had staan leek een beetje op aspergesoep. Veel mensen weten dat ik dol ben op asperges en ook de soep van deze volmaakte groente, maar de geur die van dit onverklaarbare mengsel af kwam was anders. In ene waren de monniken stil en begon iedereen te eten, dus nam ik ook een hap. Ik heb geleerd dat je over eten niet mag zeggen dat het smerig of vies is, dus om het netjes te houden: dit was absoluut niet mijn smaak. En wat was de kom groot en vol. Uit respect heb ik mijn uiterste best gedaan om dit weeïge mengsel met stukjes groenten, noodles en iets klefferigs als een soort van pasta op te eten. Toen ik bij een van mijn laatste happen voelde dat ik moest kokhalzen ben ik gestopt. Ook dit heb ik gedaan uit respect, want ik wilde voorkomen dat ik daar de hele boel onder zou kotsen. De monniken begonnen weer met het zingen van de gebeden. In ene begon een monnik op een grote trom te slaan terwijl andere bliezen op fluiten en hele grote schelpen. Het was overweldigend, ik kreeg er tranen in mijn ogen van. Daarna was iedereen stil en na de stilte ben ik opgestapt.

Bij terugkomst in mijn villa heb ik nog even op bed gelegen en ben ik om 8 uur naar een gebouw gegaan waar yogalessen gegeven worden. Hier heb ik een les bijgewoond met twee andere vrouwen. Het was intensief, maar daarnaast ook ontspannen. Anderhalf uur lang waande ik mij in een oase van rust en toen ik na de anderhalf uur de drukke Main Road van Kathmandu weer inliep leek even alles langs me heen te gaan. Heerlijk.

Zojuist wederom naar Pashupatinath geweest en weer geen lijkverbranding gezien. Ik heb een jongen ontmoet die daar bewaker is bij een tempel. Hij heeft me van alles over het Boeddhisme en Hindoeïsme verteld en me rondgeleid over het hele gebied. Daarna hebben we samen thee gedronken, hij stond erop om me te trakteren. Helaas kwam hij terug met mierzoete thee waar ook nog melk inzat, iets wat ik niet lust. Uiteraard uit respect heb ik het opgedronken. Het woord respect komt me een beetje mijn neus uit vandaag. Volgende keer moet ik erop letten dat ik direct zeg dat ik zwarte thee wil. Deze jongeman geeft ook Engelse les aan drie kennissen van hem die toevallig langsliepen toen we thee zaten te drinken. Zij kwamen erbij zitten en het was erg gezellig. Morgen is er een festival, de verjaardag van de God Krishna, die wel 108 vrouwen had, wordt gevierd.

Oja, Liannepannepoepchineesbijtindrbillenwantzelustgeenvlees. Volgens mij had ik wat foto's toegevoegd, toch? Nu ook weer, alleen zijn het enkel foto's die ik met mijn telefoon gemaakt heb. Ik zal nog eens een internetcafé opzoeken en een poging wagen.

Namaste mensen!


Wie dit leest is gek.