Van hel naar paradijs

Die rare ziekte en zeer ook. Ja, raar ja. Want ik ben er toch goed ziek van geweest zonder nu écht te weten waar het vandaan komt. De eerste dagen in Laos heb ik in bed doorgebracht. Arme Fleur, want we zijn al deze dagen in Pakse verbleven, waar niet veel te doen is. Ik voelde me na een paar dagen stukken beter, de uitslag was weg, de koorts was weg en mijn gewrichten deden niet meer zoveel pijn als dat ze deden. En dus gingen Fleur en ik naar het kantoor van Green Discovery, om de Treetop trekking te boeken. Ik hoor jullie denken: "Treetop trekking?". Dat klopt. Een trekking door de jungle waarbij je naast je eigen benen ook nog gebruik maakt van ziplines. En als je nu geen idee hebt wat ziplines zijn, dan zeg ik: Ask Google! Enfin, we besloten uiteindelijk om twee dagen te gaan in plaats van drie. De derde dag zou namelijk vooral uit relaxen bestaan, het zou een stuk duurder zijn en we zouden met elf mensen gaan. En nu gingen we met zijn vieren. Beter.

De volgende ochtend werden we opgehaald en reden we naar een klein dorpje dat grenst aan de jungle. Hier werden we in de gordels gehesen, waarna we op pad gingen. Eenmaal de jungle bereikt staken we via een kabelbrug een rivier over om aan de andere kant te lunchen. Een typische Laosiaanse (heet dat zo?) lunch, namelijk sticky rice (lees: rijst dat zo sticky is dat het gewoon een grote bal is) met wat groenten en wat vlees geserveerd op een groot bananenblad. Met de trekking gingen drie gidsen mee, een jongen die Engels spreekt en twee locals uit het dorpje die naast "brake", wat wel een erg belangrijk woord is tijdens het ziplinen, geen Engels spreken. Het ziplinen werd uitgelegd, er werd verteld hoe je je moet zekeren en hoe je moet remmen en daarna gingen op naar de eerste zipline. Hiervoor moest heel wat gedaald worden, met af en toe vrees voor eigen leven, vooral als je korte beentjes hebt. En ja, die heb ik. Het ziplinen is te gek. Al moest ik eerst even uitvinden wanneer en hoe hard je precies moet remmen, want als je dat te laat doet knal je dus tegen de boom of de gids aan en als je het te laat doet glijdt je langzaam terug naar halverwege de zipline, met als gevolg je je als een aapje naar de andere kant moet komen. Beide ervaringen heb ik uiteraard opgedaan, maar als je het eenmaal doorhebt is het eigenlijk niet zo moeilijk. Aan het einde van de middag kwamen we aan bij ons verblijf midden in de jungle. Hier hadden we een prachtig uitzicht op een gigantische waterval. Ik voelde me erg moe en had een flinke blaar, maar de eerst dag was goed verlopen. Na het eten gingen we naar onze boomhut toe, uiteraard met zipline. Best grappig, zonder begeleiding en in het pikkedonker, maar het is ons gelukt. Onze boomhut bevond zich op ongeveer dertig meter hoogte, maar was perfect. We hebben redelijk goed geslapen in onze slaapzak en de volgende ochtend werden we wakker midden in de jungle. Dat is toch wel een heel bijzondere ervaring. De tweede dag kan ik in één woord verwoorden en dat is met het drieletterige woordje hel. Ik voelde me beroerd, mijn hele lichaam deed weer pijn, ik was moe en mijn uitslag kwam terug. Balen als een stekker, maar niets aan te doen en dus toch weer de jungle in.

Na de lunch maakten iedereen zich op om de hoge berg te trotseren. Over de waterval heen. Ik zag er letterlijk als een berg tegenop, maar ging er toch maar voor, gezien ik wel dezelfde dag terugwilde. Na een heel steil stuk omhoog te hebben gelopen kwamen we bij het rotsklimmen. Ik was op, had overal pijn en wilde niets anders dan mijn ogen dichtdoen en slapen, maar wat was het rotsklimmen te gek. Jezelf stukje voor stukje zekeren en steeds verder de rots op klimmen. Ja, erg leuk, maar ik was toch best blij dat ik boven was. Daar moesten we nog een stuk klauteren en ik merkte dat ik steeds vaker moest stoppen. Op een gegeven moment zag ik Fleur dubbel en dacht ik even: "Laat me maar hier, gaan jullie maar verder." Maar dan besef je je dat je midden in de jungle bent en als je niet verder klimt dan zit je daar dus mooi midden in de jungle. Ja, best mooi, maar er is verder niets. Dus toch verder. Om een lang verhaal kort te maken, ik leef nog. En de trekking was ondanks alles toch echt wel heel erg mooi en erg leuk om te doen. En lieve Arjan, ik heb de eerste dag zoveel aan jou gedacht! Uiteindelijk het dorpje bereikt en terug met de bus naar Pakse gegaan. Hier toch maar even een dokter bezocht, wat ook een zeer bijzondere ervaring opleverde. De dokter introduceerde zich met de zin: "Hello, I am the doctor". Dat was heel fijn, want die had ik nou net nodig. De dokter had drie assistenten die voor hem heen en weer renden. Mijn temperatuur werd opgemeten, evenals mijn bloeddruk en uiteindelijk werd er ook bloed afgenomen. Mijn bloed was goed, maar de dokter constateerde een virusinfectie. Nouja, veel rust, paracetamol en antiallergietabletten doen wonderen. Die nacht heb ik zestien uur geslapen en de dag erna ook wel zoiets. Maar de dag dáárna zijn we gelukkig vanuit Pakse naar 4000 Islands vertrokken, het paradijs in het Zuiden van Laos. Oja, wat alleen wat minder was, was dat we ontdekten dat onze euro's gestolen zijn uit onze backpacks die we hadden achtergelaten in het guesthouse. Van mij dus 120 euro weg. Mocht iemand zich geroepen voelen om te doneren, altijd welkom ;).

4000 Islands bestaat uit, zoals de naam al verklapt, heel veel eilandjes. Wij verbleven op Don Det (Wendy, bedankt voor de tip!). De dag dat we er per bus en boot aankwamen hebben we niet veel gedaan. Fleur is toch een topmaat die zich snel weet aan te passen en dus deed ze gewoon een middagdutje met me mee. Maar geloof me, ook al verkeer je in goede gezondheid, op 4000 Islands raak je in een chillmodus waar je U tegen zegt. Alles en iedereen is er relaxed, het is fantastisch. Naast een paar scooters en bakbussen zijn er geen gemotoriseerde voertuigen. Iedereen fietst of loopt. Overal om je heen is de Mekong rivier en varen mooie bootjes. Met vooral veel lokale vissersmannen. Dat vissen leek ons ook wel wat en dus besloten we de volgende dag deel te nemen aan een heuse Fishingtrip. En heus was het zeker. Na een avond lekker mojito's te hebben gedronken terwijl de zon op z'n mooist ondergaat, is vissen een heel goede dagbesteding. Rond 15.00 uur vertrokken we met onze enige echte ékte visman per boot en met twee hengels de Mekong rivier op. Tot op heden betwijfelen we of de visman wel de echte visman is voor de trips. We bedenken het guesthouse ervan de trip vergeten te zijn en dus deze man maar uit zijn bed hebben gebeld. In ieder geval zijn we met deze man die al behoorlijk naar de Lao Lao rum rook per boot naar een klein eilandje vertrokken. Hier aangekomen bleek een biertje wel lekker te zijn en dus ging onze visman voor ons op pad terwijl wij onze hengels uitgooiden en Fleur vooral steen gevangen heeft. Drie keer dezelfde steen. Onze visman kwam terug met bier en met vis. Dat lijkt natuurlijk een beetje op valsspelen en dat is het eigenlijk ook wel, maar in ieder geval konden we nu wel barbecuen met vis in plaats van steen. Toen Fleur met haar haakje vastzat aan iets op de bodem van de rivier, stond ik met mijn voeten in de rivier toen een jongen langsvoer. Ik seinde hem en hij schoot ons ten hulp. Hij ging uit zijn boot, stond tot zijn middel in het water en liep richting het haakje. Twee stappen later werd de rivier zo diep dat de jongen onder water terechtkwam. We voelden ons direct schuldig, maar de jongen twijfelden geen seconde en dook helemaal onder water om na een tijdje weer boven te komen met het haakje. We hebben de jongen bier gegeven als dank en uit medelijden. Een kwartier later ging de jongen weer de rivier in om zijn haren met shampoo te wassen. Zo zielig was het dus allemaal niet.

De dag erna hebben we fietsen gehuurd om het eiland Don Det en het naastgelegen eiland Don Kong te verkennen. De fietsen fietsten zwaar en na tien minuten hadden we al zadelpijn alsof we een hele dag hadden gefietst. De twee dagen erna was zitten dus ook geen pretje. Maar de dag was top. Mooie plaatsen bezocht en toen we uiteindelijk ergens wat besloten te gaan eten zagen we een cameraploeg bezig om een vrouw in een keuken te filmen. De vrouw leerde koken van lokale mensen. We gingen er zitten en bestelden een bier en wat te eten. De eigenaar zei dat het eventjes duurde, zodra de televisieploeg klaar zou zijn, zou ons eten gemaakt worden. Geen probleem, we hebben alle tijd. Nou mensen, ik kan jullie zeggen dat Fleur en ik figurant zijn van een televisieprogramma over de Mekong dat uitgezonden wordt op de BBC. Wat een dag.

Laos vind ik te gek. Het is een hele verademing om na Thailand weer onder lokale mensen te zijn. Begrijp me niet verkeerd, ik heb van Thailand genoten, maar er zijn zoveel toeristen dat ik nauwelijks het idee heb dat ik het "echte" Thailand heb gezien. In Laos loop je zo midden in het dagelijks leven van de locals en gaat alles zo relaxed. Ik vind het grappig om te zien hoe makkelijk alles eraan toegaat. Is er geen zitplek meer in de bus? Ach, dan nemen we gewoon een plastic stoel van het restaurant mee waar we toevallig onderweg even pauzeren. Die past makkelijk in het gangpad.

Wat trouwens wel erg vreemd is, is dat het verkeer hier aan de rechterkant van de weg rijdt. Het zal ermee te maken hebben dat het hier vroeger een Franse kolonie is geweest, maar ik snap er werkelijkwaar niets meer van. Had ik nu net het liedje van Bassie en Adriaan veranderd in mijn hoofd naar "Kijk rechts en links en nog een keer, als je oversteken moet.", kan ik het nu weer terugdraaien. Het is verwarrend. Lastig.

Ons plan was om vanaf 4000 Islands naar Kong Lo Cave te gaan. We hadden vernomen dat dit een erg enge, bijzondere en mooie grot is. We besloten om met de bus naar Tha Khaek te gaan, gezien we zagen dat deze plek per bus in een dag te reizen viel en we vanaf hier een dagtrip naar de grot konden maken. Hoe de Laosiaanse mensen het doen weet ik niet (of eigenlijk wel, want ze stoppen om de vijf minuten met de bus om mensen erin of eruit te laten en rijden zo voorzichtig langzaam dat het gewoon écht niet opschiet) maar we vertrokken om 11.00 uur vanaf 4000 Islands en kwamen om 23.30 uur aan in Tha Khaek. In Nederland hadden we dit in drie uurtjes gereden. We waren even bang dat we geen guesthouse konden vinden op dit tijdstip en we genoodzaakt waren om als straathonden op straat te slapen, maar gelukkig bevond zich op het busstation het "Busstation Guesthouse". Klinkt goedkoop en dat was het ook. In de bus ontmoetten we een meisje die ons vertelde dat er in de ochtend om 07.30 uur een bus gaat naar de grot en we besloten deze bus dan maar te nemen. Het meisje was de volgende ochtend nergens te bekennen, maar Fleur en ik waren fris en fruitig weer in de bus gestapt. Het enige nadeel van de bussen in Laos is dat de meeste bussen een televisie hebben waarop een dvd wordt afgespeeld met karaoke. En dan heel hard. De clips zijn echter wel heel erg grappig. Zo grappig dat ik het af en toe bijna in mijn broek doe en echt heel hard moet lachen. Heel hard. Sorry Carline, ik kan mijn belofte van niet meer te hard lachen niet waarmaken. Een videoclip met mannen in kekke bloemetjesblousen die strakke moves maken terwijl ze worden weergegeven in beeldschermen van laptops is toch wel het toppunt van hilariteit. En dan een man met een panfluit die bewegingen maakt alsof hij in bed ligt met Pamela Anderson. Ja, dan moet ik gewoon heel hard lachen terwijl de lokale bevolking met volle aandacht naar de televisie staart.

De bus naar de cave bleek geen rechtstreekse bus te zijn. We werden ergens verzocht uit te stappen en er werd in een richting gewezen. We hadden geen enkel idee waar we waren, hoe het plaatsje heette, maar we liepen die kant maar op. Uiteindelijk vonden we een Engelssprekende man en belandden we in een bus die voor een derde gevuld was met dozen crackers. Van de grond tot aan het plafond. Heel bijzonder. Het bleek dat we nog eens moesten overstappen en we belandden in een bakbus, een soort tuktuk, maar dan met een auto ervoor en voor veel meer mensen.

Met Martin, een Duitse jongen die we in de bakbus ontmoette, gingen we op zoek naar een plek om te verblijven. We liepen door het kleine dorpje, waar de lokale mensen hun huis als verblijfplaats voor reizigers verhuren. En dus belandden we bij een lokaal gezin met acht kinderen. Hier hebben we gegeten en geslapen, wat een erg bijzondere ervaring was. Het matras waar Fleur en ik op sliepen werd afgeschermd door lakens met knijpers, waardoor het net leek alsof we zelf een tent hadden gebouwd.

In de middag hebben we de grot bezocht, die erg mooi en vooral groot was, maar helaas niet zo eng als we hadden gedacht. We stopten halverwege voor een pauze en toen ik de boot uit wilde stappen, wat dus achteraf niet kon maar dat wist ik pas toen ik de boot al uit was, zakte ik dertig centimeter de modder in, stond compleet vast en viel om. De gids probeerde me nog te redden, maar viel daardoor ook de rivier in, nog net niet koppie onder. Arme man. Het moet er hilarisch uit hebben gezien, maar wat alleen iets minder was, was dat mijn camera door deze klungelige actie ook nat was geworden. Er veel om lachen en ook veel hopen heeft mijn camera gered. Of gewoon drogen. In ieder geval doet de camera het weer. Koud was het wel op de terugweg door de grot.

Op dit moment zijn we in Vientiane, de hoofdstad van Laos. Al zou je niet zeggen dat het de hoofdstad is, het doet niet erg hoofdstadderig aan. Mooi woord. Gisteravond waren we kapot van al het gereis van de afgelopen dagen. Zoveel uren in de bus zitten gaat je niet in de koude kleren zitten. Na de meest lekkere Aziatische burger ooit gegeten te hebben in een restaurant waar kansarme jongeren de kans krijgen op een goede toekomst (Dat supporten we uiteraard, het social workerige zit er toch nog wel in bij ons.), liepen we terug naar het guesthouse. En daar gebeurde het. Hetgeen waar we zo vaak aan gedacht hebben en ook zoveel over gepraat hebben, was dáár. Als een oase in een gortdroge woestijn. TRIPEL KARMELIET, we houden van je!

Terwijl ons visum voor Vietnam geregeld werd besloten we vandaag onszelf te verwennen met een saunabezoek en een massage. Wat we in gedachten hadden bleek niet meer te bestaan, in ieder geval niet op het moment dat we er waren en dus bracht de tuktuk meneer ons naar een andere plek: "Heng Heng Massage". Een bijzondere naam en zo ook een bijzondere ervaring. Het meisje dat me een uur lang voor nog geen 5 euro masseerde leek me nu niet echt ervaring te hebben in masseren. Ze kon er niet veel van, ik denk dat zij er was voor de "happy endings", maar daar waren wij niet in geïnteresseerd.

Morgen vertrekken we naar Luang Prabang waar we een paar dagen zullen doorbrengen voordat we doorreizen naar Vietnam. Met acht nieuwe albums op mijn Ipod die erop zijn gezet in een restaurant, kan ik de busreis aan.