"Hello, how are you?"

De laatste dag in Boy's Town, het jongensinternaat waar ik een aantal dagen verbleef, ging ik met een broeder mee naar Kurunegala. Ik wist niet precies wat we gingen doen, hij praat namelijk erg onduidelijk en na vier keer "I'm sorry?" gezegd te hebben, knikte ik maar vriendelijk en zei dat ik graag meewilde. Het was in elk geval iets met een school. De reis naar Kurunegala duurde drie uur en onderweg stopte we bij twee nichten van de broeder. De eerste nicht was non en haar bezochten we in het klooster waar ze woont om een kopje thee te drinken. Daarna bezochten we een andere nicht waar we bananen gingen eten. Dat klinkt wat vreemd, maar de familie heeft een hele bananenplantage en geloof me, een banaan in Nederland is er niet mee te vergelijken. En dat is met al het fruit zo. Alles heeft hier zoveel smaak en geen gifstoffen. Weet dat ik het sneu vind dat jullie giftige mandarijnen eten, terwijl ik hier een banaan van de boom pluk. En kokosnoten, papaya's, mango's, passievruchten en de hele mikmak. Elke keer weer een feest.

Na de twee bezoeken aan de nichten reden we door naar Kurunegala. Broeder Henry wilde me graag iets van de plaats laten zien en liet de chauffeur een berg oprijden. Daar, bovenop de berg, stond een groot boeddhabeeld. Het waaide er erg hard, er was nog net geen weeralarm uitgezonden, en broeder Henry waarschuwde me niet te dicht langs de randen te lopen. Schattig. Hij stond in zijn witte jurk te wachten terwijl ik genoot van Boeddha en het mooie uitzicht.

Toen we bij de school aankwamen snapte ik wat we gingen doen. Het was de diplomauitreiking van alle studenten. Ook had ik al snel door dat ik totaal niet goed gekleed was voor deze gelegenheid. De mannen waren allemaal in pak en de vrouwen in de mooiste sari's. Ik heb mijn rommelige knotje maar verandert in een vlecht, maar beter dan dat kon ik het niet maken. Na geluncht te hebben met alle hoge piefen van de school moesten we nog een tijdlang wachten op de eregast van de uitreiking. Niemand minder dan de directeur van de Bank of Ceylon (wie kent hem niet?!) kwam langs om de uitreiking bij te wonen. De uitreiking was, zoals vele uitreikingen, erg saai. Maar tussendoor waren er optredens van dans en muziek op traditionele wijze en dat was erg vermakelijk. Bijzonder om bij zoiets te kunnen zijn, dat maak je toch niet snel mee.

Ik had besloten om de volgende dag te vertrekken, terug naar Kandy. Boy's Town is een mooie, rustige plek en ik ben dankbaar dat ik daar heb mogen verblijven. Maar het was ook goed zo. Ik had een dag van te voren tuktukdriver Suresh een sms gestuurd om hem te laten weten dat ik weer naar Kandy zou komen. Na een vermoeiende busrit kwam ik aan in Kandy en daar stond Suresh met een grote glimlach op me te wachten. Ik had besloten om met Amy, een Schots meisje, samen naar Newara Eliya en Ella te reizen. Ze zat nog in de trein van Colombo naar Kandy en ik zei Suresh dat hij niet hoefde te wachten op het station, dat ik hem later wel zou bellen. Daar moest hij niets van weten en hij zei dat hij met me zou wachten. En dus besloten we om te gaan lunchen. Suresh nam me mee naar een klein lokaal tentje waar je over je bord plastic folie krijgt, zodat ze de borden niet hoeven af te wassen. Bestek, daar doen ze niet aan, dus dat is ook mooi makkelijk. Voor nog geen euro een bord vol rijst, dalcurry, coconutsambal, groenten, gebakken vis en een soort van viskroket erbij. Spicy as hell, maar ook erg lekker! Daarna hebben we Amy opgehaald en zijn we naar het guesthouse gegaan. Suresh bleef ook hangen toen hij mijn ipad in zijn handen kreeg. Zijn ogen glinsterden ervan.

Eind van de middag ben ik naar een traditioneel dansoptreden geweest. En daarna samen met Amy gegeten en onze plannen besproken. Daar ben je snel klaar mee als je niet echt plannen hebt.

De volgende dag zijn we door Suresh naar het treinstation gebracht. Hij zei ons even te wachten en haastte zich weg. Even later kwam hij aanrennen met een afscheidscadeautje, postkaarten van Sri Lanka. Wat is het ook een schatje. De treinreizen in Sri Lanka zijn magisch; de trein rijdt rustig dwars door de jungle, langs theeplantages en door de bergen. De hele rit lang uit het raam hangen of uit de deur hangen, het is geweldig. Newara Eliya was zowaar koud en heel erg nat. In de avond ging de open haard dan ook gezellig aan. In een lokaal tentje waar we bij toeval terechtkwamen heeft het personeel ons van alles laten proeven. Alle lokale snacks, puddinkjes, yoghurt, zoetigheden kwamen voorbij en zorgden ervoor dat we al met al een heel maal ophadden.

De volgende dag met de trein naar Ella, waar we werkelijk niks gedaan hebben. Toch was het erg leuk, vooral de treinreis erheen. De dag daarna besloten we om naar Mirissa, een kustplaats in het zuiden van Sri Lanka, te gaan. Daar waren Wendy en Malte al en we zouden hen daar zien. Onderweg in de bus ontmoetten we Jiska en Marc, broer en zus, uit Nederland. Nederlanders, je vindt ze werkelijk overal. Wat een reislustig volkje zijn we toch, ik verbaas me er elke keer weer over.

De busreis was gezellig, ik eindigde met een klein kindje op schoot in een roze jurkje. Dan mis ik mijn neven en Emmy van der Scheetje. Wat zou ik die drie boeven graag even willen knuffelen.

Ik was toe aan het strand en aan niks doen en ik moet zeggen dat dat me erg goed gelukt is. In Mirissa zaten we met een erg leuke groep in hetzelfde guesthouse. Samen naar het strand, uit eten en gezellig wat drinken. Klinkt als vakantie en zo voelde het ook. Nu hoor ik jullie denken: "Lisa, je bent al vier maanden op reis." Ja, dat zal dan misschien wel zo zijn, maar toch voelde het nu voor het eerst als echt vakantie. Heerlijk op het strand eten, je vis uitkiezen van een tafel vol met diverse soorten vis, echt vakantie.

De "stoere" lokale jonge gozers van wie er veel in de strandtenten werken lurken gedurende de hele dag aan een joint. Dit maakt dat zij tijdens het serveren nogal "chill" zijn. Nouja, eigenlijk gewoon nogal dom. En het is zo knullig dat ik het niet kan laten om ze in de maling te nemen. Het voelt alsof ik me in de film van Cheech en Chong bevind. Dan staat er zo'n stoere surfdude met krulletjes naast de tafel en vraagt waar je vandaan komt. "I'm from the moon.", was mijn antwoord. De gast keek me wat bedenkelijk aan en reageerde met: "The moon? No man, I mean country." Ik keek serieus en zei: "Ooooh, country! I'm from Venus." Hij stond wat te wiebelen, chill van al het gerookte groene spul en zei toen: "Ah, Venus. Ok."

We besloten met een aantal een ochtend heel vroeg op te staan en te gaan Whale Watchen. Blue whales, welteverstaan. Het grootste dier op aarde. Super te gek en helemaal leuk natuurlijk. En ook onwijs gaaf. (Dat was speciaal voor jou, Daiserd). Toen we om zes uur bij de boot aankwamen toch maar even voor de zekerheid een pilletje tegen zeeziekte genomen. Dat mocht helaas niet baten. Na vijf minuten, als het er al vijf waren, zaten Jiska en ik met een plastic zak in onze hand naar de horizon te staren. Wat een hel, ik heb me nog nooit zo beroerd gevoeld. Het ontbijt wat bij de prijs inbegrepen zat heb ik overgeslagen, zelfs een slokje water was me teveel. Ik kon niks meer, was uitgeschakeld. Praten lukte niet eens meer. Het was puur overleven. In ene hoorde ik iemand zeggen: "Whale!", en toen begon het gevecht pas echt. Ik pakte mijn camera, stond op en wankelde naar de voorzijde van de boot. Mijn camera in de lucht, half kijkend naar de blue whale en dan snel weer terug naar de horizon. Het was me een hele tocht. Maar toch, wat was het mooi om deze dieren in het echt en van zo dichtbij te mogen aanschouwen. Het was het waard.

Na een aantal dagen Mirissa splitste de groep. Wendy ging naar Hikkaduwa, waar zij een vriend zou ontmoeten. Malte was al een dag eerder vertrokken naar Unawatuna. Amy, Joe, Rachel en Marc besloten om naar een wildlifepark te gaan. Aangezien ik in Nepal en India al een wildlifepark heb bezocht en je nu eenmaal keuzes moet maken in het leven, besloot ik om met Jiska voor een nachtje naar Unawatuna te gaan.

Sri Lankanezen (want, zijn het nu Sri Lankanen of Sri Lankezen?) en dan vooral tuktukmeneertjes vragen constant aan alle toeristen hoe het met hen gaat, waar ze vandaan komen, of het voor het eerst is dat zij Sri Lanka bezoeken en uiteindelijk of ze een tuktuk nodig hebben. Na driehonderdachtentachtig keer deze vragen gehoord te hebben ben je ze wel zat, geloof me. En dus besloten Jiska en ik iedereen voor te zijn. Zodra iemand ons gedag zei, riepen wij: "Hello, how are you? Where are you from? First time Sri Lanka?" Geweldig om de gezichten van de mensen te zien. Ze snappen er niks van en kijken alsof ze denken: "Verrek, dat is mijn tekst!". En ze lachen.

Er zijn veel Russische toeristen in Sri Lanka. Je pikt ze er zo tussenuit. Groepen en stelletjes, maar daarnaast ook vrouwelijke solo travellers. De meeste zijn rond de veertig en komen hier voor de lokale boys. Wat het Thaise Pataya voor mannen is, is Sri Lanka voor vrouwen. Het blijft bizar om te zien.

Jiska heeft twee jaar geleden drie weken vrijwilligerswerk verricht in een weeshuis en we besloten dit weeshuis te bezoeken. In het huis wonen zestig baby'tjes en kleine peutertjes. In een grote ruimte staan alle bedjes in rijen naast elkaar. Een paar dagen later zijn we teruggegaan met kleertjes, luiers en speelgoed wat Jiska heeft gekocht van ingezameld geld. Het is er nogal triest. De kinderen worden voorzien van praktische basisbehoeften. Eten, kleertjes, onderdak, maar weinig liefde. Er zijn teveel kinderen en te weinig personeel om liefde te geven. De kinderen snakken naar aandacht. Een kindje viel en huilde en dus pakte ik het op. Ze klom in me, als een klein aapje en ik wiegde haar heen en weer terwijl ik een liedje neuriede. En zet dan zo'n kindje maar weer terug op de grond. Huilen en krijsen. Ik kon zelf ook wel huilen en krijsen.

Na een leuke dag Unawatuna vertrokken we naar Hikkaduwa, waar we de meeste van de groep weer zouden zien. Jiska en ik hadden een guesthouse gevonden met een geweldige kamer. We hadden namelijk een bad en een balkon met uitzicht op zee. Echter, de respectloze mensen van het guesthouse zorgde ervoor dat we de volgende daar verkasten naar hotel Vibration. Het duurste hotel tot nu toe, er was zelfs een zwembad aanwezig, maar we besloten om onszelf het te gunnen.

Twee dagen voor mijn verjaardag kwam Suresh langs, hij was toevallig in de buurt met reizigers. Zo attent als hij is had hij een cadeautje voor me gekocht. Een houten beeldje van peacebirds met "best wishes" erop. Die is overigens nu al in Nederland, bedankt Wendy!

Elke avond is er op een plek in Hikkaduwa een groot feest en op vrijdag was dat feest bij ons hotel. Ik had besloten om vrijdagavond mijn verjaardag te "vieren", gezien Wendy zaterdagochtend vertrok. We besloten eerst te gaan eten op het strand en daar kwam Wendy aan met een grote brownie met een kaarsje erin. Ik voelde me helemaal jarig, zo lief. Het feest daarna was een succes. Al was de muziek niet de muziek ik prefereer, toch was het erg leuk. Rond vijf uur in de ochtend was het feest afgelopen en waren Marc, Amy en ik nog wakker terwijl de rest al lag te slapen. We ontmoetten ene Steve, een Koreaan die in Amerika is opgegroeid en nu woont in Praag. As ik het goed heb onthouden. Lastig al die mensen. Enfin, we gingen met Steve mee naar een ander feestje op het strand, want ja, we zijn er nu toch. Eenmaal aangekomen op het strand bleek het een bruiloft te zijn. Geweldig. Nóg meer Arrack, het typisch Sri Lankaneze drankjes. En gratis nog wel. Het was zwaar, hard werken, maar wel erg gezellig. De volgende ochtend ontbijten met cola, mangosap, chips, koekjes en overgebleven brownie. Ik denk dat dat genoeg zegt. De rest van mijn verjaardag heb ik doorgebracht bij het zwembad. Bijkomen.

Amy wilde graag nog een bezoek brengen aan Unawatuna en ik besloot met haar mee te gaan. Na even op het strand gehangen te hebben en in de zee gelegen te hebben, hebben we een museum bezocht. Een aardig museum, een folkmuseum. Onderweg terug reden we langs een schilpaddenopvang en zijn hier ook nog even wezen kijken.

De dag erna zijn we met de bus naar Galle gereden en van daar met de trein naar Colombo. Grappig, veel mannen in het treinstation van Galle herinnerde zich mij van een eerder bezoek aan het treinstation en zeiden me gedag: "Hello girl from the moon!". Via Couchsurfing (google maar even als je niet weet wat het is) zijn we in contact gekomen met Rohan en uitgenodigd om bij hem te logeren. Dat is toch een te gekke ervaring. Rohan woont in New York, maar zijn moeder woont in Sri Lanka en daar is hij dan ook vaak te vinden. Een groot huis met een grote tuin en een luxe dakterras. Rohan vertelde dat er nog een stel kwam via Couchsurfing en we kwamen erachter dat dit Rachel en Joe waren, het Britse stel dat we eerder in Mirissa hadden ontmoet. Toevallig en erg gezellig. Rohan nam ons mee naar een restaurant vlakbij het strand en daar hebben we de hele avond gezeten, gepraat, gedronken en gegeten. Bij thuiskomst nog even loungen op het dakterras met een muziekje en een drankje als afsluiter.

Gisteren zijn Amy en ik vertrokken met de bus naar Negombo, de plek waar ik mijn avontuur in Sri Lanka gestart ben en ook zal eindigen, in het roze stapelbed. In de avond werd Amy onrustig en zei dat ze zich voor het eerst verveelde en verlangde naar een bank en een televisie. En dus besloten we een ouderwets potje monopoly te spelen. Alhoewel, niet op de ouderwetse manier, maar op mijn Ipad. En daarna was het eindelijk zover, ik heb een medereiziger Skipbo leren spelen. En dat was een hit, kan ik je vertellen.

Nu is mijn allerlaatste dag in Sri Lanka aangebroken. Spullen inpakken, beetje op het strand hangen en mijn laatste geld spenderen aan een massage. 80 minuten massage voor 12 euro, dat gaat je niet in de koude kleren zitten. klopt, het is hier ook warm. Morgenochtend vlieg ik naar Maleisië en zie ik na bijna 4,5 maand Fleur weer. Ik kan niet wachten!

Jullie krijgen de groetjes van Daisy.