We gotta get out of this place!

Van Jaipur vertrokken we zaterdag met de bus naar Paasvee in Pushkar. Door de eigenaar van het guesthouse zijn we met de jeep bij het busstation afgezet. Ik hou van jeeps. We gingen met een governmentbus, wat inhoudt dat de bus niet volgepropt wordt met mensen in en op de bus. De bus was niet erg schoon, verrassend genoeg, en daarom zei Irena tegen mij terwijl de bus net wegreed: "Lisa, het is toch stom dat we schone kleren hebben aangetrokken." Daarop zei ik: "Nou, ik houd ze nu toch mooi aan." Een gevalletje van "je-had-erbij-moeten-zijn-in-een-bus-vol-Indiase-mannen".

Na een woeste rit kwamen we aan in Pushkar. Pushkar is een heilige plaats, vanwege het heilige meer dat erin ligt. We liepen een drukke straat in en stonden bij een van de ingangen van het meer stil. Een jongen kwam naar ons toe en zei dat we erin konden gaan. Hij begon uit te leggen dat we ons schoeisel niet aan mochten houden. Even verderop gaf hij ons bloemblaadjes die we in het meer konden gooien, zodat het ons en onze familie geluk zou brengen. Beneden bij het meer ging het allemaal heel snel. Irena zat met een man langs de kant van het meer en ik met een andere man even verderop. Hij begon gebeden op te zeggen die ik mocht herhalen. Mijn hele familie is gezegend, wel tien keer. Ik kreeg bloemen in mijn handen, op mijn hoofd en zat uiteindelijk met een kokosnoot op mijn schoot vreemde woorden na te zeggen terwijl ik mijn lach probeerde in te houden. De beste man zei dat hij geen bussinessman was, maar vroeg aan het einde toch om een donatie voor het meer. Ik ben de beroerdste niet en wilde best wat in de donatiebox deponeren, maar de man bleef er maar over doorhameren dat ik moest vertellen hoeveel ik dan wilde doneren. Deze opdringerigheid stond me niet aan en ik zei dat ik dat nog wel zou zien. Hj bleef doordrammen en ik bleef hem maar uitleggen dat ik heus wel iets zou geven. Ondertussen liep ik naar Irena toe die in dezelfde discussie was belandt. Nogmaals heel duidelijk uitgelegd dat we wat zouden geven, maar eerst nog even bij het meer wilden zitten. Mijn lieve gebedsman schreeuwde iets en liep boos weg. Uiteindelijk werden we met rust gelaten, vertelde Irena dat ze had gezegd dat ze met Fred getrouwd was (gezien ze Kees al als haar broer had genoemd, kon ze deze niet meer als husband opnoemen), hebben we gelachen, onze slippers teruggepakt en zijn we via een andere kant het meer verlaten.

In het kader van Paasvee dachten we, voordat we de volgende dag naar de kamelen zouden gaan kijken, dat we alvast wel even een biertje konden drinken. Want naast al dat vee is Paasvee toch wel een evenement om een lekker koud glas bier tot je te nemen. We kwamen al snel tot de ontdekking dat in het heilige Pushkar alcohol strikt verboden is. Paasvee zonder bier?! Gelukkig hebben we de kamelen. En geloof me, die waren er. Zondagochtend zijn we naar een groot stuk land gelopen waar overal kamelen lagen, stonden en liepen. De sfeer die er hing deed me een beetje denken aan de geweldige tv-serie Carnivale. Zo was er een man die twee aapjes in jurken kunstjes liet doen voor een heel publiek. Zielig. Ook liepen er meisjes en vrouwen rond in hun mooiste Indiase kledij, vragend of je een foto van hen wilde maken waar ze dan geld voor vroegen. Tja, dat was de Paasvee. Volgend jaar toch maar weer naar Schagen.

Op een dakterras hebben we wat gegeten. De ober schonk veel aandacht aan Irena en toen hij wegliep zei Irena tegen me: "Wat heb ik nou aan m'n fiets hangen?" De jongen vroeg haar of ze wat over hem zei, waarop Irena antwoordde: "No, I am talking about my bicycle!"

Maandag zijn we met de trein naar Udaipur gegaan. Gezien het lastig is om treintickets te bemachtigen, hadden we niet de meest fantastische plaatsen. Met z'n drieën op een bankje. Een bankje die aan de rand omhoogliep waardoor ik scheef zat en op een gegeven moment geen gevoel meer had in mijn linkerbil. In Udaipur hebben we wat rondgelopen en rondgevraagd voor de mogelijkheden voor een kookcursus de volgende dag. Die afspraak hebben we gemaakt en later zijn we gaan eten, langs de rivier. We vroegen de ober om twee bier en hij kwam vervolgens naast ons zitten en schonk het bier half onder tafel in twee grote mokken. Stiekem bier drinken, je maakt het hier mee.

De volgende dag was het zover. De dag van de kookcursus. Koken vind ik leuk, maar sinds ik weg ben uit Nederland is het niet verder gekomen dan de soep en broodjes die ik gemaakt heb voor Corry en Henny. We keken er allebei erg naar uit. Massala, rice biryani, paratha, aloo paratha, chapati, malai kofta en mixed vegetables. Alleen was onze vriendelijke docent zo traag, dat het erg lang duurde. Bovendien wilde hij bijna alles zelf doen. Aan het einde, toen het al ruim een uur was uitgelopen, hadden Irena en ik trek. Toen hij even wegliep, nadat hij had uitgelegd hoe je chapati moet maken, namen Irena en ik de keuken over. De chapati's vlogen nog net niet door de lucht. Wat een snelheid, wat een souplesse. Queens of the kitchen!

Voor woensdag hadden we in eerste instantie een treinticket naar Ahmedebad, om vanaf daar naar de kustplaats Diu te vertrekken. Maar na wat navraag gedaan te hebben konden we beter met de bus naar Ahmedebad, dan konden we de nachtbus naar Diu nemen. Het scheelde ons een dag reizen en nog een hoop geld hoop. Dus hebben we de trein geannuleerd en zijn we 's middags per tuktuk vertrokken naar de bus. Het was chaos op de weg. Het hele verkeer stond voor een kwartier lang vast. Er zat geen enkele beweging in. We hadden haast en laat dát nou net niet erg handig zijn in een land als India. Zodra er ietwat beweging in het verkeer kwam, racete onze tuktukman door de straten. Een achtbaan is er niks bij. Wat een wilde rit. Adrenaline gierde door ons lijf, dit moesten we toch wel gaan redden! Eenmaal bij de bus rende ik het kantoortje binnen om de mededeling te krijgen dat we de bus gemist hadden. Gelukkig vertrok een half uur later een andere bus en was er nog plek voor ons. Toch geen geld bespaard, maar wel in de bus.

Waar ik me iedere keer weer over verbaas is het staren van mensen. Het is niet enkel kijken uit nieuwsgierigheid, maar echt staren. Pokerface en je een half uur zo aan kunnen blijven kijken. Ik snap het niet, wat is het toch? Zijn ze geen Westerse mensen gewend? Is het mijn blonde haar? Maar dan bedenk ik me dat de mensen in Nepal dit ook niet gewend zijn, maar zij staren totaal niet. As iemand ideeën hierover heeft, vertel het me.

Toen de bus even stopte bezocht ik het "toilet". Eenmaal terug stond Irena wat ongemakkelijk op me te wachten. De hele bus. Ik herhaal: de héle bus stond naar ons te kijken. Stel je voor, zo'n vijfentwintig Indiase mannen die je allemaal staan aan te staren. Overigens is het me wel gelukt om eens een man duidelijk te maken dat ik het echt niet leuk vond en hij bood zijn excuses aan. Wat een overwinning.

De nachtbus naar Diu was hels. Irena voelde zich niet lekker en ik heb geen oog dichtgedaan. Eenmaal in het guesthouse bleek Irena zich echt niet lekker te voelen en ze heeft dan ook twee dagen doorgebracht op het toilet. Ik ben de eerste middag naar het strand gelopen. Ik had geen enkel idee welke kant ik op moest, had geen enkele plattegrond bekeken en liep maar wat. Met een groot gezin met heel veel kinderen ben ik meegereden naar een strandje. Daar hebben we me afgezet. Ik zag de zee. Ik rook de zee. Ik voelde het zand. Ik hoorde de zee. Ik huilde. Ik moest gewoon huilen. Na ruim drie maanden geen strand te hebben gezien ontroerde het me. De tranen waren er gewoon. Dat voelde fijn.

De volgende dag was Irena nog niet fit en besloot ik om een scooter te huren om Diu te verkennen. Diu is niet zo groot en dus heb ik alles bekeken. De grotten, verschillende stranden en zelfs ben ik in het schelpenmuseum geweest dat eigendom is van een oude meneer. Alle lichten stonden uit toen ik daar kwam en per deel werden de lichten aangezet. Zuinigheid is alles! De meneer was zo trots en dat was zo aandoenlijk. Handgeschreven kaartjes bij alle schelpen. Het waren er een hoop! Klein weetje: in Uganda betaalde ze vroeger met schelpjes. Een mooie jonge vrouw kostte 60.000 schelpjes. Lianne, pas alsjeblieft op daar. Laat je niet oplichten, vraag minstens 80.000.

Zaterdag was Irena weer topfit en besloten we om een dagje strand te doen. Gezien de starende mannen en gezien het feit dat vrouwen in badkleding niet normaal is in dit deel van India, gingen we naar een afgelegen strandje waar we rustig konden liggen. Er lag een jongen een stuk verderop van zichzelf te genieten en er liep ineens een hele kudde koeien voorbij, maar verder was het erg relaxed. In de avond king prawns gegeten, vers gevangen. Ja, Daiserd, dat is de definitie van vers. Uit de zee op je bord. Hoppa. Vis eten was voor mij net zo lang geleden als dat ik het strand had gezien. Het smaakte fantastisch.

We besloten om Diu te verlaten en onze weg te vervolgen naar Sasan Gir. In dat plaatsje ligt een wildlifepark. Na vele guesthouses gebeld te hebben hadden we er dan eindelijk een gevonden. We lieten ons brengen naar een station verderop met het idee dat we daar nog wel even koffie konden drinken en wat konden eten. Toen we daar aankwamen zagen we niet meer dan een vervallen gebouw. Bankjes die op een paar stenen stonden. Dat was alles wat er was. Gelukkig hadden we water en wat koekjes. De treinticket naar Sasan Gir kostte ons 25 cent per persoon. De reis zou vijf à zes uur duren, dus we hadden al een vaag vermoeden dat de trein niet erg comfortabel zou zijn. Toen de trein aan kwam rijden was deze overvol. Overvol in de trein en overvol op de trein. Gelukkig was dat het eindstation, zodat wij een zitplek konden bemachtigen op een van de metalen bankjes. De bagagerekken boven ons hoofd bleken bij nader inzien ook zitplekken te zijn. Logisch.

In de trein liepen mannen rond om etenswaren te verkopen. IJsjes, zakjes water en nootjes. Deze mannen brulden met lage stem wat ze verkochten. Dit veroorzaakte dat Irena en ik dit na gingen brullen. Kulfi (ijs) werd alleen al snel bier. En de nootjes veranderden in blauwe kaas. Port, sauvignon blanc, kaasfondue, pinot gris en de hele mikmak kwam langs. We zagen uit naar Sasan Gir, zagen onszelf al zitten met een glas en wat goeds te eten. In Sasan Gir werden we opgehaald met de jeep. We konden ons lol niet op. Eenmaal bij het hotel werd het toch al iets minder. De kamer was niet helemaal schoon, maar het was al laat en we deden het er maar mee. De eigenaar vroeg of we thee of koffie wilden. We zeiden in koor "bier?" En keken verwachtingsvol naar de meneer. Hij begreep ons niet en dus begonnen we wild uit te leggen wat we bedoelden. "Beer! Kingfisher!" De man lachte en vertelde ons dat in de hele regio alcohol verboden is. Een tegenvaller, maar niks aan te doen. We liepen de mainstreet op om een restaurant te zoeken, zodat we wat konden eten. Ik ga er geen doekjes meer om winden. Het was vreselijk. Er was bijna geen restaurant te bekennen. Enkel rochelende mannen, starende mannen en stinkende mannen. Het restaurant at we vonden was walgelijk, we hebben bijna niets gegeten. In plaats daarvan hebben we drinken, koekjes en chips gekocht en dit genuttigd op onze fantastische kamer. Terwijl we er veslagen bijzaten op ons bed vroeg Irena me een muziekje op te zetten. "Lisa, jij redt elke situatie met muziek. Zet eens wat op." En dus deed ik dat. Ik redde de situatie met muziek. "We gotta get out of this place" van The Animals galmde door de minispeaker en we hebben er flink de slappe lach om gehad. Daarna besloten we om de volgende ochtend vroeg te vertrekken. Dan maar een dure lodge, because we gotta get out of this place. If it's the last thing we ever do!

De volgende ochtend vroeg toen we net wakker werden en nog in bed lagen, belde Irena met een lodge. Ik hoorde haar zeggen: "Ten minutes? Ok!". Ze hing op en we vlogen uit bed om kleren aan te trekken en onze tassen dicht te ritsen. Tegen de eigenaar vertelde we heel vrolijk dat een vriend van ons in Sasan Gir was als verrassing (logisch?!) en ons op kwam halen. We hadden namelijk al voor twee nachten betaald, maar kregen ons geld gelukkig terug. De meneer van de lodge stond ons al op te wachten. Ik kon hem wel zoenen. Hij gaf ons een hand en het was goed. Hij had zo met ons te doen, dat we nog korting kregen ook. Maneland Lodge is geweldig. Midden in de natuur, een grote tuin vol met bedjes, stoelen en een hangmat. Eten en drinken wordt geregeld, het leek wel een all inclusive hotel. Ik kan je zeggen dat dat voor twee nachten even prima vertoeven was.

Die middag zijn we met een jongen meegegaan naar de rivier om vogels te bekijken. Met z'n drieën op de motor. Irena, ik ben zo trots op je. Angsten overwinnen. Eenmaal bij de rivier zagen we een krokodil liggen aan de overkant. Ja, dan trek je natuurlijk je schoenen uit en stap je de rivier in om dichterbij te komen. Even later zagen we de krokodil zo soepel het water inglijden. Crocodile Irena and Lisa.

We ontmoetten een heuse fotografenclan, met een man die fotografeert voor Canon. Zij vroegen ons of we die avond meewilden op nachtsafari. Stomme vraag, natuurlijk willen we dat. Het was spannend, zo in het donker, wetende dat er leeuwen rondlopen. Helaas geen leeuw gezien, maar wel jakhalzen. Al met al een hele ervaring.

De volgende ochtend stonden we om 5 uur op voor een jeepsafari, hopend op leeuwen. En jawel, nog geen vijf minuten in de jeep en daar was een mannetjesleeuw. We hebben zijn waggelende billen voor twintig minuten mogen aanschouwen terwijl hij voor ons over het pad liep. Als laatste nog even een brul. Wat een mooie beesten zijn het toch.

Sasan Gir verlaten, want het einde van onze reis samen nadert. We zijn met twee bussen naar Ahmedebad gegaan, waar we na zeven guesthouses toch nog een guesthouse vonden met wél een kamer vrij. Onze tuktuk meneer wilde geld van het hotel krijgen omdat hij ons gebracht heeft. Onze tuktuk meneer was niet zo aardig. Onze tuktuk meneer heeft gevochten met de eigenaar van het guesthouse.

De volgende dag zijn we in de middag de trein ingestapt naar Mumbai. Vanaf daar zullen onze wegen scheiden. Irena naar Nederland en ik naar Sri Lanka. Verschil moet er zijn. De trein naar Mumbai was een mooie afsluiter van ons gereis. Wat een luxe! We hadden ieder een eigen stoel, beenruimte (heb ik al snel), airconditioning en een heel diner. In Mumbai aangekomen moesten we nog anderhalf uur met de taxi naar ons hotel. We zijn opgelicht. Gewoon hartstikke opgelicht. Maar blij dat we er waren, want het was al half twaalf. Irena moest om vier uur al de tuktuk in en we moesten toch nog echt wel een afscheidsbiertje drinken. De jongens van het guesthouse renden voor ons heen en weer. Uiteindelijk kwam de jongen een fles bier brengen, zette deze neer terwijl Irena en ik op het bed gingen zitten. Hij pakte zijn telefoon, hield deze omhoog en zei: "Photo". Irena en ik riepen "Nee!" en begonnen hard te lachen. Hij wist zich even geen raad, maar herstelde zich snel en vroeg het nog eens netjes. Resultaat: een prachtige foto. Slapen lukt niet, zo'n laatste nacht. Om vier uur naar het vliegveld om uiteindelijk dan toch echt afscheid te nemen. Stom. Gek. Raar. Maf. Irena Ligthart, ik hou van je!

In de ochtend heb ik, jawel, de televisie aangezet. Pracht televisie! Kookprogramma's en teleshopping in Hindi. Ik werd onderbroken door de telefoon. De eigenaar vroeg me om hulp, want er was een Franse jongen die niet meer wist wat hij moest doen. Ik vertelde de eigenaar dat mijn Frans zich beperkt tot maar een paar woorden, maar Engels was ook goed. De jongen was de vorige avond aangekomen en wist niet wat hem overkwam. Zo overweldigend. Gelukkig heb ik een diploma "Slap ouwehoeren" in de pocket, dus heb ik zijn zorgen weggenomen en hem moed ingepraat. Uiteindelijk samen wezen lunchen bij een restaurant op aanraden van de eigenaar. Een luxe restaurant met buffetten vol sushi. Sushi sushi sushi! Hemel op aarde.

Ik ben veilig aangekomen in Sri Lanka, maar ook dát was een heel avontuur. Een avontuur voor mijn volgende verslag. Om nog even af te sluiten met een cliffhanger: ik heb een bezoek gebracht aan de kapper in Negombo. Nouja, kapper?!