Geen gras maar bergen

Bedankt allemaal voor alle reacties via welke media dan ook. Het zorgt ervoor dat er een grote glimlach op mijn gezicht verschijnt. Dank dank dank.

Blij. Dat mijn oma goedkeuring heeft gekregen van haar arts en vanmorgen vroeg met mijn ouders op vakantie is gegaan. Trots. Op mijn ouders.

Deze keer beginnen we met een experiment, jawel! Pak allemaal een kind ergens vandaan. Misschien heb je zelf een kind, een kleinkind, neefje, nichtje of misschien ben je er zelf nog wel eentje. Zoniet, dan adviseer ik je even de straat op te gaan en er, in ruil voor een snoepje, eentje mee te lokken. Wees gerust, het is een onschuldig experiment. Naast het, eventueel meegelokte kind, heb je nodig: papier en een potlood. Check? Mooi, dan gaan we verder. Zet nu het kind ergens neer met het papier in de breedte voor zich en het potlood in de hand en vertel het kind een tekening te maken. De conclusie van het experiment heb ik zelf al getrokken en dat zal ik met jullie delen. Nederlandse kinderen tekenen gras. Bijna alle kinderen tekenen onderaan op het papier grassprietjes. Vaak een bloemetje erbij, een huis, wat wolken, een zon en dan ook nog van die 3-en die allemaal negentig graden naar links zijn gekanteld. En dat moeten dan vliegende vogels voorstellen. Dit experiment heb ik ook uitgevoerd hier in Nepal, alleen wist ik eigenlijk toen nog niet dat het een experiment was. Ik ging een ochtend tekenen met de kinderen. Het resultaat: elk kind begint met het tekenen van puntige vormen hoog op het blaadje. Ja, natuurlijk: bergen! En dat is ook logisch, want acht van de tien hoogste bergen ter wereld liggen in Nepal. Manaslu, Lhotse, Annapurna en uiteraard de Mount Everest. Dat is toch wel wat anders dan het Klimduin in Schoorl of de Kattenberg in Heiloo. Die zijn voor pussy's.

Vorige week woensdag ben ik met Prince naar Bhaktapur geweest. Bhaktapur ligt een paar kilometer ten oosten van Kathmandu. De stad is mooi, met nauwe straatjes waarin veel oude gebouwen met gebeeldhouwde kozijnen staan. De stad heeft geen tot weinig Westerse invloeden en daardoor doet het denken aan de Middeleeuwse nederzetting.

Curd, een dikke yoghurt van buffelmelk, is de lokale specialiteit, en wordt verkocht in aardewerken portjes. "Very tasty!", verwoordde Prince mooi. Er zijn veel tempels en poorten te bezichtigen, allen erg mooi. In sommige tempels, zo ook in Kathmandu, zijn enkel Hindoes toegestaan. Nu had ik hiervoor een plan bedacht, maar even later hoorde ik dat zelfs als je trouwt met een Hindoe, je bekeert tot het Hindoeïsme en in bezit bent van een certificaat om te bewijzen dat je Hindoe bent, dan nog ben je niet welkom in deze tempels. Ik moet me er maar bij neerleggen dat ik gewoon een simpele Nederlandse ben.

Vanuit Bhaktapur zijn we met de motor verder de bergen ingereden naar het grootste Shiva beeld ter wereld. In de verte zag ik het beeld al staan, wat een prachtig gezicht was. Ik dacht dat we onderweg ergens zouden stoppen, zodat we het beeld konden zien, maar Prince reed door totdat we niet meer verder konden rijden. Het laatste stukje klommen we omhoog. Ik vond het overweldigend, de plek en het beeld zelf. Op de een of andere manier ontroerde het me om op die plek te zijn. Het gaf zoveel rust en er was zoveel ruimte; vredig en kalm. Na een poosje heeft Prince me teruggebracht naar Kathmandu, terwijl het begon te regenen (helaas geen purple rain). Het regenen doet er voor het verhaal helemaal niks toe, maar ik vind de woordgrap best geinig.

Zaterdag was het Childrensday in Nepal. Dit betekent feest voor de kinderen in de vorm van spelletjes en lekkernijen. Zo ook in Tiom Laura. In de ochtend en middag spelletjes op de speelplaats spelen en na het avondeten een heuse bingo. Het bingospel miste, dus heb ik samen met de twee nieuwe vrijwilligers Liesje en Laura bingokaarten en nummers gemaakt. Een best karwei, maar de gezichten van de kinderen tijdens het spel maakte alles goed. Vol spanning en vol vreugde en trots als ze bingo hadden en een prijs mochten uitzoeken. Na afloop nog gebak en een glas fris en de Chrildensday was geslaagd.

Normaal verblijven de vrijwilligers van Marinka Home en Tiom Laura Home in het Valley Guesthouse. Omdat het Valley Guesthouse gesloten was toen ik hier aankwam, verbleef ik in het penthouse. Een tussenoplossing, want het Valley Guesthouse is nu verhuisd naar een nieuwe locatie, een tijdelijke, gezien de eigenaars hun eigen guesthouse laten bouwen. Zondag was de eerste dag dat het Valley Guesthouse open was en die dag ben ik verhuisd. Ik was vertrouwd geraakt aan mijn kamer, ondanks de spinnen, kakkerlakken, bijtende mieren, het flinterdunne matrasje, het ijskoude water of het kokendhete water of het geen water, de schoolklas naast mij die heel vroeg in de ochtend al in koor de meester nazeiden en zelfs de beschimmelde muren. Ik kan je zeggen: ik ben het in één klap vergeten, zodra ik het Guesthouse inliep. Fris! schoon! Een bed! Een douche! Een wc die ik niet zelf iedere keer hoef bij te vullen met water! En ik kan zelfs gebruikmaken van een keuken. Ik keek uit naar de avond, dat ik in het bed mocht gaan liggen en mijn ogen mocht sluiten. Mijn theorie is dat ik het vast niet meer gewend was, een echt bed, want ik heb geen oog dichtgedaan. Maar ik vind het er fijn. Zondag ben ik uit eten geweest met Laura en Liesje, erg gezellig. Met Liesje deel ik de kamer en Laura slaapt een kamer naast ons.

Dinsdag ben ik naar Thamel gegaan om een boekwinkel te zoeken. Ik ga namelijk Engelse les geven aan wat personeel van Tiom Laura en aan personeel van het naaiatelier, wat zich in hetzelfde gebouw bevindt en wat Lies ook heeft opgezet. Het vinden van de boekwinkel is me gelukt, en wat voor eentje. De twee mannen die er werken hielpen me goed. Ze hebben zelfs een paar planken met Nederlandstalige boeken en waren hier erg trots op. Ik raakte in gesprek met hen en ze werden laaiend enthousiast toen ze hoorde dat mijn vader eigenaar is van een boekwinkel in Nederland. Ik kreeg koffie en ze wilden dat ik de winkel op de foto nam, zodat ik deze aan mijn vader zou kunnen laten zien. Enfin, ik heb er een uur doorgebracht en ben met, naast het boek voor de Engelse les, twee andere boeken de deur uit gegaan die de mannen mij aangeraden hebben. Het boek 'Little Princess' van Conor Grennan. Het gaat over Conor zelf, die zijn wereldreis begint in Kathmandu met vrijwilligerswerk in een weeshuis. Dat vonden de mannen van de boekwinkel erg toepasselijk en het is nog een goed boek ook! Ik vind de Kobo heel handig, maar er gaat toch niets boven het lezen van een echt boek. Naast dit toepasselijke boek kwam de meneer aan met een Nederlandse titel: 'Vrouwen op reis'. Ik hou van de boekwinkel. Thuiskomen.

Na de middag lezend doorgebracht te hebben in Garden of Dreams heb ik gegeten in Thamel. Daarna liep ik naar de straat waar de taxi's staan toen er mij voor de vierde keer die dag werd gevraagd of ik marihuana wilde kopen (staat er Nederlander op mijn voorhoofd?). Ar, het is dus nog mogelijk! Ik heb de verleiding weten te weerstaan en ben de taxi ingestapt.

Wandelen, ik ben er dol op. En dus besloot ik om woensdagochtend op pad te gaan. Broodjes gesmeerd, appel mee en gaan met die banaan (ja, die had ik ook mee). Zonder plattegrond, omdat ik die gewoonweg niet had en al zou ik die wel hebben dan zou ik nog een verkeerd straatje hier inlopen. Lianne, onze Monnikenpadwandeling was er niks bij. Ik liep op plekken waar een koe nog niet eens zou lopen. Ik vroeg nog aan wat mannen die daar aan het werk waren (modder scheppen) of ik daar rechtdoor kon lopen. Ze leken me niet echt te begrijpen, maar knikte met hun hoofd van links naar rechts, wat hier in Nepal "Ja" betekend. Ik liep rechtdoor en hoorde de mannen achter me lachen, wat bij mij het gevoel opriep dat het geen gemakkelijke route zou worden. Dat klopte. Het was een berg van modder en toen ik halverwege was had ik spijt dat ik eraan was begonnen. Maar toch doorlopen. Bovenop de berg kon ik maar één kant op, langs een huis. De man die bij het huis hoorde vroeg me waar ik heenging en ik antwoordde hem dat ik gewoon lekker aan het wandelen was. "Aaaah, morningwalk. Nice!" Na een smal en bochtig weggetje kwam ik weer op een breder stenen pad uit. Het kwam me al bekend voor en een paar passen later, toen ik naar links keek, zwaaiden de mannen die nog steeds modder aan het scheppen waren vrolijk naar me. Totalos verdwaaldos, maar wat een geweldige route! Alhoewel ik me nu bedenk dat ik niet echt precies een doel had gesteld, al wilde ik op zich wel naar een klooster waarvan ik de naam niet eens weet, en dus ook niet helemaal verdwaald had kunnen zijn. In ieder geval liep ik heuvels op en af, door wijken waar veel mensen wonen die land aan huis hebben waarop zij allemaal aan het werk waren. Koeien die in huis lagen en kinderen die me gedag zeiden, langs de huizen renden terwijl ze hard riepen zodat er nog meer kinderen uit de huizen kwamen rennen. Resultaat: een stuk of twintig kinderen om me heen die allemaal één voor één hun handen bij elkaar hielden en me begroetten met "Namaste".

Uiteindelijk liep ik de wijk uit en meer de natuur in. Het werd rustiger om me heen, naarmate ik hoger liep. Na ongeveer 2,5 uur gelopen te hebben kwam ik langs een gebouwtje waarop 'Fastfoodcafé' stond. Ha, iets kouds te drinken! Ik liep het gebouw in, de trap op, en zag in een kamer een meisje zitten. Ze zat televisie te kijken in een kamer waar matrassen op de grond lagen. Ik vroeg haar of ik hier wat kon drinken. Ze zei dat dit kon en nodigde me uit in de kamer te komen zitten. Uiteindelijk heb ik er ruim twee uur gezeten en gekletst met het meisje, Laxmi. De eigenaar van het gebouw bleek anderhalf jaar in Nederland gestudeerd te hebben, wat een erg leuke conversatie opleverde. Hij vroeg me te blijven lunchen en er werd chowmein voor me gemaakt. Mijn gesmeerde broodjes heb ik maar aan een bedelaar gegeven. Aanstaande dinsdag ga ik een dag met Laxmi op pad.

Donderdagochtend nadat de kinderen naar school waren hebben degenen die ik Engelse les ga geven meerdere keren gevraagd hoelaat de les zou beginnen. "One o'clock, Didi? Yes?" De dag ervoor had ik de les voorbereid, mapjes gekocht voor iedereen en zinnen vanuit het Nepalees naar het Engels vertaald. Grappig is dat ik een beetje Nepalees moet leren om hen Engels te leren. Alleen had ik nog geen idee hoe ik lessen precies vorm wilde geven, gezien het niveau verschillend is bij de 'studenten'. Wat bleek, drie van de acht kunnen niet lezen of schrijven. Ik heb de groep opgesplitst in tweeën, zodat ik hen les kan geven op hun niveau. Met de ene groep zal ik beginnen om het alfabet te leren en de andere groep zal ik me meer richten op werkwoorden en woordenschat. Ik heb er veel zin in, lesgeven is toch wel iets wat ik erg leuk vind. Om de les niet meteen te eindigen heb ik een begin gemakt door iedereen zich te laten voorstellen. Ik stelde de vraag: "What is your name?" en degene naast mij gaf antwoord waarna hij of zij de vraag stelde aan degene naast zich. Dit was toch wel erg spannend, iedereen begon te giechelen zodra hij of zij aan de beurt was. Dus besloot ik dat ik de vraag aan iedereen zou stellen, zodat zij enkel antwoord hoefden te geven. Dit had meer succes, vooral nadat ik mijzelf eerst voor paal had gezet met mijn prachtige Nepalese uitspraak. Het ijs was gebroken. Morgen is de volgende les en ik kijk er erg naar uit!

Donderdag werd mijn haar gecheckt op luizen door een meisje van Tiom Laura die toevallig ook Laxmi heet. Vorige week vond zij een luis in mijn haar, maar gezien het er maar bij eentje bleef was mijn conclusie dat die luis vast en zeker van Laxmi was en op vakantie was in mijn haar. Donderdag vond Laxmi er weer eentje en toen ik net de opmerking over 'de luis die op vakantie ging' wilde maken, vond Laxmi er nog een. En nog een. En nog een. Heel familie luis op vakantie in mijn haar! Ik had er geld voor moeten vragen. Tja, echt onontkoombaar was het niet, gezien bijna alle kinderen luizen hebben. En dus heeft Kanchi mijn haar ontluisd op Nepaleze wijze. Laten we het erop houden dat ik nog blij ben dat mijn hoofdhuid heel is. Voor beeld en geluid verwijs ik jullie door naar Facebook. In de avond mijn haar gewassen, twee keer en vanochtend wederom gewassen met anti luis shampoo. En het heeft gewerkt, alle djoom-rah's hebben mijn haar verlaten. Kill kill kill!

Ik vind het bijzonder dat ik in een korte tijd zo hecht met iedereen raak in Tiom Laura Home. Alle kinderen zijn stuk voor stuk geweldig en ik ben echt van ze gaan houden. Met de dag leer ik hen beter kennen, hun lieve kanten, hun streken en de eigenaardigheden die ze hebben. Ik voel me er thuis. En dan glipt de gedachte: "Over een paar weken ben ik hier weg." naar binnen en tegelijkertijd probeer ik deze heel hard los te laten. 'Geniet van nu', zeg ik dan hardop tegen mezelf. Zo is het, maar soms is dat knap lastig.

Vrijdagavond liep ik terug van Tiom Laura naar het Guesthouse. Ik had mijn Ipod op shuffle staan en na een lekker nummer van The Black Seeds kwam er een liedje wat bij mij leuke herinneringen oproept. Weet je nog Ar, vroegah in de badkamer? Een tandenborstel of bus haarlak als microfoon en meerappen met z'n tweeën. Wat voelde ik mij stoer met mijn grote broer. Ja, dan heb ik het natuurlijk over de enige echte Arnhemsgewijs! Wie kent ze niet? En dan nog wel de toepasselijke titel 'Ik mis jou'. Ha, ik kan niet wachten tot Sam groot genoeg is om dat nummer mee te kunnen rappen met zijn tante. En dan maar hopen dat hij zich net zo stoer voelt als ik mij voelde toentertijd. Ik ben bang dat hij me vierkant uit zal lachen. En geef hem eens ongelijk...

Emmy van der Scheetje, ik mis jou ook hier in Nepal! Een heeeeeele dikke kus van Lisa de Boertje. Natuurlijk ook voor je moeder en voor haas!