In hogere sferen

Wakker worden en weten dat dit een hele speciale dag gaat worden. Dat er iets zal gaan gebeuren waar ik een hele tijd naar uit heb gekeken, een wens die uitkomt. Wachten, wachten en nog eens wachten. Een lange ochtend, waar de zenuwen er niet heel bewust zijn maar toch is er een onbewuste spanning. Adrenaline. En dan, uiteindelijk, is het moment daar. In de gordels, in de auto, lopen naar het vliegtuig. Opstijgen, de lucht in. Zittend op de grond van het kleine vliegtuigje. Blijheid. Zin. Adrenaline. Hoger en hoger de lucht in, wiebelend in het kleine vliegtuigje. De vele palmbomen worden steeds kleiner. Raampje open, hand naar buiten. Wind. De deur open en daar gaat de eerste. In enkele seconden is hij weg. Dan is het eindelijk mijn beurt. Gordels vast, hoofd naar achter en benen bij elkaar. En dan ben ik ook weg. Vallen in het niets om uiteindelijk te zweven door de lucht. Magisch, dat is het. Het gevoel hebben alsof je alles aankunt, alsof niets meer uitmaakt. Snelheid, totdat de parachute uitgaat. Stilte. Bewust worden van het feit dat je zojuist uit een vliegtuig gesprongen bent. Twintig keer zeggen tegen de skydive-meneer dat hij toch écht wel de beste baan van de heule wereld heeft, waarna hij voorstelt om wat spins te maken. Draaiend, half over kop, in de lucht, richting de grond om uiteindelijk te landen en te zeggen: "IK WIL WEER!".

Voor dit alles is natuurlijk heus wel het een en ander gebeurd. Fleur en ik hebben Langkawi verlaten en zijn met de boot naar Penang gevaren om daar een nacht te verblijven voordat we vanaf daar naar Bangkok zouden vliegen. We hebben een erg leuke tijd op Langkawi gehad; leuke en bijzondere mensen ontmoet, gezellige avonden gehad, lekker gegeten, genoten van het strand, mooie dingen gezien, lekker gescooterd, maar vooral genoten om weer bij elkaar te zijn! Ja, we hebben er weer een paar mooie "verhalen voor later" bij. In het guesthouse in Penang ontmoetten we een jongen die wij eerder in Kuala Lumpur hadden ontmoet. Het blijft grappig om "bekenden" tegen te komen in het verre Azië, ook al ken je elkaar eigenlijk helemaal niet. Sterker nog, na samen uit eten te zijn geweest en gezellig wat te hebben gedronken weten Fleur en ik zijn naam nog steeds niet.

Op naar Bangkok, op naar onze lieve vriendin Carline! Fleur en ik waren er twee dagen eerder en dus moesten we onszelf nog even vermaken totdat Carline ons kwam vergezellen. Vanaf het vliegveld met de bus naar Koh San Road, dé backpackersstraat van Bangkok. Vanwege de vele demonstraties in Bangkok reden de bussen niet naar deze road, maar het duurde even voordat we hierachter kwamen. Halverwege ons dus toch maar af laten zetten door een taxi. Letterlijk en figuurlijk, je hebt geen keus. Het was al avond en Fleur en ik waren blij dat we een schone kamer vonden voor een mooie prijs en namen het dus maar voor lief dat het wel leek of we ín de 24-uurstent lagen van Lowlands. Koh San Road is vol met toeristen. Ik ben nog nooit in Salou of Chersonissos geweest, maar ik denk dat dit de Aziatische versie is. Grappig om te zien en ik kan me er prima even vermaken, maar ik had het er al snel gezien. Kreeg de zenuwen van zoveel Westerlingen om me heen.

Zaterdagochtend heel erg vroeg op naar het vliegveld om Carline op te halen. Dat was een mooi moment, Fleur en ik op het vliegveld, allebei nodig naar het toilet moetend, maar niet willen gaan omdat Carline er aan zou kunnen komen. En eindelijk, daar was ze. Heerlijk om haar weer te zien! We vertrokken meteen met de bus naar Pattaya, gezien we vanaf daar de volgende dag zouden gaan skydiven. Onderweg in de bus was Fleur een slaapplaats aan het regelen via iemand in Alkmaar. En grappig, dat was niemand minder dan kaasdrager Rein, die zo ongeveer mijn hele familie kent. En als een echte Alkmaarse kaasdrager had hij uiteraard kaas in huis! Kaas met mosterd, augurken, zelfgemaakte dropshot en trekdrop. Fantastisch. De volgende dag vroeg op om te skydiven en uiteindelijk waren we ook pas laat weer terug.
We bleven nog een nacht bij Rein, om de dag erna te vertrekken richting het zuiden van Thailand, Koh Phangan. Toen we bij de nachtbus aankwamen, kwamen we erachter dat we de meest luxe stoelen hadden van de hele bus. Ik zou er serieus een heel verslag aan kunnen wijden, maar dat bespaar ik jullie. Stoelen die zo breed zijn als een bank, met eigen tv scherm en die je in "languit"-stand kunt zetten zonder dat alleen de rugleuning naar achteren gaat. Nee, de hele stoel kantelt en er komt een voetenbankje tevoorschijn. Water, een koekje en een lekker dekentje kregen we erbij. Wat een luxe. Nu ben ik er wel achtergekomen dat alle bussen in Thailand vrij luxe zijn, zo ook de wegen, waardoor het reizen een stuk comfortabeler is. Ik raad iedereen aan die ooit naar Azië gaat: begin in Nepal en India, dan valt álles daarna mee.

Het eiland Koh Phangan staat bekend om haar Full Moon party's. De naam zegt het al, een feestje bij volle maan. Vele duizenden mensen komen op deze avond naar het strand om te feesten met onder andere behulp van buckets vol alcohol en hallucinerende drugs. Overal is muziek, zijn er fireshows en kun je je laten beschilderen met fluoriserende kleuren verf. Op het deel van het eiland waar de party plaatsvindt staat alles in het teken van deze feesten. Overal op straat buckets te koop en alle winkels verkopen dezelfde "full moon tshirts".

Naast dat we uiteraard de full moon party hebben bezocht en ons hier prima hebben vermaakt, hebben we ook het eiland verkend per scooter. Al hebben veel eilanden toch wel hetzelfde te bieden: stranden en watervallen, maar het blijft mooi en vooral heerlijk om rond te racen op een scooter over wegen die meer weg hebben van een achtbaan. Alleen ietwat jammer als de scooter bij teruggave in ene een beschadiging blijkt te hebben. Gelukkig hadden we foto's van tevoren gemaakt, maar helaas, de beschadiging zat er nog niet voordat we vertrokken. Dokken dus.

Op naastgelegen eiland Koh Samui hebben we ons ook een dagje prima vermaakt, onder andere met het vinden van Buddha's Footprint. Dat was een hele zoektocht, Thaise mensen lijken nog slechter Engels te begrijpen en te spreken dan de plekken die ik al heb bezocht, maar uiteindelijk hebben we het gevonden. Nadat een bijzondere dame Carline en mij had ingewikkeld in onze sjaals om onze rechterschouder te bedekken, konden we de trappen beklimmen. Ik zou nu graag willen typen dat het de hele zoektocht waard was, dat het prachtig was wat we daarboven aantroffen, maar eerlijk gezegd stelde het niks voor. Einde.

We besloten onze weg te vervolgen naar de andere kant van Thailand, naar Koh Phi Phi. Dit eiland is een echt klein eilandje, zonder motoriserende voertuigen, maar enkel met fietsen. Straatjes die kriskras door elkaar lopen en waar je dan ook makkelijk kunt verdwalen en al helemaal als het avond is. Dan loop je rustig naar de andere kant van het eiland. Maar natuurlijk hebben we dat gedaan. Al was het wel een erg leuke route, al zeg ik het zelf.

Onze accommodatie op dit eiland mag genoemd worden. We verbleven in een klein bamboohutje, met matrasjes op de grond waarboven een klamboe hing. Om er te komen werden de kuitspieren even flink aan het werk gezet, maar het was het waard. De badkamer was half buiten, maar perfect. Enkel was het er zo klein, dat we over onze tassen moesten klimmen om de badkamer in te komen. Onze kleine veranda maakte het toch wel af.

De dag na aankomst op Koh Phi Phi zijn we naar Long Beach gewandeld, naar het schijnt het mooiste strand van het eiland. Het was een leuke, pittige wandeltocht in de bloedhete zon, maar het was het waard. Wit zand en helder water. Verkoeling!

Fleur en ik zijn meegeweest met een snorkeltrip. Met een longtailboat hebben we de hele dag gevaren en de mooiste plekken bezocht rondom het eiland. Geweldig om zoveel mooie vissen om je heen te zien zwemmen. We zijn erachter gekomen dat het zand écht zo wit en het water écht zo helder kan zijn als dat je op foto's ziet. Prachtig. Het was een heerlijke dag die we eindigden op het strand waar de film The Beach is opgenomen.

De twee weken met Carline zijn voorbij gevlogen en ik heb ervan genoten. Heerlijk om met z'n drieën te zijn, leuke dingen te doen, mooie plekken bezoeken en vooral lekker te kletsen en te lachen. Vanaf Koh Phi Phi zijn we in ene terug naar Bangkok gereisd. Dat is best een eind. Vijf uur in de ochtend kwamen we aan in Bangkok en gelukkig konden we terecht in het guesthouse waar Fleur en ik eerder hadden verbleven, alleen dan een ietwat rustigere kamer. Na even geslapen te hebben besloten we iets te gaan doen wat, vooral voor Fleur en mij, nodig was. Carline vond het vooral gewoon heel erg leuk. De zoektocht naar een H&M was begonnen. En jawel, missie geslaagd. We kunnen weer even voort.

Dorus, die ik ontmoet heb in Nepal, bleek ook in Bangkok te zijn en we hadden afgesproken om samen te gaan eten. Het was leuk om elkaar weer te zien, herinneringen op te halen en verhalen uit te wisselen. Na het eten werd Fleur niet lekker en besloot terug te gaan. Carline, Dorus, Chloe en ik besloten nog een drankje te drinken op Koh San Road; het was tenslotte Carline haar laatste avond. In deze straat staan veel kleine karretjes waar je eten kunt kopen. Chloe en ik besloten om onze grenzen te verleggen en iets te doen wat veel mensen enkel zouden doen als zij een groot geldbedrag ervoor zouden krijgen namelijk, een schorpioen en een kakkerlak nuttigen. Ik kan jullie vertellen: vies is het niet, maar het is ook echt niet smakelijk. Vooral de kakkerlak was moeilijk weg te krijgen. Harde stukjes bleven achter m'n kiezen zitten en pas na driehonderzesentachtig keer kauwen kon ik het doorslikken. Weer een ervaring rijker.

Bij terugkomst in het guesthouse was Fleur aan het overgeven en dus ging ik nog even op pad om water en droge crackers te halen. Even later ging ook ik slapen, de volgende ochtend zouden we vroeg op moeten om Carline naar het vliegveld te brengen. Ik voelde me ook steeds beroerder en heb de nacht uiteindelijk merendeels hangend over het toilet doorgebracht. En nee, het had niets met de schorpioen of de kakkerlak te maken. Lang leve pad Thai.

De volgende ochtend waren Fleur en ik zombies. Toch in de kleren en de taxi in. Vlakbij het vliegveld hield ik het niet meer en heb ik overgegeven in een plastic tasje. Pijnlijk, als je lichaam al leeg is. Het afscheid met Carline vond ik toch best wel erg moeilijk, mede dankzij mijn beslissing om langer weg te blijven. En dus stonden we uiteraard te huilen. Hallo tranen, wees welkom. Maar Carline verzette zich dapper en sloot af met de mooie woorden: "Tot snel.". Dennis, ik zou je er nog over berichten, maar hier even het volgende: Carline verdient heel veel krasloten. Ze heeft zoveel grenzen verlegd en angsten overwonnen. Je hebt echt een superstoere chick waar je trots op kan zijn. Dat ben ik ook! Dus, koop die krasloten, win de jackpot en dan zie ik jullie snel!

Terug in de taxi was er helaas geen plastic zakje en dus heb ik onderweg mijn eigen tas opgeofferd, die naderhand niet waterdicht bleek te zijn. Gelukkig toverde de taxichauffeur in ene een plastic zakje ergens vandaan zodat ik daar mijn tas in kon deponeren.

Belabberd en beroerd checkten Fleur en ik uit bij ons guesthouse en hebben we daar vier uur lang in de lobby op een bankje gehangen. We hadden bustickets geboekt voor Laos en de bus zou om 16.30 uur vertrekken. Fleur was al even gestopt met het bezoeken van de wc en uiteindelijk voelde ik me ook niet meer heel misselijk. Voor de zekerheid veel ors gedronken en antimisselijkheidspilletjes geslikt. Dorus kwam nog even crackers brengen en dus waren we klaar voor onze lange reis naar Laos. 's Avonds in de bus kreeg ik steeds meer last van jeuk op mijn benen, armen en buik en ik kon er niet door slapen. Mijn hele lichaam ging pijn doen en ik had het steenkoud. Toen ik uiteindelijk op mijn armen keek zag ik allerlei grote rode bulten. Het brandde en jeukte als de neten. Ook mijn benen en buik zaten onder deze plekken die me deden denken aan hele grote brandnetelplekken. Fijn. Rond zes uur in de ochtend kwamen we aan bij een plaats waarvan we de naam steeds weer vergeten, dichtbij de grens van Laos. Hier moesten we tot 09.30 uur wachten op de bus die ons Laos in zou brengen. Na twintig uur reizen, extra dollars en Thaise Baht betalen aan de grens van Laos ("Het is weekend, mevrouw". Weekendtoeslag ammehoela!) waren we dan eindelijk in Laos en ik voelde me niet helemaal best en op dit moment ook nog niet helemaal. Vannacht had ik het zo koud dat ik met twee paar sokken, een lange broek, hemd, vestje, fleecevest en sjaal onder een deken lag. Nog steeds koud. Onvoorstelbaar.

Hopelijk voel ik me na vandaag beter, zodat we morgen verder kunnen reizen. Ik heb zoveel mooie verhalen gehoord over Laos en mijn eerste indruk voelt, ondanks mijn gesteldheid, al zo relaxed aan, dat ik zoveel zin heb om het land te zien. Fleur en ik hebben leuke plannen voor Laos, ik kan niet wachten! Nu eerst maar een dag in bed blijven liggen.

En dan ter afsluiting een mededeling. Veel van jullie zijn al op de hoogte dankzij Facebook, maar gezien niet iedereen Facebook heeft hier ook nog eens. Ik ben nu ruim vijf maanden weg uit Nederland en dat bevalt me toch erg goed. Om deze reden ben ik gaan kijken naar mogelijkheden om langer weg te blijven en zo nog meer te zien en te ervaren. Ik heb contact opgenomen met Kapas Turtle Valley, een beachresort met bungalows op het eiland Kapas aan de oostkust van Maleisië. De eigenaars, een Nederlands stel, mailden mij terug en uiteindelijk is de conclusie van het verhaal dat ik half maart daarheen ga om te werken. Ik heb er heel veel zin in. Zowel om ergens weer even "te zijn" en om te werken. Google maar even en vraag jezelf dan af: "Wie wil dat nou niet?!"

Ik ben mijn reis gestart in Nepal en ik kan er niet omheen, ik mis Nepal. Ik mis de kinderen. Ik mis de mensen. Ik mis de sfeer. Ik mis zelfs de chaos, de viezigheid, de stof, de onlogica maar tegelijkertijd toch ook weer de simpele logica. Ik mis de magie van Kathmandu, de mooie bergen, natuur. En ik mis Dal Baht! Genoeg redenen voor mij om terug te gaan en dat ga ik dan ook doen. In augustus ga ik terug naar Nepal en zal hier sowieso zes maanden verblijven. In augustus ga ik als het goed is werken bij Maitri Griha, een dagcentrum voor kinderen met een verstandelijke beperking en in december en januari ga ik terug naar Tiom Laura.

Carline, ik mis je nu al! Trots op je.