Viermaal is scheepsrecht

Henny en Ton (van de Koperen Pot :)) heel erg bedankt!

Tussen een idee hebben en werkelijk iets gaan uitvoeren zit een groot verschil. Zeker hier in Nepal. Dat het idee aangepast wordt of volledig wordt geschrapt heeft te maken met diverse factoren. Zo ook bij mijn ideeën wat betreft de invulling van mijn vrije tijd. Nagarkot ging niet door vanwege het weer en dus besloot ik om het bejaardenhuis bij Pashupatinath te gaan bezoeken. Ik heb al tweemaal eerder een poging gewaagd om hierheen te gaan, maar beide keren verliepen totaal anders dan ik had verwacht. Dinsdag, voor de derde maal, ging ik op weg naar Pashupatinath. Driemaal is scheepsrecht zou je zeggen. Toch verliep het ditmaal wederom anders dan ik in mijn gedachten had. In de middag startte ik mijn wandeling richting Pashupatinath. Het is een leuke wandeling van ongeveer een half uur. Nu ik dit typ wijken mijn gedachten af, maar dit voor later. Door naar de kern van het verhaal. Ik liep langs de rivier om aan de achterkant (of is dat de voorkant?) van Pashupatinath te komen. Onderweg liep ik langs een inham waar apen zaten en verschillende beelden stonden. Ik liep erin en een man die daar stond, gewapend met stok, begon alle namen van de beelden tegen mij te vertellen. Naast deze beelden stond aan de rivier een kleine tempel. Ik keek en zag een hele familie zitten. Ongeveer vijftien mensen waren allemaal aan het eten. Een vrouw zag mij en gebaarde mij naar haar toe te komen. Ik liep naar haar toe en ze legde direct een kartonnetje op de grond. Ik mocht gaan zitten en kreeg een heel bord met eten. Naast het bord ook nog brood, geserveerd in bananenblad. Ik vroeg iemand wat alles was. De rijst was gekookt en vermengd met melk en (heel veel) suiker. Melk is iets wat ik absoluut niet lust en na mijn lassi avontuur leek het mij verstandig dit niet op te eten. De rest zag er veilig uit en smaakte heerlijk. Aan een oudere vrouw legde ik uit dat ik buikpijn krijg als ik melk drink, dus dat ik het helaas niet kon eten. Ze sprak geen woord Engels, zat daar in een vensterbank met haar handen rijst in haar mond te stoppen. Ze wees naar mijn eten en zei iets tegen mij. Mijn kennis van de Nepalese taal is goed, zeg gerust uitstekend, maar dit kon ik niet helemaal ontrafelen. Nadat ze het een aantal keren herhaalde legde de man naast mij uit dat de vrouw al zes keer tegen mij zei dat ik mijn eten aan de apen kon geven. En dus pakte de man het bord op en liep naar een steen. Ik pakte mijn camera, want het leek mij een leuk moment om de apen te zien eten van mijn bord. Echter, het bord werd neergezet, een aap pakte het en gooide het de lucht in. Resultaat: weg eten, weg bord, geen foto. (Voor meer informatie over 'De hondsbrutale aap' verwijs ik je door naar: www.metoeroe.wordpress.com)

Terwijl ik daar zat maakte alle meisjes foto's van me. De hele familie wilde met me op de foto. Met het festival Dashain is het de gewoonte dat ouderen een tikka geven aan de jongeren. Bj deze tikka krijg je geld, wat je niet mag afwijzen. En dus kreeg ik, terwijl ik op het kartonnetje zat, een gele tikka met rijst op mijn voorhoofd van een lieve mevrouw. Hierbij kreeg ik twintig roepie. Ik voelde me hierdoor bezwaard, maar wist gelukkig dat ik het niet mocht afwijzen. Dat wordt hier gezien als een schande. Iets teruggeven hoort dan ook niet. Dus heb ik het aangenomen om het vervolgens aan een bedelaar te geven. Enfin, ik heb daar een hele poos gezeten en ik heb dus niet het bejaardenhuis bereikt.

Dan is dit toch het moment om even af te wijken naar mijn afwijkende gedachten wat ik eerder in dit verslag benoemde. Op weg naar Pashupatinath kwam ik een jongetje tegen van ongeveer tien jaar oud. Ik kom dit jongetje vaker tegen. Lopend, lallend over straat. Met een zakje in zijn handen waar lijm inzit. Stoned door de lijm. Naar de klote door de lijm. Doods door de lijm. Vorige week zag ik dit jongetje ook, toen ik met een aantal kinderen een bezoek aan de Stupa had gebracht. De kinderen moesten naar het toilet en daar, in die ene straat, zijn openbaar toiletten aanwezig. Dus terwijl iedereen naar de wc ging, stond ik daar te wachten. Het jongetje ging voor me staan en sprong op en neer. Hij rende vervolgens weer weg, joelend. Sprong achterop een motor en sprong er verderop weer af. Hij droeg geen schoenen. Miste plukken haar en had allerlei plekken in zijn gezicht. Sommige kinderen bekeken hem en ik voelde me rot. Ik wilde op dat moment het liefst alle kinderen knuffelen. Blij, dat zij zijn gered. Prakash kwam naar me toe en drukte zich tegen me aan. Met zijn armen om mijn middel wachtten we tot de kinderen klaar waren met plassen.

Ook is het mij in deze straat overkomen dat een vrouw met haar baby naar mij toekwam en mij vroeg of ik haar baby wilde meenemen. "You rich woman, take my baby." Geschokt ben ik doorgelopen.

Woensdag twijfelde ik even of ik wel wéér naar Pashupatinath zou gaan. Nouja, gaan? Een poging wagen in ieder geval. Met mijn eigen bedachte theorie: 'In Nepal is het viermaal scheeprecht', besloot ik om toch weer een poging te wagen. En verhip, in ene stond ik daar. Ik liep bij het bejaardenhuis de binnenplaats op en ging op een muurtje zitten. Alle ouderen zaten op bankjes of muurtjes langs de rand van de binnenplaats. In ene klonk er een luide bel en alle ouderen stonden op en gingen in een keurige rij staan. Allemaal kregen zij een stukje zeep, waarna zij weer langs de rand gingen zitten. De mensen zien er zo geleefd uit, indrukwekkend. Rimpels die met geen crème of zelfs geen cosmetische chirurgie te verhelpen zijn. Veel ouderen hebben een bochel of lopen compleet gebogen waardoor zij bijna de grond raken. Maar bij bijna iedereen komt er een grote glimlach zodra ze je aankijken. En allemaal dragen zij kleding waar je vrolijk van wordt. Zes lagen kleding in alle kleuren. Even later werd de bel voor een tweede maal geluid. Alle ouderen stonden weer op en snelden naar de tafel waar spullen uitgedeeld werden. Het leek wel een wedstrijd. Ditmaal kregen ze een zakje met wat fruit. En weer ging iedereen zitten. Een aantal vrouwen kwamen om me heen staan en begonnen met me te praten. Tja, ze spreken geen Engels, dus het was handen en voetenwerk. De vrouwen wezen eerst enkel naar mijn haar, totdat een van de vrouwen het durfde aan te raken. Als één schaap over de dam is... Ja, alle vrouwen zaten aan mijn haar en gierden het uit. Toen klonk weer de bel en er vormde zich weer een rij voor de tafel. Deze keer werd er een pakje sap en een pakje koekjes uitgedeeld. Dit was kennelijk het laatste wat ze kregen, want veel mensen vertrokken naar binnen. Ik zat hier onderhand al anderhalf uur, maakte wat foto's en probeerde een gesprek aan te gaan met ieder die langskwam. Zo ook met een blinde man. Dat gesprek stopte al snel kan ik jullie vertellen. Maar we zaten naast elkaar en hij zag er tevreden uit, met zijn zakken vol eten, drinken en zeep. Even later kwam een vrouw naar buiten schuifelen met een grote emmer vol wasgoed. Ze kon amper lopen, laat staan dat het haar lukte om deze emmer op te tillen. Ik hielp haar naar de waslijn toe en we hebben samen de was opgehangen. Een andere man kwam hard lachend aanlopen met ook een emmer wasgoed en zette deze voor ons neer. Vervolgens liep hij snel weg en de vrouw begon naar hem te schreeuwen. Ze keek me aan en ik schoot in de lach. Dit begreep ze kennelijk niet, maar toen ik de was van de man ook ophing begon ze in ene hard te lachen en hielp ze mee.

Ik ben blij dat ik er, na drie keer proberen, toch nog geweest ben. Het was een bijzondere ervaring. De foto's volgen nog, deze staan op mijn camera. Hierna ben ik nog doorgelopen naar de rivier waar lijken verbrandt worden. Ik heb daar een tijdlang gezeten. Het is vreemd, maar het is een hele serene plek. Het is er rustig, er heerst een soort kalmte. Ik vind het bijzonder om te zien hoe de mensen bezig zijn een familielid te verbranden. Het is zo intiem. Mooi maar tegelijkertijd bizar. Een man prikkend met een stok alsof hij een kampvuurtje staat aan te wakkeren.

Met de kinderen van zowel Tiom Laura Home als Marinka Home hebben we donderdag een bezoek gebracht aan de Artis van Kathmandu. Ik was op het ergste voorbereid, want: als ze hier al op een wrede manier met mensen omgaan, hoe zal het dan wel niet met de dieren gesteld zijn? Het viel me alles mee. De dierentuin zag er schoon en verzorgd uit en zo ook de dieren. De kinderen waren onder de indruk, van de dieren maar ook van de speeltuin. Naast een glijbaan, schommel en een wipkip! stonden er een paar kleine, ietwat krakkemikkige, soort van kermisattractietjes. Lachende, stralende gezichtjes. Genieten.

En dan is er nog zo'n dingetje. Je weet wel, iets waar je achterkomt en wat dan in ene een dingetje wordt. En dat blijft dan de hele week je min of meer achtervolgen. Het kan van alles zijn, maar dit dingetje betreft een visum voor India. Ja mensen, het is heel suf, ik weet het. Maar bij elke grens of op elk vliegveld kun je een visum kopen. Nouja, bijna elke. India dus niet. En daar kwamen Irena en ik maandagavond rond de klok van 00.00 uur (Nepalese tijd) achter. Een goede voorbereiding is het halve werk, maar Irena en ik houden nu eenmaal van hard werken. Half werk is geen werk. Grappig, hoe ik mezelf probeer goed te praten, terwijl ik er enkel mezelf mee heb. Wat kan het jullie schelen of ik een visum heb of niet?

Dat was dus het dingetje van de week. Maandagnacht zocht ik op hoe het allemaal in zijn werking zou gaan. Online een formulier invullen, dan naar de ambassade hier in Kathmandu, na drie dagen terugkomen en dan weer na een paar dagen terugkomen om je visum af te halen. Of: lief lachen, iemand omkopen, nog iemand omkopen en klaar is Kees. Lisa in dit geval. Want ja, als ik zo vaak terug moet gaan, dan kan ik mijn trip naar Chitwan en Pokhara aanstaande maandag wel vergeten. Dinsdag, de volgende dag, ben ik er meteen achteraan gegaan. Ik wilde het formulier openen, maar de site gaf een error aan. Zo ook op de pc in het guesthouse en zo ook in een internetcafé. Lobsang, de eigenaar van het guesthouse, heeft me geholpen door ongeveer vierentwintig keer naar de ambassade te bellen, totdat zij opnamen. Hij bracht me het goede nieuws dat ik enkel het formulier hoefde in te vullen en dan met het formulier naar de ambassade kan gaan. Na een week zou ik mijn visum kunnen ophalen. Ik was blij, maar de site werkte echter nog niet. Na drieëndertig keer gebeld te hebben nam de meneer van de ambassade ook bij mij op. "Hello?", was wat hij zei. Ik kon me nog net inhouden om niet met: "Is it me, you looking for?" te antwoorden. De beste kerel vertelde me dat de site er even uitlag, maar dat dit in een half uur gefikst zou zijn. Prima. Aan het einde van de middag, na mijn familiefeest in de tempel, deed de site het nog niet. Weer meermaals bellen en totdat een vrouw opnam met: "Hello?". Ik vind het gewoon vreemd dat ze niet zeggen met wie ik spreek. Typisch Nederlands. De mevrouw vertelde me dat de fout in Delhi lag en dat ze niet wist wanneer de site het weer zou gaan doen. En langskomen is niet mogelijk, enkel via het internet. Dat vind ik echt de slimste zet ooit in een land als Nepal. Het is me die dag niet gelukt. Ik besloot om de dag erna af te wachten en anders contact op de nemen met de ambassade in Nederland. Woensdag deed de site het nog niet. In de avond, nadat ik gegeten had met Henny en Corry, lukte het me via een omweg om het formulier te openen. Ik sprong een gat in de lucht, werd gekalmeerd door Henny en Corry waarna ze me adviseerden het snel in te vullen voordat de stroom eruit zou liggen. Gedaan. Vrijdag ben ik naar de ambassade geweest en zodra ik terugben van mijn trip kan ik als het goed is mijn visum ophalen.

Via mijn blog berichtte Linda mij over het feit dat zij met een aantal mensen naar Kathmandu zouden komen en het leuk zouden vinden om langs te komen. Nou, dat vind ik ook leuk! En zo had ik vrijdag afgesproken met de Alkmaargang in Tiom Laura. Mirjam, Menno, Linda, Oscar en Marcel: bedankt! Bedankt voor de bijdrage, de knutselspullen en de schmink. maar bovenal bedankt voor de aandacht. Ik vond het erg gezellig. Hopelijk hebben jullie geen bulten en/of blauwe plekken van de taxirit.

Zaterdagochtend. Stokbroden afhalen. Kaas kopen. Kaas snijden. Potten jam kopen. Bananen kopen. Knutselspullen kopen. Naar Tiom Laura. Mijn laatste dag. De kinderen schminken, touwtje springen, knutselen en uiteindelijk lunchen met brood met kaas en jam. Dat eten de kinderen nooit. Het viel me alles mee hoeveel kinderen kaas lekker vinden, het is toch een vreemde smaak als je dat nooit eet. Na de lunch kreeg ik van de kinderen en collega's een fotoboekje als aandenken, met daarin foto's en tekeningen. Gevolgd door witte sjalen die staan voor afscheid. Ik vond het moeilijk, maar hield het droog. Hierna met de kinderen gedanst en gek gedaan. Even later waren de kinderen aan het spelen en ik zat nog even boven. Ik voelde me ontroerd en besefte in ene meer dat het echt mijn laatste dag was. Nikesh lag in bed te slapen, maar zat in ene rechtop in bed en krijste. Ik rende erheen en hij stak zijn armen uit. Hij kroop bij me op schoot en viel langzaam weer in slaap. Met tranen in mijn ogen bleef ik een tijdlang zo zitten. Ik zal de kinderen missen.

Ik heb besloten om Prakash te gaan sponsoren zodra ik terugben in Nederland. Mijn lieve ouders zullen hier ook aan bijdragen. Alle kinderen hebben een heel groot plek in mijn hart, maar Prakash heeft mijn hart veroverd. Zijn grote bambi ogen, zijn lieve lach en zijn zachte karakter. "Mero Didi, you look so nice.", waarna hij me een knipoog geeft. Direct vanaf het begin had ik een klik met hem, de lieve kleine jongen die de liefste grote broer is voor zijn nog kleinere broertje Subash. Volgende week, als Irena er is, ga ik nog even langs Tiom Laura. Dan zal ik hem vertellen dat ik hem zal gaan sponsoren samen met mijn ouders.

Zondag heb ik mijn kleding gewassen en mijn tas ingepakt voor mijn trip naar Chitwan en Pokhara. In de avond ben ik getrakteerd op een etentje door Liesje, Laura, Henny en Corry. Van de Belgische wappies heb ik een leuk boek gekregen van Rough Guide. De schattekes! Gelukkig ben ik volgende week nog in Kathmandu en zie ik iedereen nog voordat ik naar India vertrek.

Vanmorgen vroeg naar Chitwan vertrokken met de bus. Maar dat is een avontuur voor de volgende keer, lieve kijkbuiskindertjes.

Nepal, ik hou van je.