Ik passi voor lassi

Sodeknetters, volgens mij is het verslag iets te lang geworden. Ik wens jullie succes. Je kunt het natuurlijk ook in delen opsplitsen. De audioversie is helaas tijdelijk niet leverbaar. Wel kun je, mits je niet van lezen houdt, iemand in je nabije (of verre, whatever) omgeving vragen om je voor te lezen. Of misschien is het geschikt voor je boekenclub? Of misschien mag je het lezen voor je boekenlijst? Kijk, dan sla je die twee vliegen in één keer plat.

Vorige week zaterdag heb ik gewerkt met Laura en Liesje. Van te voren hadden we bedacht om de dag te vullen met spelletjes die allen iets gemeen hadden: water! Waterballonnen doorgeven totdat een geblinddoekt iemand hard "Stop!" roept. Degene die dan de ballon in zijn of haar handen heeft moet deze stukknappen boven het hoofd. Snoephappen, ouderwets, in een bak met water. Tikkertje met natte vaatdoekjes. Estafettes, hinkelend, met een bakje water. Het kon niet op. We hadden er zin in! Aangekomen bij Tiom Laura was er een klein probleempje. Er was geen water. Ja, daar houd je dan als Nederlander of Belg (uiteraard ;)) geen rekening mee. Gelukkig is social worker Surya zo handig dat hij wel ergens water vandaan tovert. Plastic flessen met water vullen, een lege pennenhuls door de dop heen prikken en klaar is je waterpomp. Nepalezen zijn creatief, vinden overal wel een manier voor. Dat is toch een voordeel als je met zo weinig moet doen, je bent bij voorbaat al een uitvinder! 'Het beste idee van Nepal' zou de Nederlandse versie met gemak overtreffen. De waterspelen waren een groot succes. Nog voordat de waterballonnen gevuld waren hadden de ozo schattige jongens mij al nat gegooid, tot aan mijn onderbroek.

In de avond met Liesje en Laura gegeten bij Himalaya View, of iets dergelijks. Ik was ervan overtuigd dat dat het restaurant was waar ik die ene lekkere curry had gegeten met het Duitse meisje. Helaas, mijn tweede poging tot het vinden van dat restaurant was ook mislukt. Toen we van het dakterras naar beneden liepen, het restaurant in, dacht ik even dat ik gek werd. Ik schrok me een hoedje. Of beter gezegd: ik schrok me een hoed. Ik dacht even dat het niet waar kon zijn, maar het bleek toch echt zo te zijn. Iets waarvoor ik ieder jaar toch een beetje vlucht was mij hier in Nepal, in september, achterna gekomen. Daar, in dat restaurant, hoorde ik het. Last christmas van Wham! Walgelijk. Vreselijk. Pure ellende. Waanzin. Ongelofeloos. Ik kom er nooit meer.

Zondag had ik ochtenddienst en ik besloot in de middag een bezoek te brengen aan een masseur. Al een aantal dagen had ik erge last van een spier, net onder mijn linkerschouderblad. Gezien het steeds erger werd, wilde ik het even los laten masseren. Een uur rugmassage, waarbij de masseuse op de massagetafel gehurkt mijn rug losmaakte. Het was een stevige massage, maar het voelde goed. Na het uur zat ik onder de olie. Met vette haren - want ook mijn hoofd werd gemasseerd - liep ik terug naar het guesthouse. Naarmate de middag vorderde begon mijn rug wat pijnlijker aan te voelen. Aan het einde van de middag was ik aan het berichten met Irena. Ik zei haar dat ik het strand wel mistte, zin had om even naar het strand te gaan. De zilte geur, het geluid van de golven en het gevoel van rust en vrijheid. Ik hou van het strand. Die avond ben ik gaan eten bij La Casita, een Spaans restaurant hier in Boudha. Bovenop het dak, waar zich maar drie tafeltjes bevinden zat ik onderuitgezakt op een bankje. Een jongen naast me speelde op zijn gitaar. De lucht was prachtig, het begon net schemerig te worden. Uitzicht op de Stupa en daarachter de bergen. Met een mojito in de hand Irena een berichtje sturen om mezelf te corrigeren. Ik mistte het strand al niet meer.

Dinsdag was mijn vrije dag en had ik afgesproken met Laxmi, het meisje dat ik de week ervoor had ontmoet. We gingen met het busje naar White Monastery, wat wel meer dan een uur rijden is. Tot mijn grote schrik kwam ik erachter, toen we stonden te wachten op het busje, dat mijn sandaal stuk was gegaan. Ik en sandalen, het is een haat-liefde verhouding. Ik besloot om na de busrit nieuw schoeisel te kopen. Daar aangekomen sleurde Laxmi me direct mee naar een hoekje van de straat. Daar, onder een parasol, zat de held van de dag: een schoenmaker! Hij heeft mijn sandaal voor tien hele roepies gemaakt. Dat is omgerekend nog geen tien cent. Vanaf daar was het nog een beste klim naar het klooster. Het was bloedheet en Laxmi vroeg me meerdere malen of ik het niet erg vond om te lopen. Ik zei haar at ik van wandelen houd, dus dat ik het niet erg vind. Uiteindelijk bleek Laxmi het wandelplan niet zo'n heel ideaal plan te vinden, ze had het zo warm, en hield een taxi aan. Wie is hier nou de Nepalees?!

White Monastery is enkel geopend op zaterdag, maar de plek was prachtig. Ik had direct het idee dat ik weg was uit Kathmandu. Zoveel rust, schone lucht en enkel vogeltjes die je hoort tjilpen. We hebben er een tijdje rondgewandeld en besloten daarna te gaan lunchen. De plek waar we lunchten was fenomenaal. Een klein restaurantje met een heel klein terras. De eigenaar ging elk gerecht aan me uitleggen, maar had eigenlijk al besloten wat ik zou gaan eten, namelijk American chopsuey. Hij beweerde dat het de lekkerste was die ik ooit zou eten. Ik ging ervoor. En nu moet ik bekennen dat het de lekkerste Chopsuey is die ik tot nu toe gegeten heb. Laxmi vond het te pittig en wederom vroeg ik me af: Wie is hier nou de Nepalees?!

Aan het einde van de middag nodigde Laxmi me bij haar thuis uit. Ze woont met haar oom en tante - die zij haar ouders noemt - en haar twee nichtjes - die zij haar zusjes noemt - vlakbij het guesthouse waar ik verblijf. Bij aankomst ontmoette ik haar vader. Door omstandigheden kan de man niet werken en zit hij noodgedwongen elke dag thuis. Daar heeft hij een klein winkeltje (lees: twee vierkante meter) met zakjes shampoo, sigaretten, kauwgum en chips. Op deze manier probeert hij wat te verdienen. Die dag had hij 100 roepie verdient, wat gelijkstaat aan 80 cent. De moeder van Laxmi stond ik de keuken en begroette me vriendelijk. Beide ouders spreken geen Engels, maar na wat standaardvragen probeerde zij mij dingen duidelijk te maken. Laxmi legde mij uit dat ze zeiden dat ik altijd welkom was, ook als Laxmi er niet was. Ik hoefde mij niet alleen te voelen in Nepal, zij zijn mijn Nepalese ouders. Het ontroerde me. De vader ging vlees kopen. De buurman kwam met typisch Nepalees fruit aan als cadeau. En de moeder ging bij de buurvrouw zelfgemaakt Nepalees rijstbier kopen. Het was een feest. Ook de zusjes van Laxmi kwamen thuis en reageerde enthousiast. Het kleinste zusje, ongeveer acht jaar oud, liet ik met mijn telefoon spelen. Ze maakte van werkelijk alles foto's en gierde ervan. Uiteindelijk was het eten klaar en zijn we in de keuken gaan zitten. Dahl baht, uiteraard. Met mijn rechterhand, want met de linker veeg je je kont af, heb ik mijn eten opgegeten. Het was heerlijk. De moeder bleef naast me staan en controleerde of ik wel genoeg had. Ik vroeg Laxmi of haar moeder niet moest eten. Laxmi legde me uit dat haar moeder wacht totdat iedereen uitgegeten is en dan pas zelf gaat eten. Ik zei dat ik het zielig vond dat ze altijd alleen moet eten. Hier werd om gelachen. Tja, cultuur.

Deze dag was een wel heel bijzondere ervaring. Om zo dichtbij het echte Nepalese leven te komen vond ik uniek. Wel voelde ik me bezwaard. De mensen zijn niet rijk, maar verboden me om iets bij te dragen aan het eten. Ik heb me erbij neergelegd, maar zal het een andere keer goedmaken. Goh, wat een typisch Hollandse gedachte. Of een typische Lisa gedachte. Niet iets aan kunnen nemen, zomaar.

Woensdag was een hangdag. Nergens zin in, dus ook niks doen. Ergens koffiedrinken, stukje lopen en terug naar het guesthouse. Al lezend heb ik mijn dag doorgebracht. In de avond naar La Casita om wat te eten (Voor iedereen die Kathmandu eens bezoekt: ga hierheen!). Onder het genot van een caipirinha whatsappen met mijn lieve vriendinnen Fleur, Carline en Lianne. Trots op Lianne met haar nieuwe telefoon. Fleur besloot om ook een caipirinha te bestellen op een terras in Alkmaar. Trots stuurde ze een foto, zo dronken we toch nog een beetje samen. Klein verschil: mijn grote glas omgerekend €1,80. Fleur haar kleine glas €8,50.

Als activiteit voor de zaterdag hadden we een knutselactiviteit bedacht. Iedereen een vis laten maken, zodat we uiteindelijk per slaapkamer een aquarium konden maken. Alle voorbereidingen waren getroffen, het kon niet misgaan. Na het rinkelen van de bel verzamelden alle kinderen zich om de grote tafels voor de uitleg van de activiteit. Klein dingetje: Nepal ligt niet aan een zee of oceaan. Een vis is hier niet zo vanzelfsprekend als voor een kind in Nederland. Even dacht ik dat de activiteit gedoemd was om te falen. Ik probeerde nog een voorbeeld te tekenen van de meest simpele, en voor mij ook de enige vis die ik tekenen kan. We besloten maar om gewoon te beginnen. Na het uitdelen van gekleurd papier gingen de kinderen aan de gang. Mijn hemel, het zijn heuse kunstenaars. Complete origami vissen, getekende zeepaardjes, octopussen en zelfs een kikker. Mijn mond viel open van verbazing. Steeds kwam er weer een kind met een kunstwerk naar me toe dat af was en voelde ik me trots.

In de middag ben ik met twee jongens van Tiom Laura Home, Lies, Marcelin, Elizabeth en haar kinderen naar een circusvoorstelling geweest. Dit circus is opgezet voor jonge mensen die gered zijn van 'human trafficking'. Velen zijn gered uit Indiase circussen, waar zij vroeger aan verkocht zijn. Dit circus biedt voor deze jonge mensen een toekomst. Een bijzonder project met een geweldige gedachte. Bezoek eens: www.circuskathmandu.com. De jongens van Tiom Laura, beiden Sunil genaamd, hadden zich speciaal gekleed voor het uitstapje, wat een stoere jongens. Een stoere spijkerbroek met gympen en een overhemd van Dilip, de zoon van Elizabeth. Alledrie de jongens een sjaal om en een zonnebril op, alhoewel het regende. Het circus vond plaats in een zaal van een restaurant. Er waren enkel rijke Nepalezen en expats aanwezig, wat de sfeer totaal anders maakte dan dat ik tot nu toe gewend ben in Nepal. Het 'kijk mij eens' gehalte was nogal hoog, iets waar ik me niet erg in thuis voel. Maar wat was het optreden leuk. De jongeren wrongen zich in complexe acrobatische houdingen. Daarnaast was er een groep die ging breakdancen, heel leuk om te zien.

In de avond gegeten bij Flavor's in Boudha, waar een band Spaanse en Gypsy muziek speelde. Heerlijk!

Ik ontmoet hier veel bijzondere mensen. Met sommige heb ik vaker contact, met anderen is het eenmalig. Zo liep ik zondag op straat toen er een jongen met de fiets aan zijn hand naast me kwam lopen. Na een kort koetjes en kalfjes praatje vertelde hij me dat er voor elk gevoel een bepaalde kleur is. De jongen was energiek en lachte veel, wat me een vrolijk gevoel gaf. Hij vroeg me wat voor mij de kleur is van intense blijheid. Ik zei hem dat de kleur blauw dat voor mij is. Een warme blauw, maar toch ook fris, een beetje azuurblauw. "Oké, oké, stel je nu voor dat deze kleur als een bol op mijn hand ligt." De jongen bleef praten, zeg gerust ratelen, vol energie en opgewektheid terwijl we verder de straat inliepen. De jongen, ik weet zijn naam niet, liet me inbeelden dat die kleur op zijn hand lagen dat ik de kleur, en dus het gevoel, inademde. Dit herhaalde hij meerdere keren met een enthousiasme van heb ik jou daar. Ik kon niet stoppen met lachen. Tot slot stonden we midden in een drukke straat toen hij zijn hand in mijn nek legde. Ik kreeg overal kippenvel en kreeg een stoot aan energie. We namen afscheid en ik liep hard lachend weg terwijl iedereen me nakeek. How bizarre...

Zo ook maandag een bijzondere ontmoeting terwijl ik op straat liep. Een man sprak mij aan en vroeg mij of hij mij mocht interviewen voor zijn tijdschrift. Ik vroeg hem waar het over ging en hij antwoordde dat het zou gaan over mijn ervaring met Nepal. Als de nuchtere Hollander die ik ben flapte ik er direct uit: "En dan moet ik zeker iets kopen?" De man verzekerde me ervan dat dit niet het geval was. Oké, ik gaf het een kans. Hij legitimeerde zich en liet zijn tijdschriften zien. Hij vroeg mij naar mijn afkomst en mijn doel hier in Nepal. Uiteindelijk vroeg hij mij om zowel een positief punt als een negatief punt te noemen over Nepal. Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Ik vind de Nepalese bevolking geweldig. De mensen die ik heb ontmoet zijn gastvrij en open. Ze leven met elkaar en voor elkaar. In Nederland is alles veel solistischer, iets wat me steeds meer tegen gaat staan. Daarentegen, zo vertelde ik hem, vind ik het een heel negatief punt dat kinderen hier met hun derde levensjaar al naar school moeten. Ze leren letters en cijfers schrijven en krijgen huiswerk terwijl ze nog amper een potlood vast kunnen houden. daarnaast worden kinderen op scholen nog steeds geslagen door de docenten. En, wat ik het meest vreselijke vind, gebeurt het dat kinderen voor de klas hun kleding uit moeten trekken als zij een foutje hebben gemaakt. Hier schrok de man van, wist hier niet veel over, maar gaf aan at hij het wilde publiceren. En dus heb ik de vriendelijke meneer gemaild met mijn verhaal. Het kan nog even duren voordat het nieuwe nummer uitkomt, gezien hij de drukkosten voor het vorige nummer nog moet afbetalen. Ha, we zullen het zien.

Dinsdag was ik vrij en heb ik in de ochtend de nieuwe vrijwilligers van Marinka Home, Corry en Henny, geholpen met het kopen van een simkaart. Vreemd is het wel, je hebt een pasfoto en een kopie van je paspoort nodig. Vervolgens ga je naar een gebouwtje waar je in het donker een stenen trap oploopt. Daarboven aangekomen kun je, nadat je duimafdrukken zijn vastgelegd, een simkaart kopen. Met blauwe duimen naar buiten. Ik ben een stukje meegelopen met Henny en Corry naar de grote supermarkt, maar kwam onderweg een busje tegen die naar Swayambhu ging en ik besloot erin te springen. Het busje was overvol en ik zat gehurkt terwijl ik zwaaide naar Corry en Henny. Ze keken me met open mond aan wat gigantisch op mijn lachspieren werkte. De avond zeiden ze me dat ze zich afvroegen of ik wel wist waar ik zou belanden en of ik nog wel terug zou komen. Het was me gelukt. Voor 30 roepie naar Swayambhu en daarna door naar Thamel voor 15 roepie. Een relaxte dag, lekker. Bij terugkomst in het guesthouse nog in de keuken gezeten met Marcelin, Henny, Corry en een bier. Goed.

Afgelopen woensdag was ik uitgenodigd om bij Laxmi thuis te komen eten. Omdat ik iets terug wilde doen heb ik wat cadeaus gekocht voor de familie. Jerrycan sap, koekjes, bananen en voor het jongste zusje een papieren vlieger met katrol. De familie was blij met de cadeaus en de moeder ging direct de keuken in om het eten te bereiden. Ik heb heerlijk gegeten en het was erg gezellig. Daarbij had de moeder ook lassi, een yoghurtdrank, gemaakt en ik heb er drie slokjes van geproefd. De volgende ochtend moest ik vroeg op om naar Tiom Laura te gaan. Ik voelde me erg misselijk, maar dacht dat het van het slechte slapen kwam. Ik at een banaan en besloot daarna, vanwege mijn moeheid en de vele regen, een taxi naar Tiom Laura te nemen. Onderweg beval ik de taxi te stoppen, zodat ik aan de kant van de weg de banaan eruit kon gooien. Als een zombie kwam ik bij Tiom Laura aan, waar iedereen mij vrolijk begroette met "Hello Didi!". Ik mompelde wat terug terwijl ik doorrende naar het toilet. Hallo bacterie, wees welkom! Lies gebeld en die is direct gekomen, zodat ik weer terug kon gaan naar het guesthouse. Met een emmer naast me in mijn bed gaan liggen. Beroerd. Ellendig. Walgelijk. Elke paar minuten naar de wc. Krampen in mijn maag. En waar zal het van komen? Lang leve de lassi.

Gelukkig ben ik niet meer in mijn vorige kamer waar het toilet het niet deed. Gelukkig ben ik niet onderweg ergens naartoe. Nee, gelukkig ben ik in het guesthouse waar alles schoon is. En waar lieve mensen logeren die af en toe bij me komen kijken en me voorzien van thee en tijdschriften. En Lies, die zorgt dat ik een appel naar binnen werk, mijn overheerlijke opgeloste ORS opdrink en crackers komt brengen. Lieve mensen, dankjulliewel.

En dan zit er niks anders op dan je eraan over te geven en uit te zieken. Laat dat nou net niet mijn sterkste punt zijn, maar ik voel dat het niet anders kan. En dus lig ik, lees ik, zit ik op de wc, lig ik weer, zit ik weer op de wc, lig ik weer, luister naar de mooie stem van Jamie Woon, zit ik op de wc, lig ik weer, staar ik voor me uit, zit ik weer op de wc, luister ik naar de mooie muziek van Michael Kiwanuka, zit ik weer op de wc, zit ik nog steeds op de wc en probeer ik tussendoor genoeg te drinken. Ach, het hoort erbij. Weer een ervaring rijker. Nu snel aansterken zodat ik weer te werk kan. Dit vind ik maar niks. Bah.

Als laatste nog even een bedankje. Gul, jongen, je bent een schat. Je wil vast niet horen dat je een schat bent, maar ik vind het toch. Bedankt voor het briefje en de twintig euro. Dat je een avond kroeg hebt opgeofferd voor de kinderen hier vind ik te gek! Ik zou er op willen proosten, maar dat gaat wat lastig. Je hebt het hart op de goede plek, houwezo!

Ik ben niet gek, ik ben een vliegtuig.