Aandacht
Door: Lisa
Blijf op de hoogte en volg Lisa
30 September 2013 | Nepal, Kathmandu
Ik kan jullie zoveel grappige, leuke, ontroerende, unieke en hilaaaaarische verhalen vertellen over wat ik de afgelopen week heb meegemaakt, maar ik doe het niet. Want naast deze grappige situaties die ik opzoek of waar ik zomaar in terecht lijkt te komen en de mooie en unieke ontmoetingen die ik meemaak, is er iets belangrijkers. Iets waar ik voor naar Nepal ben gekomen.
Aandacht. Voor de kinderen van Tiom Laura Home en voor Lies.
Een goed doel steunen. Ook ik geef iedere maand geld aan twee goede doelen. Maar wat gebeurt er met mijn geld? Er wordt reclamemateriaal van gemaakt zoals folders van duur papier, pennen, kalenders, ansichtkaarten en zelfs tijdschriften. Om dan maar niet te spreken over het salaris van de directeur. Het is uit principe dat ik geld geef, maar ik heb niet het idee dat ik iets bijdraag.
Vrijwilligerswerk verrichten in het buitenland is iets waarvan ik al een hele poos riep dat ik dat ooit wilde doen, na het afronden van mijn studie. Maar hoe kies je een plek, een organisatie waar je dit uit wil gaan voeren? Al enige tijd wist ik van het bestaan van Lies af; met het fooi van Heerlijk Nel worden kinderen gesponsord die wonen in Marinka Home, één van de twee opvanghuizen opgericht door Lies. Via Irena kwam ik dan ook in contact met Lies en ik wist al snel dat dit de plek was waar ik heen wilde gaan. Ik was dan ook euforisch dat Lies mij na een motivatiegesprek vertelde dat ik welkom was in Kathmandu. Geen organisatie die geld vraagt aan vrijwilligers om er te mogen werken. Geen organisatie met een directeur die in een dikke Mercedes rijdt. Of nee, gereden wordt. Geen organisatie die veel geld uit geeft aan, naar mijn mening onzin, zoveel nutteloos reclamemateriaal. Geen grote organisatie, maar een echt persoon. En wat voor persoon. Ik heb heel veel bewondering voor Lies en het werk wat zij verricht heeft en nog steeds verricht. Letterlijk kinderen van de straat halen om voor hen te gaan zorgen. Zorgen voor eten, drinken, scholing, gezondheid, onderdak en plezier. Zorgen voor een toekomst. En ik zie voor mijn ogen alles gebeuren. Elke cent wordt hier goed besteed. En elke cent is ook zo hard nodig. Alleen Tiom Laura Home al. Vierendertig kinderen die elke dag moeten eten, drinken, naar school gaan, kleding nodig hebben, hun kleding en zichzelf moeten wassen. De kosten van het huis. Doktersbezoeken, medicatie en tandartskosten. En het personeel, allen Nepalees, dat zorgt voor het eten en het schoonmaken van het huis. De social workers die zorgen voor de kinderen, die veiligheid bieden aan kinderen die nooit veiligheid gekend hebben. Die een knuffel geven aan de kinderen als zij verdrietig zijn of pijn hebben. Praten met de kinderen als er iets aan de hand is. structuur en duidelijkheid bieden. Voor ons zo normaal, maar deze kinderen hebben deze aandacht nooit gehad. Zij hebben moeten bedelen om hun ouders te kunnen voorzien van eten en vaak ook van drank. Kun je het je voorstellen? Slapend op straat, in de kou tussen de, soms agressieve, straathonden. Sommige kinderen zelfs alleen, totaal op zichzelf aangewezen. In hun eentje, zwerfend, jezelf moeten redden. En dan ben je pas acht jaar oud. In de steek gelaten door je ouders. Verkocht worden. Mishandeld en misbruikt worden. Geen eten krijgen. Vuile en stukke kleding dragen. Je nooit kunnen douchen. Nooit in een bed kunnen slapen. Nooit kunnen spelen. Enkel aandacht krijgen in de vorm van een klap, een schop of een sigaret die op je uitgedrukt wordt. Om nog maar niet te spreken over kinderprostitutie. Gewoonweg geen kind kunnen zijn. En dan, als klein jongetje of meisje, lijm gaan snuiven. Zo jong en verslaafd aan lijm. Om maar niet aan je leven te hoeven denken. Constant stoned van de lijm. Een ontsnapping. Geen mens die je kunt vertrouwen. Dat vertrouwen terugkrijgen en daarmee veiligheid creëren is het moeilijkste wat er is, maar o zo noodzakelijk. Liefde krijgen, veel kinderen hebben het nooit gekend totdat zij in contact kwamen met Lies.
Het heeft bij mij al vaak genoeg tranen opgeleverd en ook nu weer. Zoveel ellende en zoveel oneerlijkheid, je kunt het je niet voorstellen. En als je de kinderen ziet zijn ze vaak allemaal vrolijk en enthousiast, dat je bijna even vergeet hoe zij hun leven gestart zijn. Vast en zeker zullen zij hun ouders missen en denken aan wat er allemaal is gebeurd.
Scholing krijgen de kinderen allemaal. Maar goede en betrouwbare scholing is nog altijd een probleem. Daar zet Lies zich hier ook voor in. Zorgen dat de kinderen naar een veilige school kunnen. In gesprek gaan met de scholen. Het gebeurt op heel veel scholen dat als kinderen iets verkeerds op het bord schrijven zich moeten uitkleden voor de hele klas. En dat nadat zij een pak slaag hebben gekregen, uiteraard. Vreselijk. En als je niet voor de kinderen opkomt, verandert er niets.
En naast de kinderen in de de opvangtehuizen steunt Lies ook gezinnen in wijken. Arme gezinnen, vaak zonder vader. De moeder werkt in een fabriek of sjouwt een hele dag lang stenen voor gemiddeld 100 Nepalese roepie per dag. 100 Nepalese roepie, dat is nog geen Nederlandse euro. De kinderen kunnen dankzij Lies naar school en het gezin slaapt dankzij Lies in een bed dat staat in een kamer waarin het hele gezin woont.
Ook zijn er kinderen die speciale zorg nodig hebben. Zo woont in Tiom Laura Home een jongen die tot een jaar geleden iedere dag epileptische aanvallen had. Elke dag, meerdere malen per dag, overal. Nu is hij geopereerd en de aanvallen zijn voorbij. Wel zijn door de vele aanvallen en de operatie een deel van zijn hersenen beschadigd, waardoor hij verstandelijk beperkt is. En daarom speciale zorg nodig heeft, iets wat hier in Nepal zo zeldzaam is. Maar hij krijgt het. Speciale dagbesteding en over een maand ook nog een nieuwe woonplek waar hij de juiste begeleiding zal krijgen. En dat moet allemaal gefinancierd worden.
Er is een meisje dat jarenlang verwaarloosd is, in bed heeft gelegen en daardoor niks heeft ontwikkeld. Haar ouders zijn arm, heel arm en wisten niet wat zij met het meisje als baby aan moesten. Door het meisje in bed te leggen konden zij werken. Het gevolg is dat het meisje nu vijf jaar oud is en nauwelijks iets kan. Ze kan niet lopen door haar spitsvoeten, kan niet praten en maakt veel spastische bewegingen. Nu krijgt zij hulp die zij nodig heeft. Fysiotherapie om mee te beginnen, waardoor ze haar spitsvoetjes leert flexen en zo kan leren staan. Ik hoop dat het meisje zich zal ontwikkelen tot een kind van vijf jaar, zodat ze nog kind zal kunnen zijn.
Ik vraag jullie om eens na denken over Tiom Laura Home en over Lies. Al is het maar enkel tijdens het lezen van het bovenstaande verhaal. En natuurlijk hoop ik te bereiken dat jullie deze week tartaar eten in plaats van biefstuk. En deze week boodschappen doen bij de Lidl of Aldi. Koop geen eten op je werk of school, maar smeer deze week eens een boterham thuis om mee te nemen. En nodig in het weekend vrienden uit thuis in plaats van af te spreken in de kroeg of in een restaurant. En dat ene shirtje of die broek, heb je die nu echt nodig? Ik vraag jullie niet om je leven te veranderen, maar eens voor één week zuinig te leven. Één week geld besparen. Wedden dat jullie allemaal minstens twintig euro besparen? Stel je voor: tien mensen keer twintig euro. Dat is tweehonderd euro, een meer dan gemiddeld maandloon voor een Nepalees. Jullie zouden veel kinderen hier eten geven, water kunnen laten drinken, scholing helpen financieren, schoolbenodigdheden betalen, de huur van het huis, bijdragen aan het salaris van de mensen die voor de kinderen zorgen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Jullie zouden ervoor zorgen dat de kinderen zich geen zorgen hoeven te maken om hetgeen waar kinderen zich helemaal geen zorgen om zouden hoeven hebben. Jullie zouden ervoor zorgen dat de kinderen kind kunnen zijn. En dat doen jullie door enkel een week zuiniger te leven.
www.straatkinderenvankathmandu.nl
Dankjulliewel. Namens mij, Lies en alle kinderen.
Aandacht. Voor de kinderen van Tiom Laura Home en voor Lies.
Een goed doel steunen. Ook ik geef iedere maand geld aan twee goede doelen. Maar wat gebeurt er met mijn geld? Er wordt reclamemateriaal van gemaakt zoals folders van duur papier, pennen, kalenders, ansichtkaarten en zelfs tijdschriften. Om dan maar niet te spreken over het salaris van de directeur. Het is uit principe dat ik geld geef, maar ik heb niet het idee dat ik iets bijdraag.
Vrijwilligerswerk verrichten in het buitenland is iets waarvan ik al een hele poos riep dat ik dat ooit wilde doen, na het afronden van mijn studie. Maar hoe kies je een plek, een organisatie waar je dit uit wil gaan voeren? Al enige tijd wist ik van het bestaan van Lies af; met het fooi van Heerlijk Nel worden kinderen gesponsord die wonen in Marinka Home, één van de twee opvanghuizen opgericht door Lies. Via Irena kwam ik dan ook in contact met Lies en ik wist al snel dat dit de plek was waar ik heen wilde gaan. Ik was dan ook euforisch dat Lies mij na een motivatiegesprek vertelde dat ik welkom was in Kathmandu. Geen organisatie die geld vraagt aan vrijwilligers om er te mogen werken. Geen organisatie met een directeur die in een dikke Mercedes rijdt. Of nee, gereden wordt. Geen organisatie die veel geld uit geeft aan, naar mijn mening onzin, zoveel nutteloos reclamemateriaal. Geen grote organisatie, maar een echt persoon. En wat voor persoon. Ik heb heel veel bewondering voor Lies en het werk wat zij verricht heeft en nog steeds verricht. Letterlijk kinderen van de straat halen om voor hen te gaan zorgen. Zorgen voor eten, drinken, scholing, gezondheid, onderdak en plezier. Zorgen voor een toekomst. En ik zie voor mijn ogen alles gebeuren. Elke cent wordt hier goed besteed. En elke cent is ook zo hard nodig. Alleen Tiom Laura Home al. Vierendertig kinderen die elke dag moeten eten, drinken, naar school gaan, kleding nodig hebben, hun kleding en zichzelf moeten wassen. De kosten van het huis. Doktersbezoeken, medicatie en tandartskosten. En het personeel, allen Nepalees, dat zorgt voor het eten en het schoonmaken van het huis. De social workers die zorgen voor de kinderen, die veiligheid bieden aan kinderen die nooit veiligheid gekend hebben. Die een knuffel geven aan de kinderen als zij verdrietig zijn of pijn hebben. Praten met de kinderen als er iets aan de hand is. structuur en duidelijkheid bieden. Voor ons zo normaal, maar deze kinderen hebben deze aandacht nooit gehad. Zij hebben moeten bedelen om hun ouders te kunnen voorzien van eten en vaak ook van drank. Kun je het je voorstellen? Slapend op straat, in de kou tussen de, soms agressieve, straathonden. Sommige kinderen zelfs alleen, totaal op zichzelf aangewezen. In hun eentje, zwerfend, jezelf moeten redden. En dan ben je pas acht jaar oud. In de steek gelaten door je ouders. Verkocht worden. Mishandeld en misbruikt worden. Geen eten krijgen. Vuile en stukke kleding dragen. Je nooit kunnen douchen. Nooit in een bed kunnen slapen. Nooit kunnen spelen. Enkel aandacht krijgen in de vorm van een klap, een schop of een sigaret die op je uitgedrukt wordt. Om nog maar niet te spreken over kinderprostitutie. Gewoonweg geen kind kunnen zijn. En dan, als klein jongetje of meisje, lijm gaan snuiven. Zo jong en verslaafd aan lijm. Om maar niet aan je leven te hoeven denken. Constant stoned van de lijm. Een ontsnapping. Geen mens die je kunt vertrouwen. Dat vertrouwen terugkrijgen en daarmee veiligheid creëren is het moeilijkste wat er is, maar o zo noodzakelijk. Liefde krijgen, veel kinderen hebben het nooit gekend totdat zij in contact kwamen met Lies.
Het heeft bij mij al vaak genoeg tranen opgeleverd en ook nu weer. Zoveel ellende en zoveel oneerlijkheid, je kunt het je niet voorstellen. En als je de kinderen ziet zijn ze vaak allemaal vrolijk en enthousiast, dat je bijna even vergeet hoe zij hun leven gestart zijn. Vast en zeker zullen zij hun ouders missen en denken aan wat er allemaal is gebeurd.
Scholing krijgen de kinderen allemaal. Maar goede en betrouwbare scholing is nog altijd een probleem. Daar zet Lies zich hier ook voor in. Zorgen dat de kinderen naar een veilige school kunnen. In gesprek gaan met de scholen. Het gebeurt op heel veel scholen dat als kinderen iets verkeerds op het bord schrijven zich moeten uitkleden voor de hele klas. En dat nadat zij een pak slaag hebben gekregen, uiteraard. Vreselijk. En als je niet voor de kinderen opkomt, verandert er niets.
En naast de kinderen in de de opvangtehuizen steunt Lies ook gezinnen in wijken. Arme gezinnen, vaak zonder vader. De moeder werkt in een fabriek of sjouwt een hele dag lang stenen voor gemiddeld 100 Nepalese roepie per dag. 100 Nepalese roepie, dat is nog geen Nederlandse euro. De kinderen kunnen dankzij Lies naar school en het gezin slaapt dankzij Lies in een bed dat staat in een kamer waarin het hele gezin woont.
Ook zijn er kinderen die speciale zorg nodig hebben. Zo woont in Tiom Laura Home een jongen die tot een jaar geleden iedere dag epileptische aanvallen had. Elke dag, meerdere malen per dag, overal. Nu is hij geopereerd en de aanvallen zijn voorbij. Wel zijn door de vele aanvallen en de operatie een deel van zijn hersenen beschadigd, waardoor hij verstandelijk beperkt is. En daarom speciale zorg nodig heeft, iets wat hier in Nepal zo zeldzaam is. Maar hij krijgt het. Speciale dagbesteding en over een maand ook nog een nieuwe woonplek waar hij de juiste begeleiding zal krijgen. En dat moet allemaal gefinancierd worden.
Er is een meisje dat jarenlang verwaarloosd is, in bed heeft gelegen en daardoor niks heeft ontwikkeld. Haar ouders zijn arm, heel arm en wisten niet wat zij met het meisje als baby aan moesten. Door het meisje in bed te leggen konden zij werken. Het gevolg is dat het meisje nu vijf jaar oud is en nauwelijks iets kan. Ze kan niet lopen door haar spitsvoeten, kan niet praten en maakt veel spastische bewegingen. Nu krijgt zij hulp die zij nodig heeft. Fysiotherapie om mee te beginnen, waardoor ze haar spitsvoetjes leert flexen en zo kan leren staan. Ik hoop dat het meisje zich zal ontwikkelen tot een kind van vijf jaar, zodat ze nog kind zal kunnen zijn.
Ik vraag jullie om eens na denken over Tiom Laura Home en over Lies. Al is het maar enkel tijdens het lezen van het bovenstaande verhaal. En natuurlijk hoop ik te bereiken dat jullie deze week tartaar eten in plaats van biefstuk. En deze week boodschappen doen bij de Lidl of Aldi. Koop geen eten op je werk of school, maar smeer deze week eens een boterham thuis om mee te nemen. En nodig in het weekend vrienden uit thuis in plaats van af te spreken in de kroeg of in een restaurant. En dat ene shirtje of die broek, heb je die nu echt nodig? Ik vraag jullie niet om je leven te veranderen, maar eens voor één week zuinig te leven. Één week geld besparen. Wedden dat jullie allemaal minstens twintig euro besparen? Stel je voor: tien mensen keer twintig euro. Dat is tweehonderd euro, een meer dan gemiddeld maandloon voor een Nepalees. Jullie zouden veel kinderen hier eten geven, water kunnen laten drinken, scholing helpen financieren, schoolbenodigdheden betalen, de huur van het huis, bijdragen aan het salaris van de mensen die voor de kinderen zorgen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Jullie zouden ervoor zorgen dat de kinderen zich geen zorgen hoeven te maken om hetgeen waar kinderen zich helemaal geen zorgen om zouden hoeven hebben. Jullie zouden ervoor zorgen dat de kinderen kind kunnen zijn. En dat doen jullie door enkel een week zuiniger te leven.
www.straatkinderenvankathmandu.nl
Dankjulliewel. Namens mij, Lies en alle kinderen.
-
30 September 2013 - 14:52
Irena Ligthart:
Duz, als je nou 2 biertjes eerder naar huis gaat! Volgende dag voel je je dan dubbel zo goed! -
30 September 2013 - 16:10
Lisa De Boer:
Bedankt voor de perfece aanvulling van mijn verslag, Irena! Hoe verzin je het ;) -
30 September 2013 - 18:46
Lies:
Top vrouw die Lisa hart op de juiste plaats,en de kids zijn dol op haar,daynabath Lisa van alle kids en Lies
-
30 September 2013 - 21:11
Ilona Fokkens-Verkaik:
Beste Lisa, wij hebben elkaar een keertje ontmoet toen je met je oma op vakantie was in Gran Canaria, waar ook je ouders waren. Al vanaf het begin lees ik je verslagen. Je schrijft het allemaal zo dat je bijna denkt dat je het zelf meemaakt en je ziet het voor je alsof je er zelf bij bent. Echt geweldig, maar tegelijk ook iets voor ons om over na te denken. Wij hebben het hier zo goed en jij maakt daar mee zoals het daar is. Ik ga deze week proberen te doen wat jij vraagt.............
Ik vind het echt top wat je doet en heb er diep respect voor.
En ik blijf je volgen en je verslagen lezen -
01 Oktober 2013 - 05:57
Lisa De Boer:
Dag Ilona,
Wat vind ik dat leuk om te horen. Ik heb er respect voor dat je het niet alleen leest, zoals velen, maar er ook echt iets mee doet. Mijn dank is groot! :)
En nu maar hopen dat je van plan was om elke avond uit eten te gaan....
Groetjes Lisa -
09 Oktober 2013 - 16:35
Marie-Louise:
Lieve Lisa,
Zit weer te genieten van je verhalen, en je hebt zo gelijk.
Twee biertjes eerder naar huis zou zo veel beter zijn haha.
Blijf vooral heel veel schrijven, en genieten!!!
Blijf ik je verhalen lezen
xx marie -
12 Oktober 2013 - 12:48
Linda:
Hoi Lisa,
Wat heb je dat mooi beschreven!
Tot wanneer ben jij in Katmandu?
Wij komen 16 oktober en ik wil graag een kleine donatie voor het kindertehuis overhandigen.
Groetjes en hopelijk tot volgende week,
Linda en Oscar -
12 Oktober 2013 - 13:00
Lisa De Boer:
Hoi Linda en Oscar,
Ik ben in Kathmandu tot de twintigste. Dan ga ik naar Chitwan en Pokhara om vervolgens de 29ste voor nog een paar dagen terug te keren naar Kathmandu, voordat ik naar India vertrek.
Wat onwijs lief van jullie! :)
Waar in Kathmandu verblijven jullie? We gaan elkaar sowieso zien en dan geef ik een rondleiding door het huis! Te gek :)
Groetjes Lisa -
13 Oktober 2013 - 09:22
Linda:
Leuk je net gesproken te hebben via de facebook-chat.
We hebben een date vrijdagmiddag.
Leuk!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
