Ik voel nattigheid

Allereerst een moment van aandacht voor mijn oma, maar daarnaast ook voor mijn moeder en mijn zus toch ook wel. Er was kermis in Alkmaar en zoals ieder jaar is er dan ook de zogeheten Populaire Kermisdag. Dit is een dag die wordt georganiseerd voor oudere mensen en kinderen met een verstandelijke beperking. Mijn oma organiseert dit nu al meer dan 40 jaar. (Vergeef me oma, ik ben de tel kwijt, maar was het dit jaar niet de 45ste keer?) Maar onderschat de rol van mijn moeder in dit hele gebeuren niet. Al jarenlang is zij tijdens de voorbereidingen, vergaderingen en de dag zelf hard aan het werk. En zo ook mijn zus. In de ochtend langs verzorgingshuizen waar de mensen die niet meer de kermis opkunnen oliebollen, nougat, spek, zuurstokken en alle andere gekkigheid tot zich nemen onder het genot van orgelmuziek. Om te eindigen met een loterij waarmee zij knuffel winnen. In de middag de kermis op met de ouderen die wel meekunnen en kinderen met een verstandelijke beperking. Het is geweldig. Afgelopen jaren was ik er ook bij, als clown of als mezelf. Ik hoor het jullie allemaal stuk voor stuk zeggen of denken: "Wat is het verschil?" Ik kan jullie vertellen, een rode neus en veel schmink.
Oma, moedert en Sanne, ik ben trots op jullie.

Vorige week woensdagochtend heb ik thee gedronken bij KK Family. Even voor de duidelijkheid, géén KKK Family. Het is een echt Nepalees restaurantje. Na de thee kwam Ashoka mij ophalen met de motor. Dat is de jongen die ik de dag ervoor bij Pashupatinath had ontmoet. Hij is politieman en werkt daar. We hadden afgesproken om naar Patan te gaan, een stad onder Kathmandu, waar die dag een groot festival was ter ere van de verjaardag van de God Krishna. Op de motor naar Patan en dan ook nog achterop bij een politieman, die ook de afgezette straten (vanwege het festival) in mag rijden. Beter kan niet. In Patan was het megadruk, het leek wel koninginnedag. Honderden vrouwen stonden in de rij om een tempel te mogen bezoeken. Overal langs de kant van de straat zaten mannen met rijst en verf voor zich om Tikka's te zetten op de voorhoofden van mensen. Ik was overdonderd en stond meermaals foto's te maken of met mijn mond open voor me uit te staren, terwijl Ashoka al door liep en dus weer terug moest lopen om mij verder de menigte mee in te sleuren. Het leek wel een film. Even verderop zat een meisje gehurkt. Ze was bezig om een mahandi, henna, te maken op de hand van een ander meisje. Ashoka zag me kijken en vroeg of ik het mooi vond. Ik beaamde dit en nog geen minuut later zat ook ik gehurkt naast het meisje terwijl zij mijn onderarm en hand aan het versieren was. Het was nog een heel karwei, zo midden in de menigte, de mensen liepen nog net niet over me heen. Na het maken van de mahandi, moest het drogen en dus gingen we op een muurtje aan de kant zitten. Naast ons zat een man, een kennis van Ashoka, met verf en rijst om Tikka's te zetten. Hij stond op en zette er eentje bij mij, waarna hij me besproeide met (heilig?) water en gebeden opzei. Nadat de henna wat opgedroogd was zijn we rustig verder gelopen, ik met mijn arm in de lucht. We hebben ergens thee gedronken, waarvan ik nooit zou hebben geweten dat je daar thee kunt drinken. Al zou je het mij vragen, had ik geantwoord dat het een huisje was waar mensen woonden. Nouja, misschien was dat ook wel zo.

Na de thee zijn we teruggelopen naar de motor en zijn we naar Swayambhunath, ook wel Monkey temple genaamd, gereden. Toen we hier aankwamen besloten we eerst wat te gaan eten. In een petiteretiet restaurantje vroeg ik aan de ober of er ook een toilet was. Hij schreeuwde naar achteren, waar een klein jongetje vandaan kwam lopen. Het jongetje pakte mijn hand en liep met mij het restaurant uit, de straat op. Na ongeveer dertig meter lopen leidde hij me een steegje in. Uiteindelijk stopte hij bij een deur, gaf me een sleutel en liep weer weg. Tja, op dat moment had ik al een donkerbruin vermoeden dat wat ik zou gaan aantreffen daarbinnen hoogstwaarschijnlijk niet heel erg fris zou zijn. Laten we het erop houden dat mijn vermoedens klopten. Gelukkig ben ik een kei in wildplassen, dus met mijn neus dicht plas ik wel in een gat in de grond. Na de lunch zijn we de treden van de helling beklommen. Bovenop de 77 meter hoge helling staat de Stupa en is er een allemachtig prachtig uitzicht over Kathmandu. Magisch. We hebben een tempel bezocht en Ashoka heeft me veel verteld over het Boeddhisme. Toen we de tempel betraden vroeg hij mij of ik wilde bidden, dat wilde ik. Gesloten handen op het voorhoofd, gesloten handen op de mond, gesloten handen bij het hart, vervolgens knielen met het hoofd op de grond en dat een aantal keer herhalen. Even leek het wel een yoga oefening.

Na Monkey Temple, waar inderdaad veel apen rondlopen, zijn we voordat Ashoka me weer naar Boudha terugbracht, langs het hoofdkantoor van de politie gereden. Ashoka moest iets afgeven daar. Als outsider is het normaal niet toegestaan dit terrein te betreden en Ashoka vertelde me dan ook te zeggen dat we elkaar al een heel tijd kenden, mocht iemand er naar vragen. In een hokje op het terrein, wat iedereen daar een kantine noemt, zaten we en dronken we een sprite. Alle politiemannen kwamen even langs om me gedag te zeggen. Een Westerse vrouw in de politiekantine, dat is natuurlijk wel heel bijzonder.

In de avond ben ik weer naar het restaurant KK Family gegaan om daar te eten. Het restaurant zat vol met Nepalese mensen. Een groep mannen waren thee aan het drinken, een aantal vrouwen aten momo's en jonge verliefde stelletjes dronken frisdrank. En allemaal waren ze druk aan het praten. Het meisje die er serveert herkende me van de ochtend en maakte een praatje met me. Ze vroeg wat ik wilde eten en ik zei dat ik geen idee had. Ze vroeg of ik vlees wilde en ik zei dat ik vegetarisch wilde eten. Ze antwoordde met drie oké's en weg was ze. Het restaurant heeft Wifi en ik bekeek Facebook terwijl ik wachtte op mijn eten. En toen zag ik het... Sam, mijn neef, de poeperd, heeft zijn eerste losse stapjes gezet. Ik had de afspraak met hem gemaakt dat hij zou lopen én mijn naam zou zeggen voordat ik op reis zou gaan. Dat is helaas niet gelukt. Ik bekeek het filmpje en kon mijn tranen niet bedwingen. De slappe drol die ik ben. Een vrouw die verderop momo's aan het eten was kwam naar me toe om te vragen of het wel goed met me ging. Ik liet het filmpje zien en ze begon te juichen en haar drie momo-etende vriendinnen juichten mee. Hierna kreeg ik mijn eten: chowmein met veel verschillende groenten en gefrituurde tofu. Man, dat was echt heurlijk.

De meiden van Tiom Laura Home zijn gek van mijn haar en vragen dan ook regelmatig of ze mijn haar mogen doen. Althans, in het begin vroegen ze het en nu delen ze het mee. Ik vind het heerlijk. De grote meiden zijn pro in het doen van haren. Naast het zoeken van luizen, wat gelukkig tot nu toe bij zoeken blijft, maken ze van alles. Een invlecht, twee invlechten, scheve invlechten, vissengraatvlecht, normale vlechten, staarten, knotten en noem het maar op. De jongere meisjes vinden het leuk om mijn haar te kammen en maken een vlecht. Of drie vlechten door drie verschillende meisjes en dus ook op drie verschillende hoogtes. En dan zeggen ze dat ze mijn haar beautiful vinden en lijkt het zelfs alsof ze het echt menen. De schatten.

Zaterdagochtend kregen de kinderen een vaccinatie. Dit vond plaats in het nabijgelegen opvangtehuis Shangrila Home. Met de kinderen zijn we hierheen gelopen. Toen we daar waren moesten de kinderen in een lange rij gaan staan en gingen ze per tweetal een kamer in waar de vaccinatie plaats zou vinden. Asish, een klein ventje van 4, liet in het begin mijn hand al niet los, maar wilde even later al niet meer zelf staan. Hij was erg bang. In de kamer liet hij mij niet los en dus nam ik hem op schoot. Hij krijste en ik moest hem vasthouden. Asish was overduidelijk bang. En deze angst heeft hij dan ook letterlijk laten lopen. In mijn schoot. Ja, dat arme knulletje pieste zo zijn angst eruit. Even later zat Asish gelukkig alweer lachend in de eetzaal met zijn ballon, pakje sap en snoepje. En ik? Ik zat er lachend naast met natte benen.

Later op de ochtend hadden we een klein feestje ter ere van het afscheid van Enya, de andere vrijwilligster. Wat lekkers te drinken, alweer een snoepje, een liedje, een dansje en het feest was compleet. Na afloop begon iedereen langzaamaan pijn te krijgen in de linkerarm, waarin de vaccinatie was gezet. Uiteindelijk eindigde dit in een gejammer van hier tot Alkmaar en weer terug. De kinderen konden hun arm nauwelijks meer bewegen.

De volgende ochtend was de pijn niet afgenomen. De week begint hier op zondag, de kinderen hebben enkel vrijdagmiddag en de zaterdag vrij van school. Na het ontbijt zorg ik dat de kleine jongetjes allemaal hun schooluniform aanhebben en dat de schoenen gepoetst zijn. Het was een heel gedoe dit keer, om de uniformen zonder pijn aan te krijgen. Uiteindelijk is het gelukt om ze zonder tranen in het uniform te hijsen, althans, bij de meesten. Rudra, social worker in Tiom Laura Home, kwam met de mededeling dat sommigen echt te veel pijn hadden en dat zij thuis zouden blijven. Enfin, uiteindelijk zijn er acht van de ongeveer dertig kinderen naar school gegaan, de rest bleef thuis. De uniformen konden dus weer uit. Mijn plan om de basketbalborden te schilderen viel hiermee in duigen.

Maandag ging het gelukkig een stuk beter met de kinderen en zijn ze allemaal naar school gegaan. Helaas viel toen ook mijn plan om te schilderen in duigen, het heeft de hele ochtend en middag geregend.

Kanchi is werkzaam in Tiom Laura Home als schoonmaakster. Daarnaast helpt ze ook in de keuken en af en toe met de kinderen. Kanchi spreekt nauwelijks Engels, maar probeert altijd wel een gesprek aan te gaan met me. Soms bedoelen we allebei wat anders en als ze me niet begrijpt en het valt even stil, vult ze deze stilte vaak op met: "You like tea, Didi?". (Ja Peter en Joke, niet alle Nepalezen zijn dus gek van lange stiltes :)) Of ze vraagt of ik wat te eten wil, dal bath. "You want a littlebit rice, Didi?" De lieve Kanchi. 'A littlebit' is bij haar altijd gewoon een bord vol. Taal kan dan soms een barrière zijn, maar om te lachen heb je geen taal nodig. Het is dan ook al meerdere keren voorgekomen dat Kanchi en ik allebei de slappe lach kregen waarbij de tranen over onze wangen rolden. Dan zitten we op een krukje in de keuken met een schaaltje rijst of een beker thee en kunnen we elkaar niet aankijken zonder te lachen. Heel hard. Heerlijk.

Het is grappig. Nee, ik vind het grappig. Ik ben hier nu bijna drie weken en merk dat ik hier meer mijn weg vind. Figuurlijk in het ritme van het werken en leven en letterlijk op straat. Als ik de straat oploop zeg ik altijd even de man die verderop een klein winkeltje gedag. Op de hoek bij het kraampje staat vaak een monnik, die altijd zijn handen sluit, zijn ogen sluit en knikt als we elkaar zien. Als ik naar de Stupa loop kom ik acht van de tien keer een lange man tegen in korte broek en met hoedje die altijd tegen de klok in om de Stupa loopt. Wat een rebel! Na anderhalve week was er sprake van herkenning en sindsdien krijg ik altijd een kort knikje van hem. En zo zijn er meer mensen die ik vaker tegenkom. Het Franse meisje bijvoorbeeld, die ook altijd even gebruik maakt van de Wifi bij Flavor's Café. Of de Engelse vrouw die altijd pal voor me gaat zitten en standaard met pen en papier voor haar zit, maar die ik nog geen letter heb zien schrijven. Ze glimlacht altijd, maar geen onechte glimlach. Je weet wel, van die mensen die altijd maar glimlachen en dat je denkt van: "Doe nu maar weer normaal met dat neppe gedoe, want zo leuk is het allemaal ook weer niet." Nee, deze vrouw is geboren om te glimlachen. Het is echt. Ze hoeft niet te schrijven. Ze zit en glimlacht. Het is goed.

Theedrinken met koekjes is een ding hier. Je weet wel, zo'n gelegenheid waar je de tijd voor neemt. In Nederland neem je, althans ik en mijn vrienden, de tijd om wijn en bier te drinken. Dat is ook zo'n ding. Hier is theedrinken zo'n ding. Met koekjes erbij. De kinderen van Tiom Laura Home krijgen een grote beker thee of zelfs een schaaltje thee met een lepel. Ieder kind krijgt een pakje met biscuitjes die zij in de thee dopen, vaak per viertal koekjes, of die zij allemaal tegelijk in de grote beker of schaal lossen om hier vervolgens een pap van te maken en dit met lepel te verorberen. Dat koekjes onlosmakelijk verbonden zijn met thee drinken blijkt ook als je hier een bezoek brengt aan de grote supermarkt Bhat Bhateni. Ik ging hierheen om wat boodschappen te doen. (Ik benadruk even dat ik boodschappen ging doen. In Nederland kun je ook "hangen" in een supermarkt. Koffie drinken en teuten. Al zijn het meestal ouderen die deze handelingen uitvoeren. Hier in Nepal heb je geen koffiehoekje in de supermarkt.) Ik liep de paden door. Na twaalf paden verder nog steeds alleen maar koekjes gezien te hebben nam mijn verbazing en ongeloof plaats voor de slappe lach. Zoveel koekjes heb ik nog nooit gezien. En bijna allemaal biscuitjes.

Zonder koekjes (want keuzes maken is zo moeilijk), maar wel met andere boodschappen en een ervaring rijker, verliet ik de supermarkt. De regen kwam met bakken uit de lucht. Zeg maar gerust containers. Veel mensen stonden te wachten onder de luifel van de supermarkt. Ik was moe en wilde naar huis. En dus besloot ik mezelf richting huis te begeven, lopend met de fiets aan de hand en een paraplu in de andere hand. Drie stappen verder was ik al zeiknat en dus besloot ik maar te gaan fietsen. Het was al donker en met daarbij het vele vocht wat de lucht uitkwam was het zicht niet optimaal. Even verderop besloot ik af te stappen en dat was maar goed ook. Ik deed drie stappen en stond tot aan mijn knieën in het water. Irena, ik hoor het je denken: "Lisa the Farmer, je hebt ook wel korte beentjes." Nou, even zo goed zou het bij jou ook tot aan je enkels komen! Eenmaal thuis was de schade te overzien. Een stukken broek, omdat de touwtjes aan de onderkant losraakten en ik hier (voor de tweede keer) op heb gestaan en deze dus (alweer) stuk zijn. Tja, en dan geen moeder met naaimachine in de buurt. Lang leve naald en draad.

Een andere avond waarop ik ook zo moe was, na een dag werken, was afgelopen vrijdag. Afgemat. Ik weet niet wat het is, thuis in Nederland sliep ik nooit zo heel veel. Eigenlijk gewoon vrij weinig. Mar hier in Kathmandu is alles anders en zo ook dat. Ik lag rond 20.00 uur in bed en heb geslapen tot de volgende ochtend 06.30 uur. In één ruk doorgeslapen. Eenmaal in Tiom Laura aangekomen vroeg Lies mij of ik erg was geschrokken van de aardbeving. Ze zei dat zij buiten stond en nog aan me dacht. Ik vertelde haar dat ik niks heb gehoord of gevoeld, dat ik heerlijk heb geslapen. Verbazing. Er is een aardbeving. Heel Kathmandu is wakker geschud. Alle honden blaffen als een gek. Lisa slaapt.

Als afsluiter wil ik een liedje noemen, iets waar ik over gedroomd heb en waar ik nu aan moet denken. Ik wil ergens aankomende tijd een bezoek brengen aan de stad Pokhara. Ik was aan het bedenken hoe ik hierheen zal gaan, ik heb de keuze tussen een aantal soorten bussen en een vliegtuig. Al snel viel mijn beslissing op de bus, gezien de kosten maar ook omdat het een leuke uitdagende tocht schijnt te zijn. Ik droomde echter dat ik toch voor het vliegtuig had gekozen, maar dan wel voor een budgetvliegtuig. Wat bleek: het vliegtuig was van papier. Mensen, ik adviseer jullie, naast 'Papegaaitje, leef je nog?' gezongen door de kinderen van Tiom Laura Home en te beluisteren op Facebook, te luisteren naar Angus & Julia Stone met het nummer Paper Aeroplane. En beluister daarna ook eens de remix van Francesco Rossi. Lekker hoor! (Had ik die op je luisterlijst gezet Lianne?)

Later!

Ps. Carline, kun je de "Wat een lelijke tas. Als je dit niet kun lezen, er staat: Wat een lelijke tas." nader uitleggen? Ha, heb er sinds ik in het vliegtuig zat over nagedacht, hoopte dat er een oja-moment zou komen, maar helaas. Ongetwijfeld zal er na jouw uitleg een heul groot OJA-MOMENT volgen, met hoogstwaarschijnlijk veel gelach.

Ps. nummer 2: Koen Hoving. Ik herhaal: Koen Hoving! Er zijn hier heel veel North Face winkeltjes. Mocht je iets willen, mail me dan even. Ik stuur het zo op, geen enkel probleem.