Happy diwali

Zaterdagochtend zijn Irena en ik vanuit Kathmandu per bus vertrokken naar Sunauli, de grensovergang van Nepal naar India. Een busrit is altijd spannend in diverse opzichten. Zo kan het spannend zijn omdat je rijdt door de bergen, langs diepe valleien. Maar dit keer was het vooral spannend omdat wij geen juist busticket in ons bezit hadden. Daar kwamen wij achter toen er mensen met dezelfde stoelnummers de bus instapten. Het ticket was voor ons uitgeschreven, terwijl de bus eigenlijk al vol zat. De meneer van de bus verzocht ons te verhuizen naar een andere bus, maar dit was ook niet de juiste bus. Gezien het feit we wel hadden betaald voor zitplaatsen in de eerste bus, besloten we om gewoon te blijven zitten. Uitstekend plan, hij zei niks meer.

Verder dan deze busreis en het idee India te beginnen in Varanasi, hadden we geen enkele voorbereiding getroffen. Avontuur, zo heet dat. We waren van plan om in Sunauli te overnachten, maar toen een Engels meisje ons aansprak in de bus en haar plan vertelde klonk ons dat uitstekend in de oren. Vanaf Sunauli met de taxi naar Gorakphur en vandaar met de nachttrein naar Varanasi. En dus gingen we samen met het meisje Serena op pad.

De grens over naar India leek ons een spannend gebeuren, vooral gezien de tijd (en Irena het geld) dat we in het visum hadden gestoken. Allebei hadden wij ons visum de middag voordat we vertrokken. Ruim op tijd dus. De grens over van Nepal naar India sloeg werkelijk nergens op. Ze controleren dertigduizendzeshonderdtweeënveertig keer beter bij een voetbalwedstrijd in Kathmandu dan wanneer je de grens passeert. Logisch.

Bij de grens hadden we een taxichauffeur gevonden die ons graag naar Gorakphur wilde brengen. Nadat we een stempel hadden gekregen om te bewijzen dat we Nepal hadden verlaten reed hij met ons de grens over en stopte bij de controle van India om daar ook een stempel te krijgen. Terwijl wij in het hokje stonden hield ik de taxi in de gaten. Er kwam een grote vrachtwagen aan en hij gebaarde dat hij iets verder zou rijden, gezien hij nogal in de weg stond. Twee seconden let je niet op en is de taxi weg. Pleitos. Foetsie. Met onze backpacks in de kofferbak. "Ja", zei ik, "nu zijn we onze spullen kwijt." Gek, dat ik op dat moment dacht: "Pech, maar ach, hoef ik ook niks meer mee te sjouwen." We liepen verder de straat door en zagen tot onze opluchting de taxichauffeur staan. Heb vertrouwen in je medemens.

De taxirit duurde zo ongeveer twee uur. Onze chauffeur reed als een bezetene, maar het schoot in elk geval lekker op. Bij een tankstation vroeg hij ons om geld om te tanken en toen kwamen we erachter dat hij de prijs die we hadden afgesproken in Indiase roepies bedoelde, terwijl wij over Nepalese roepies spraken gezien we in Nepal de taxi instapten. Kleine miscommunicatie, maar gelukkig accepteerde hij onze Nepalese roepies. De taxichauffeur kreeg steeds meer praatjes en vroeg ons of we getrouwd waren. Maar natuurlijk zijn we getrouwd, uiteraard! "What is his name?", vroeg hij mij. "Uhh... Fred!" Ja pap, ik heb hem verteld dat ik met jou getrouwd ben.

Het was buiten donker toen we het treinstation van Gorakphur inliepen om tickets voor de nachttrein naar Varanasi te scoren. Een chaos. Overal, zowel binnen als buiten, lagen mensen op stukjes plastic of karton te slapen. Pal voor het station is een openbaar toilet. Al vind ik dat het beter een openbare pisplaats genoemd kan worden. Wat een stank. Tot onze vreugde konden we, na elke baliemedewerker tweemaal gezien te hebben, tickets voor de trein kopen.

We hadden nog rustig de tijd om wat te eten en, hopelijk, een biertje te drinken. Met z'n drieën besloten we om in een restaurant tegenover het station wat te gaan eten. Na eten en bier besteld te hebben bracht ik een bezoek aan het toilet. Kennen jullie de film Trainspotting? Zoniet, dat is een schande. Schaam je en ga snel die film kijken. Zo wel, dan begrijp je vast nu al naar welke scène ik wil refereren. Juist, de toiletscène. Stel je die wc voor, maar dan zonder toiletpot maar met enkel een gat in de grond. Tada. Eet smakelijk.

Het eten was lekker en er was zelfs bier, al moest dat van ver komen en werd het ons half onder tafel, gerold in een stuk krantenpapier, gegeven. Afval in de afvalbak is hier geen gewoonte, zelfs niet bij obers. De ober kwam onze tafel afruimen en gooide het lege blik bier zo over zijn hoofd de straat op. Daarna vermeldde hij nog wel even dat we voor de service moeten betalen.

Om 22.30 uur gingen we de trein in om vervolgens om 07.00 uur in Varanasi aan te komen. Serena had al een hotel geboekt en vertelde dat iemand haar op zou halen van het station. We hadden besloten met haar mee te gaan indien het hotel nog een kamer vrij zou hebben. Dit was het geval. Serena ging met de man van het hotel in een tuktuk en Irena en ik liepen achter een andere man aan om vervolgens een tuktuk in te stappen. Om een lang verhaal kort te maken (gezien we nu pas in Varanasi aankomen, ik al op 885 woorden zit en nog heel veel verhalen wil typen): we belandden in een compleet ander hotel dan Serena en hebben Serena nooit meer gezien.

Ik heb het altijd lastig gevonden om Kathmandu goed te omschrijven, maar in vergelijking met het beschrijven van Varanasi is dat appeltje eitje. Varanasi, door ons ook wel Varabami genoemd, is waanzinnig.

We hoorden dat het vaak erg lastig is om treintickets te bemachtigen en dus besloten we, heel verstandig, om toch maar een traveloffice te bezoeken. Verstandig. Alle treinen zitten gewoonweg vol. Er zijn hier wachtlijsten voor treintickets. Gelukkig belandden we bij een hele lieve meneer die samen met zijn zoon geregeld heeft dat wij toch wat tickets konden kopen. Vraag niet hoe, maar we hebben ze.

Zoals er veel festivals in Nepal zijn, zo zijn er ook veel festivals in India. In Varanasi kwamen wij dan ook aan op een feestdag, en wel een hele speciale. Zie het als oud en nieuw. Inclusief vuurwerk, zeg gerust bommen. In de avond was er langs de heilige rivier de Ganges een puja ter ere van Diwali. Het was een hele happening, overal mensen langs de rivier en boten vol mensen in de rivier. Mannen in speciale kledij voerden de puja uit. Veel gezwier met kaarsen, wierook en ander mooi spul onder het gezang van een man met donkere krullen. Na de puja hebben we voortreffelijk gegeten. Ja, dat kan hier in India als de beste. Voortreffelijk eten. Als er een beter woord dan voortreffelijk is, zeg het me dan. Dan weet ik dat voor mijn volgend verslag. Door de smalle drukke straatjes van Varanasi, langs koeien en geiten, terug naar ons guesthouse. Iedereen is zo vriendelijk hier in het begroeten van mensen. Onderweg naar het guesthouse vaak "Namaste", "Hello" en "Happy Diwali" geroepen.

De volgende ochtend vroeg op om in een bootje over de Ganges te varen. In Kathmandu is er de Bagmati rivier waar lijken worden verbrand, maar hier is het toch een tikkel extremer. Het is een chaos, het lijkt wel of het overal kan en mag. Niet alle lijken worden verbrand, zo worden baby's met stenen de rivier ingegooid en zwangere vrouwen ook. Bizar. Verderop staan mensen zich te wassen in de rivier, hun kleding te wassen en tanden te poetsen. Holy river. De meneer van het bootje vertelde ons dat in de ochtend vrouwen niet zijn toegestaan bij de crematieplaatsen, omdat er bij het ochtendritueel niet gehuild mag worden. En vrouwen huilen. Kun je het je voorstellen? Een dierbaar persoon overlijdt en je mag er niet bij zijn. Omdat je niet mag huilen. Onvoorstelbaar.

De man van het guesthouse is een aardige man die steeds weer een praatje komt maken met ons. Hij nodigde ons uit om zijn familie te ontmoeten en na wat heen en weer gepraat besloten om eind van de middag met hem mee te gaan. Ja, we zijn erin getrapt. Zijn familie beheert namelijk ook een zijdefabriek met een nabijgelegen winkel die zijde verkoopt. Zijn neef stond klaar om ons het fabriekje te laten zien en daarnaast ook de vrouwen die glinstertjes in zijde stoffen plaatsen. Irena maakte uit beleefdheid nog maar even een foto, nadat de jongen ons had gezegd dat we echt wel foto's mochten maken. Na ons culturele uitstapje werden we verwelkomt in de zijdewinkel. Na duidelijk uitgelegd te hebben dat er sprake was van een miscommunicatie en dat we echt niks konden kopen omdat onze backpacks echt vol zijn heeft Irena een mooie zijden sjaal voor haar moeder gekocht.

De volgende ochtend ontbeten bij Aum Café, dat wordt gerund door een Amerikaanse vrouw die al meer dan twintig jaar in India woont. Mocht je ooit Varanasi bezoeken, ga hier heen. Alles is lekker. Zo lekker, dat we voor een late lunch weer terug zijn gegaan. Een late lunch, gezien we om 17.45 uur de nachttrein ingingen, op weg naar Agra.

Varanasi is, zoals ik al eerder vermeldde, waanzinnig. Waanzinnig in alle opzichten van het woord, maar dan net nog iets waanzinniger. Nepal is er rustig bij. Overal lopen koeien en overal ligt dus ook koeienpoep (klein leuk weetje: Irena heeft de holy shit aan haar slipper zitten). Geiten en kippen. Overal mensen. Vuil, overal. Stank, overal. Chaos. Herrie. Toeters. Plassende mannen, staand of gehukt, overal. Smerigheid ten top. Dit zou je niet eens kunnen bereiken na een maand Lowlands. Maar wat een geweldige stad. Zoveel kleuren en mooie mensen. Waanzinnig en magisch tegelijk. Waanzinnig magisch. Jeetje, ik stop ermee. Ik weet het niet meer. Bezoek Varanasi en je snapt me (of totaal niet).

Van tevoren hadden we een hotel geboekt in Agra en zij hadden ons gezegd dat ze ons van het station zouden komen ophalen. We stonden daar, vroeg in de ochtend, maar niemand van het hotel was daar om ons op te halen. Achteraf hoorden we dat de betreffende man nog lag te slapen. En dus namen we een tuktuk naar het hotel. Het hotel hadden we gekozen, via de Lonely Planet, vanwege het mooie uitzicht op de Taj Mahal en de schone en relatief goedkope kamers. Het uitzicht was perfect, maar over de kamer hebben we onze bedenkingen. Zo vochtig dat de bedden ook vochtig waren. Plastic behang, in allerlei patronen en kleuren, tegen de muren om de vochtigheid te verdoezelen. De badkamer was zo klein dat je bijna in de wc moest gaan staan om te kunnen douchen. Maar één ding had de kamer wat alles goedmaakte. Iets wat ik nog nooit van mijn leven eerder heb gezien. Iets speciaals. Namelijk een kraan als doortrek van de wc. Een echt kraantje, die je zelf dan ook weer dicht moest draaien als je je toiletpapier gedag had gezwaaid. Daarnaast was het behoorlijk gehorig, het dakterras was exact boven ons hoofd. Een dakterras met ijzeren stoelen die zo lekker veel herrie maken als je ze schuift. En toen ik 's nachts wakker werd van een kletterend geluid dacht ik dat Irena aan het plassen was. Maar nee, dat was de buurman.

Als vrouw ben je bijna nooit in het voordeel in een land als India. Met de nadruk op bijna, want wij hebben iets gevonden waar je wel in het voordeel bent als vrouw. Namelijk de rij bij de Taj Mahal. Uiteraard stonden wij eerst verkeerd, maar alle vrouwen wezen ons erop dat we een rij op moesten schuiven. Dus klommen we over het hek en stonden zo in de juiste, en veel kortere, rij. Wat een voordeel.

Van tevoren had ik me ietwat verdiept in de Taj Mahal, zodat ik voor Irena als gids kon functioneren. Voor degenen onder ons die niet weten wat de Taj Mahal is (ik noem geen namen), het is een wereldwonder. En het is mooi.

Als twee westerse vrouwen, en dan ook nog een lange en een blonde, worden we hier vaak aangestaard en word er meermaals gevraagd of we op de foto willen. En als we dan eenmaal met iemand op de foto gaan, dan staat binnen de kortste keren de hele familie om ons heen. Het is enigszins grappig, maar ik zou het als een bekend persoon geen week volhouden.

Agra als stad stelt niet veel voor en dus hebben we onze verdere tijd hier vooral doorgebracht met koffie drinken, lezen, lekker eten, kletsen en biertjes drinken. Proostend op het feit dat ik twaalf weken geleden vertrok uit Nederland. Een perfecte dagbesteding, al zeg ik het zelf.

Een treinticket van Agra naar Jaipur was niet meer te koop en dus hadden we via het tophotel een busticket geregeld. Duidelijk vermeld dat we een toeristenbus wilden, met echte stoelen. De volgende ochtend bracht een tuktuk ons naar het busstation, wat op alles behalve een busstation leek. Het was niet meer dan een leeg stuk terrein met een kleine overkapping waaronder een meneer achter een bureau in een echte directeursstoel zat. In ene kwam er een bus aanrijden en we maakten de grap dat dat onze bus zou zijn. Die grap werd werkelijkheid. Grappig. Een bus met aan de ene kant twee stoelen en aan de andere kant van het gangpad één stoel. Boven de stoelen bedjes. Klinkt grappig, maar alles was zo enorm vies, dat was gewoon niet grappig meer. Al kon ik er nog best om lachen. Best grappig eigenlijk.

Naarmate de reis vorderde werd de bus volgepropt met mensen. Mensen op de bedden boven ons hoofd en mensen staand in het gangpad. Ik kan op dit soort moment erg genieten van muziek. Soms iets bijpassend, maar in dit geval iets geheel tegenstrijdig. Het meest schone en frisse muziekstuk ooit terwijl je in een vieze stinkende bus zit. Vivaldi, de vier seizoenen. Daar kan ik nou van genieten.

De meneer in de stoel voor ons vond het erg leuk om de gehele reis lang mij aan te staren en zijn stoel op onverwachte momenten achterover te gooien, zodat deze tegen Irena aankwam. Het staren werd uiteindelijk toch wel heel erg vervelend en zelfs een beetje vies, dat we Irena haar sjaal als een gordijntje hebben opgehangen. En nog probeerde de ietwat respectloze man eroverheen te koekeloeren. Best bijzonder.

Aangekomen in Jaipur, the pink city, hoopten we op een goed hotel. Een schone kamer, een rustige kamer en een lekkere douche en bed. Mensen, ik kan jullie vertellen, we hadden de meest geweldige kamer. Een schone, ruime, droge kamer met een perfecte douche (ik douchte alsof ik voor het eerst in mijn leven douchte) en een heerlijk bed. En dan ook nog een buitenzitje. Dat is pas genieten.

Na gegeten te hebben bij restaurant The Pink Elephant (waar ik een prachtig verhaal over zou kunnen vertellen, maar wat mijn verslag toch echt te lang zal maken) liepen we terug naar het guesthouse. Jaipur is een stad met stoepen en stoplichten. Het was voor mij nogal een schok dit te zien na zoveel weken dit niet gezien te hebben.

We genieten aanzienlijk van het feit dat wij Nederlands spreken en we dus opmerkingen kunnen maken in situaties zonder dat iemand ons verstaat. Mensen waarschuwen je voor alles hier, zo ook voor het aannemen van eten of drinken van vreemden. Terwijl we over straat liepen was er in ene een man met een klein bakje in zijn handen en vroeg ons: "Do you want icecream?" Best bijzonder, zo'n vraag uit het niets. Irena en ik liepen stoïcijns door terwijl ik zei: "Nee bedankt, ik ga liever normaal dood."

De volgende dag besloten we de stad te gaan verkennen. We ontmoetten Abdul, een tuktukdriver, die ons naar een fort bracht, via een mooie route door de stad. We hadden aangegeven eerst even te willen lunchen en dus bracht hij ons naar een restaurant. Daar aangekomen zei Abdul met een uur terug te zijn, hij ging namelijk ondertussen even bidden. Abdul is geweldig. Hij is aardig, goedlachs en nog grappig ook. Mocht je ooit eens in Jaipur zijn raad ik een rondrit met hem zeker aan. Heel veel succes met het vinden van Abdul.

Als je van tevoren geen concrete plannen hebt, kan er van alles gebeuren. Zo veranderen onze plannen met de dag. We hoorden van een groot festival in de plaats Pushkar en besloten om hierheen te gaan. En dus zijn we vanmorgen met de bus hierheen vertrokken. Wat het festival inhield wisten we niet echt van tevoren, maar vlak voor ons vertrek hoorden we het.... Het is een kamelenfestival. 50.000 kamelen welteverstaan. Eigenlijk dus gewoon paasvee in India. En laten we dát nou heel erg leuk vinden.

Proost.