Dittus en dattus

Mijn vrijwilligerswerk in Kathmandu zit er dan toch echt op. En voordat Irena deze kant opkomt heb ik besloten om de plaatsen Chitwan en Pokhara een bezoek te brengen. Grappig, ik ben nu tien weken weg uit Nederland en iedereen wenst me een fijne vakantie.

Zo vertrok ik maandagochtend om 06.00 uur met de taxi vanaf het guesthouse naar de bus. Daar aangekomen zei de meneer van de bus dat ik vooraan op het bankje plek mocht nemen. Nou lieve meneer, ik heb een stoel gereserveerd. Vooraan op een bankje is leuk, maar niet voor zeven uur. Niet met een plank in je rug. Tja, een foutje van de meneer van de bus, zijn welgemeende excuses en hij beloofde me dat ik na een uur een echte stoel tot mijn beschikking zou hebben. Ik ben de moeilijkste niet, dus daar ging ik uiteraard mee akkoord. Na bijna twee uur was er dan toch echt een stoel vrij. Dat was maar een uur langer dan beloofd, dat valt mee! Erg leuk voorin de bus, dat moet ik wel zeggen, alleen comfortabel is anders. Ik ging naast een slapend meisje zitten en luisterde muziek. Ik genoot van de rit, deed niks anders dan muziek luisteren en naar buiten staren. Heerlijk! De bus stopte en ik ging buiten mijn meegebrachte fruit opeten. Het meisje dat naast me had liggen slapen zei me gedag en vroeg me waar ik vandaan kwam. "I'm from Holland, and you?" Ze zei me gedag in het Nederlands en we maakten een praatje. Toen ik vroeg waar ze in Nederland woont, moest ik lachen. "Alkmaar", zei ze, alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat je uit Alkmaar komt?! Toevallig, ik ook.

Aangekomen in Chitwan stond er een meneer met een bordje waar mijn naam op stond mij op te wachten. Ik liep mee naar de auto en net voordat ik instapte hoorde ik: "Lisa!". Ik keek op en daar zag ik de Alkmaargang hevig heftig zwaaien vanuit een andere auto. Zes Alkmaarders op één dag, het moet niet gekker worden.

Chitwan vond ik direct geweldig. Schone lucht, groenigheid, weinig verkeer. Toen ik aankwam bij mijn verblijf kon ik mijn geluk niet op. Een eigen huisje met veranda die grenst aan een tuin vol mooie bloemen. Daarnaast ook een bad. Bijkomen. Naast wat eten en vastleggen wat ik aankomende dagen wil gaan doen heb ik enkel gelezen op mijn veranda en gelezen liggend in bad. Ja, bijkomen.

De dag erna werd mijn ontbijt geserveerd op mijn veranda. Het is potverdikkie echt vakantie. Na mijn ontbijt wandelen naar de rivier om daar bij een soort strandtentje koffie te drinken en te lezen. Ja, ik zou het weer kunnen zeggen: bijkomen. Later ben ik met een jeepsafari meegegaan voor een halve dag. Alleen in de jeep zitten vind ik al te gek, laat staan met een jeep door het National Park van Chitwan rijden. Eerst met een lange houten boot de rivier vol krokodillen oversteken. Soepel door het water glijden terwijl een jongen op het achterste puntje met een stok de boot voortduwt. Meerdere apen, krokodillen, prachtige vogels, heel veel bambi's en wilde kippen later kwamen we aan bij het Crocodile Breeding Centre. Krokodillen bekeken en gesocialized. Een enkele dag in Nepal levert mij zoveel mooie en diverse gesprekken op met zoveel mooie en diverse mensen, dat is waanzinnig. Terug bij de lodge werd ik verwelkomt met koud drinken en een natte handdoek. Bijkomen. Het personeel is heel aardig en zo ook de eigenaar. Hij komt elke keer even een praatje maken en baalde na de jeepsafari er erg van dat ik geen neushoorn had gezien. Maar voor de volgende dag stond een olifantenride gepland. Nieuwe dag, nieuwe kansen.

Op de olifant is een bak gebonden waar vier personen inpassen en ik deelde het bakje met drie dames uit Nieuw-Zeeland. Ik liet hen uiteraard netjes voorgaan, maar werd hierdoor wel letterlijk in het nauw gedreven. Ik zat met enkel één bil in het bakje. De eerste minuten moest ik even wennen aan het gehobbel. Ik dacht even dat mijn wagenziekte plaats had gemaakt voor olifantenziekte, maar het viel gelukkig mee. Veel dieren gezien en door het rustige tempo van de olifant hier ook op een rustigere manier van kunnen genieten dan de jeep. Helaas geen neushoorn gespot.

In de avond het ik aan de rivier in een restaurant gegeten. Het was donker waar ik zat, op een strandstoel, kijkend naar de sterren. Ik lag al bijna tien minuten naar de sterren te kijken toen er ineens een gekko zich midden op mijn gezicht bevond. Ik schrok me een hoed. Dat doet me nu denken aan de avond ervoor. Ik was fried rice aan het eten bij de lodge in de tuin. Al even had ik geen hap genomen en toen ik mijn lepel pakte en deze richting mijn mond bracht keek ik recht tegen een gekko aan. Had ik deze toch bijna in mijn mond gestopt. Dan had ik echt gekko geworden.

In Chitwan zijn er overal veel beestjes, zo ook in mijn huisje. Gekko's, spinnen, kevers in alle soorten en veel andere onbekende kruipsels. Toch best leuk gezelschap. Ik geef ze allemaal namen en speel Annemaria Koekoek met de gekko's. Terwijl ik in bed lag te lezen bevonden er op de muur twee gekko's. Telkens als ik keek waren ze een klein stukje verplaatst. Ja, net Annemaria Koekoek. En dus, voordat ik keek, zei ik dit ook hardop. De gekko's spelen vals, ze gaan niet terug naar het beginpunt als ik ze heb zien bewegen. Flauw.

De laatste dag in Chitwan had ik een fiets gehuurd. En wat voor een. Een fiets waarvan de remmen het niet doen, het zadel zo staat dat je na vijf minuten al zadelpijn hebt en eenmaal de trappers rondtrappen voelt alsof er een olifant achter je fiets is gebonden. Al met al een lekker stukje gefietst. Onderweg allerlei mensen ontmoet en een praatje gemaakt. Vrouwen die in de rivier vis aan het vangen waren en meisjes van het winkeltje waar ik water kocht die mijn beste vriendin wilden worden. Uiteraard op de foto. In de ochtend had een jongen van de lodge me gezegd om 15.00 uur terug te zijn bij de lodge. Ze hadden met me te doen omdat ik geen neushoorns had gezien en ze zouden ervoor zorgen dat ik deze wel zou zien. En dus werd ik meegenomen in de jeep naar de Elephant Breeding Centre. Na enige uitleg over de olifanten van mijn twee gidsen gingen we de jungle in. Dwars door struiken liepen we steeds verder. Na een uur wandelen stonden we stil en vertelde de ene gids (ik vergeet alle namen, het is een schande) over een markering bij een boom, gemaakt door een tijger. In ene hoorden we een brul en de gidsen begonnen te rennen en fluisterden me toe hen te volgen. Nou mensen, het was alsof ik me in een serie van National Geographic bevond. Wat een actie en wat een adrenaline gierde er door mijn lijf. Rennen. En daar waren ze, moeder en kind, in de rivier. Verderop stond er nog een andere neushoorn. Wat een prachtig gezicht, wat een kick. Ik bof maar met de lieve mensen van de lodge.

Mijn laatste avond in Chitwan ging ik eten bij KC's. Ik liep door de voortuin het restaurant in om naar de achtertuin te gaan toen ik in ene in koor "Lisa!" hoorde. Ja, de Alkmaargang. Gezellig samen gegeten.

De dag erna de bus in om mijn vakantie voort te zetten in Pokhara. Daar aangekomen mijn spullen in mijn kamer gedropt en bij de eigenaar geregeld dat ik kan paragliden en een dagtrekking zal gaan maken. Hierna vertrokken om Pokhara te verkennen. Het ligt aan een gigantisch meer met mooi uitzicht op de bergen. Nadat ik langs het meer had gewandeld heb ik hier heerlijk op een terras vertoefd met een koude bier en een bangelijk (lees: fantastisch op z'n Vlaams) uitzicht. Even later eten in een restaurant met live muziek, wat zo slecht was dat het op mijn lachspieren werkte. Drie jongens blèrden liedjes als "Here without you" met de meest waanzinnige uitspraak ooit. Het maakte het schattig, aandoenlijk.

Na het eten liep ik richting het Guesthouse toen ik Dorus tegen het lijf liep. Ja, dat is grappig. Iemand in Pokhara tegen het lijf lopen. Dorus heb ik eerder in Kathmandu ontmoet tijdens het circus. We hebben daar kort gepraat en nu kwamen we elkaar tegen. Hij vroeg me of ik zin had om wat te gaan drinken. Daar ben ik altijd wel voor te porren, gezellig. Met Dorus en de Zwitserse Casper ergens buiten wat gedronken. Ertegenover was een Dancing Bar en dat was nou precies waar ik zin in had. Dansen! Dus heb ik de mannen meegesleurd de Dancing Bar in. Het was, in één woord, rampzalig. Er stonden banken waar groepjes mensen zaten en er was een podium waar Nepalese meisjes verleidelijk stonden te dansen. Na een biertje en heel veel lachsalvo's later snel weggevlucht en in de Busy Bee belandt. Wat een geweldige plek! Een band stond rockmuziek te spelen en de mensen stonden te dansen. Drie seconden later stond ik ertussen en ik heb me aanzienlijk vermaakt. Wat een goede eerste avond.

De volgende ochtend vroeg met Dorus ontbeten, een pannenkoekenontbijt welteverstaan. Bijkomen van de vorige avond. Verder stond op het programma: paragliden. In de middag met de jeep naar Sarangkot om vandaar de berg af te rennen. In de jeep zat ik naar een Chinees meisje die in ene haar arm om me heen sloeg terwijl haar vriend een foto van ons maakte. Daarna wisselde zij van plek met haar vriend en gebeurde hetzelfde. Het blijft vreemd die mensen die zomaar op de foto met je willen. Bovenop de berg werd alles klaargelegd en werd ik vastgemaakt. Het is letterlijk van de berg afrennen, na een paar passen gelopen te hebben. Wat een ervaring. Het ging allemaal zo relaxed, zittend door de lucht zweven. Wat een heerlijk gevoel.

Die avond heb ik samen Hans, Marcelin, Hanny en Dick gegeten."Pokhara, de stad waar je alle bekenden tegenkomt."

Een meerdaagse trekking maken is iets wat ik erg graag zou willen doen, maar waar ik nu geen tijd voor heb. Wel besloot ik om maandag een dagtrekking gaan maken samen met Theresa, een Canadees meisje en Shivan, onze Nepalese gids. Van dorpje naar dorpje, berg op en berg af. Geweldig om op deze manier in de natuur te zijn. Het was een pittige wandeling van ruim zes uur. Shivan nam ons mee naar zijn dorp en naar het huis van zijn ouders om daar thee te drinken. Ik vind het altijd bijzonder om bij de lokale mensen thuis te zijn. In de middag hebben we in een dorpje dal baht gegeten, toen het hele dorp zich verzamelde op één punt. Over een paar weken zijn de verkiezingen en dat leeft hier erg in Nepal. Mensen lopen met vlaggen in de hand en hele hordes rijden op motoren, wederom met vlaggen en veel kabaal. Nu kwam een partijleider naar het dorp toe en dus stonden alle inwoners hierop te wachten. Twintig motoren en drie bussen mensen arriveerden en liepen naar het pleintje in het dorp. Het hele dorp was direct vol.

De laatste avond doorgebracht in de Busy Bee met Liesje, Laura en Bart. Zij waren die dag aangekomen in Pokhara. Ook Theresa was mee en uiteindelijk heb ik zelfs Shivan zover gekregen om mee te gaan. Lekker gegeten en gedronken en heel veel gelachen. Het is wetenschappelijk onderzocht dat Nepalezen niet goed tegen alcohol kunnen. Geef ze twee biertjes en ze zijn al flink aangeschoten. Je kunt je misschien enigszins bedenken hoe Shivan zich aan het einde van de avond voelde. Tja, op stap met een Hollander en drie Belgen.

De volgende ochtend vertrok ik vroeg met de bus terug naar Kathmandu. Shivan kwam met rode waterige oogjes zijn bed uit om me uit te zwaaien. Die arme jongen. Ik heb een leuke tijd gehad in Pokhara, maar had ook weer heel veel zin om terug te gaan naar het altijd chaotische, stoffige en lawaaierige Kathmandu. Eenmaal terug in Kathmandu voelde het echt als thuiskomen van vakantie. Bijzonder om dat gevoel te hebben terwijl ik me aan de andere kant van de wereld bevind.

En eindelijk, na bijna elf weken, was het eindelijk zover. Nog maar één nachtje slapen en ik kon Irena weer knuffelen. Woensdagochtend om 09.00 uur zou ze landen en dus ging ik met de vaste taxichauffeur van het guesthouse richting vliegveld. Het vliegtuig had vertraging en ik heb samen met de taxichauffeur drie uur gewacht op het vliegveld. Maar wat een leuke taxichauffeur. En hij heeft nog leuke humor ook. Een Nepalese taxichauffeur die sarcastische humor begrijpt. Ik heb me prima vermaakt drie uur lang. En toen, in ene, zag ik haar. Wild werd ik. Ik rende naar buiten, duwde bijna een mevrouw omver. Zoekend keek ze de straat af terwijl ik "IRENAAAAA!" riep. Wat fijn om haar weer te zien, mijn held!

Na lunchen en even bijkomen in het guesthouse zijn we eind van de middag naar Tiom Laura gegaan. Wat had ik de kinderen gemist en wat was ik blij om ze weer te zien en allemaal te knuffelen. De kinderen waren wild. Ze kregen die dag een nieuw vloerkleed in de speelkamer, wat echt nodig is met de kou in de winter. Daarnaast kregen ze allemaal een winterjas, wat natuurlijk ook nodig is met de kou in de winter. De kinderen waren niet te houden.

Gek dat het helemaal niet gek voelt dat Irena hier is. We lopen samen over straat alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat we samen over straat lopen in Kathmandu. Ach, het scheelt dat Irena hier al bekend is en dat ze niet de "ikbenhiervoordeeerstekeerschok" heeft.

Wat een heerlijke laatste dagen in Kathmandu. Rondgelopen, koffie gedronken, geluncht, bier gedronken, voortreffelijk gedineerd en vooral veel gelachen. Leuk om Irena op sleeptouw mee te nemen naar mijn favoriete plekken. En daarnaast heb ik wel twee uitstapjes mogen maken naar de Indiase ambassade om uiteindelijk de avond voor ons vertrek mijn visum te mogen ontvangen. Timing is alles.

Vrijdagavond was het dan toch echt echt écht tijd om afscheid te nemen. Ik zal alle mensen missen die ik heb ontmoet. Ook zal ik Kathmandu missen, maar ik weet dat ik er weer terug zal komen. Aangezien ik er een hele tas vol met spullen heb achtergelaten heb ik nóg meer reden om terug te gaan.

Zaterdagochtend om 05.45 uur ons bed uit. Met de taxi richting het buspark vanwaar we met de bus naar de grens van India zijn gereisd. Vanaf de grens in de plaats Sunauli zijn we met de taxi naar Gorakhpur gegaan. In Gorakhpur zijn we in de nachttrein gestapt. Nee, niet naar Lissabon (geinig geintje voor de boekenliefhebbers onder ons) maar naar Varanasi. Nu net gearriveerd in een hotel waar we met een tuktuk heengebracht zijn. Ik kan je zeggen, het was me een reis wel. Alleen over de reis van Kathmandu naar Varanasi zou ik al een boek kunnen schrijven. Holy momo's. Volgende keer meer over dattus.

Ik droomde over Nederlandse straten, je weet wel, van die betegelde. En toen ik wakker werd besefte ik dat ik hier geen last heb van mijn eigenaardigheid: niet op de lijntjes lopen. Het zou vreemd zijn als ik hier last zou hebben van dittus, gezien er hier geen stoeptegels bestaan. Gisteren in de bus luisterde ik muziek en in ene was daar het liedje 'Een doodgewone jongen' van Bram Vermeulen. Luister het mensen. Goede Nederlandstalige muziek, het is zeldzaam.

Pap, dan voor jou nog een klein speciaaltje (leuke woordspeling, niet?). Luister je even naar 'Klein liedje' van Bram Vermeulen? Ik weet dat je, toen ik je het liedje een heul tijd geleden liet horen, een lief liedje vond. Dat is het. Hou van je.

Dag schattig Nepal, Namaste crazy India!