Home is wherever I'm with Fleur!

20 december, na vier maanden en zes nachtjes slapen, zou ik Fleur weer zien. De avond van tevoren was ik al hyper. Het lukte heel even om te skypen met Fleur, maar gezien de verbinding bleef het ook maar bij heel even. We schreeuwden tegen elkaar: "Nog maar één nachtje! Ik ga echt janken als ik je zie. Ja, volgens mij kan ik alleen maar janken!", waarna de verbinding verbrak. Ik dacht dat ik moest overstappen op de Malediven, maar ik kwam erachter dat het vliegtuig enkel stopte op de Malediven om nieuwe mensen erbij te laten. "Air Asia, de sprinter onder de vliegtuigen." En dus heb ik bijna acht uur lang in het vliegtuig gezeten. Iedereen zei me mijn camera bij de hand te houden als ik op de Malediven zou landen. Het zou zo mooi zijn en ik keek ernaar uit. Ik was blij toen de mevrouw mij een windowseat gaf, maar eenmaal in het vliegtuig bleek mijn uitzicht de vleugel van het vliegtuig te zijn. Tijdens de vlucht ben ik twee minuten in slaap gevallen. En ja, uiteraard nét toen we landden op de Malediven. Maar wat was het een mooie vlucht, de mooiste die ik ooit heb gemaakt. Sri Lanka zien, op de Malediven een vliegtuig zien die op het water landde, Malediven zien tijdens het opstijgen en de zonsondergang boven de wolken meemaken. Dat is magisch mooi, kippenvel.

Eenmaal in Kuala Lumpur verliep alles vlot en had ik al s el mijn stempel en backpack. Terwijl ik richting de uitgang liep filmde ik. Ik neuriede een liedje wat Fleur en ik als "ons" liedje beschouwen. Ja, ik weet dat het klinkt alsof we een stel zijn. We horen het vaker, maar er is niets van waar. Voordat jullie verder lezen, luister naar Home van Edward Sharpe & The Magnetic Zeros. Danku. Dat lied neuriede ik dus en ik zong op de melodie iets in de trant van: "Fleur, ik hoop dat je er staat, anders ga ik huilen." Toen ik bij de uitgang kwam keek ik om me heen, maar ik zag Fleur niet. Wat bleek: we stonden allebei op een ander vliegveld. Uiteindelijk zagen we elkaar op het busstation vlakbij ons Guesthouse in Chinatown. Het was een weerzien, een echt "All you need is love"-moment. We hadden zo in de kerstspecial kunnen zitten. Enfin, het was al wat laat, rond 23.30 uur en ik had de hele dag geleefd op twee biscuitjes en een handvol rijst en dus besloten we even wat te gaan eten. Na het eten zijn we met een medewerker van het Guesthouse en zijn vriend nog even wat wezen drinken in dé Reggaebar. Een drankje en een dansje. Of: wat drankjes en wat dansjes.

De volgende ochtend namen we de schade op. Fleur haar portemonnee was weg en fit voelen deden we ons ook niet. Voor de gestolen/vermiste portemonnee van Fleur zijn we twee dagen later aangifte wezen doen. De politieagenten op het bureau hadden het druk met Facebooken, koffie drinken en verder helemaal niks doen en stilzitten op een stoel. Dus werd de computer omgedraaid, het toetsenbord in Fleur haar handen gedrukt en mocht Fleur haar eigen aangifte typen. Bijzonder.

Chinatown, de wijk in Kuala Lumpur waar we verbleven, vind ik te gek. Alles gebeurt op straat, er is een grote markt iedere dag en overal zijn eettentjes waar op straat het eten bereid wordt. De mensen die er werken zien er wat sjofeltjes uit, het bestek en de borden worden gewassen in een teil met enkel wat water en de menukaart is een bord in de lucht met vaak niet meer dan wat Chinese tekens. Echt weten wat je besteld, dat weet je vaak niet. Fleur en ik houden van eten en willen het liefst alles proberen, ook de dingen waarvan we niet weten wat het is of wat veel mensen niet als heel smakelijk beschouwen. Een grote bak voor een restaurantje was gevuld met levende kikkers. (Sorry Peter, ik heb gehoord dat je dol bent op je kikkers in de vijver in je achtertuin en dat je het ook niet leuk vond toen mijn moeder je zei dat ze kikkerbillen had gegeten. Ik beloof dat ik jouw kikkers nooit zal eten en ik hoop heel erg dat je oma wel nog trouw altijd mijn verslagen wil voorlezen. En haar dingen wil vertellen zoals dat ik op Facebook ingecheckt heb in een Alkmaars café, omdat ik een Leffe Blond dronk in hartje Kuala Lumpur en dat mijn oma het toen niet helemaal meekreeg en vervolgens naar mijn moeder ging om te vragen: "Had Lisa ingecheckt bij De Boom?" Geweldig, oma ik hou van u! Een hele hoop zoot.) En dus aten Fleur en ik als avondeten kikkers die zich een paar minuten daarvoor nog in de bak voor het restaurant bevonden. Het was heerlijk.

Trouwens, een momentje van vreugde hadden we wel tijdens het drinken van de Leffe Blond. Onze lieve vriendin Carline had eerder die week de opmerking gemaakt via Whatsapp: "Thailand staat nog zeker op mijn lijstje", waarna ik terugappte: "Doe gek, boek een ticket en ga met ons mee!". Terwijl wij genoten van een Leffe Blond stuurde Carline ons dat ze toestemming heeft gekregen van haar werk om op vakantie te gaan en die avond een ticket zou boeken. Geniaal!

Verdwalen is en blijft toch vaak grappig. Fleur en ik waren overdag langs een plein gelopen waar alles klaar werd gezet voor een muziekoptreden die avond. Een jongen vertelde ons wat er was en wij besloten die avond eens te gaan kijken. Na het eten liepen we die kant op. Nee, we dáchten dat we die kant opliepen. In de regen, telkens herkenbare punten aanwijzen en zweren dat het écht die kant op is. Een uur later zaten we er ietwat verloren bij en besloten we het op te geven en dan maar even naar dé Reggaebar te gaan, waar overigens enkel overdag reggaemuziek gedraaid wordt. We liepen de straat uit en stonden in ene voor het plein waar de band aan het spelen was. We moesten lachen terwijl we het plein opliepen. Het optreden stelde niks voor, er zaten wat mensen op stoelen naar een band te kijken die probeerde te rocken, maar dat zouden ze eerder bereikt hebben als ze stenen waren gaan stapelen op het podium, in plaats van met de muziek. En dus keken Fleur en ik elkaar aan en zeiden tegelijk: "Reggaebar? Reggaebar."

Kuala Lumpur is totaal anders dan ik tot nu toe gezien heb. Het is een echte wereldstad en doet erg Westers aan. Er zijn megagrote shoppingmalls, waar Fleur en ik erg van onder de indruk zijn. Monden die openvallen en veel teksten als: "Mijn hemel", "Wow!" en "Holy moly" waren het resultaat. Er schijnt zelfs een achtbaan te zijn in een mall, maar die hebben we helaas niet gezien. Er zijn namelijk heel veel malls. En wie dacht dat er in Kuala Lumpur niet aan kerst gedaan wordt, omdat bijna de hele bevolking bestaat uit Moslims, die heeft het verkeerd. Althans, wat de kerstversiering betreft dan. Kerstbomen waar je u tegen zegt en verdere kerstversieringen en kerstmannen waar je eigenlijk ook wel u tegen zou zeggen. En dan uiteraard overal kerstmuziek. Dat is dan weer een beetje jammer. Aan het einde van een middag waren we naar KLCC gegaan met de metro waar de Twin Towers zijn en tevens een grote shoppingmall is. Na brood gekocht te hebben wat nog warm was (echt vers brood, hieperdehiep!), gingen we dit buiten aan de rand van de vijver (zonder kikkers) op zitten te eten. En in ene gingen de fonteinen in de vijver aan. Het is een grote vijver met grote fonteinen en er werd een hele show van gemaakt, met lichtjes, verschillende soorten stralen en uiteindelijk zelfs op muziek. Nooit gedacht dat een fonteinenshow indrukwekkend kon zijn.

Om nog even terug te komen op Kuala Lumpur, veel dingen zijn luxe. De bussen bijvoorbeeld, zijn luxer dan de bussen waar ik ooit in heb gezeten, zelfs niet in Nederland. En dat maakt de busritten toch niet zo avontuurlijk als dat ik tot nu toe gewend ben.

In Nepal heb ik een meisje ontmoet met wie ik een aantal keren ben opgetrokken. Misschien herinneren jullie je nog wel dat ik bij een lokale familie had gegeten waarna ik vijf dagen enkel op de wc had doorgebracht. Nou, dat meisje heeft dus een broertje en die werkt in een restaurant in Kuala Lumpur. Ik had beloofd hem op te zoeken en dus hebben Fleur en ik in het restaurant gegeten waar hij werkt. De jongen heet Subash en Subash keek al een paar maanden uit naar onze komst. Het was schattig, hij was zo blij. We hebben er lekker gegeten en wat gekletst met hem.

We besloten met kerst te blijven in Kuala Lumpur. Kerstavond zijn we naar een luxe bar gegaan die bekend staat om de vele verschillende biersoorten en waar die avond live muziek werd gespeeld. Het was ietsje té classy qua publiek en muziek, waardoor het voor ons wat saai aandeed. Veel kerstliedjes werden op een zeurderige manier gespeeld. Niet echt waar we behoefte aan hadden en bovendien verlangde Fleur naar een toilet. We hadden ons voorgenomen met kerst lekker uit eten te gaan in een goed restaurant, maar helaas waren we allebei wat ziek waardoor onze eerste kerstdag bestond uit films kijken, bananen, appels en crackers eten en veel water en ors drinken. Na kerst vertrokken we richting Cameron Highlands. De bus was luxer dan luxe, maar de rit was, gezien onze gesteldheid en de bochtige wegen, hels.

Eenmaal in Tanah Rata verbleven we in een guesthouse die ik in Sri Lanka aangeraden had gekregen van een Nederlands stel. Dat zijn de leukste plekken, die door mensen zijn aangeraden. We besloten de volgende dag een tour te doen om zo onze enige echte volle dag in Tanah Rata goed te benutten. Met een jeep reden we naar de theeplantages, theefabriek en het hoogste uitzichtpunt van Cameron Highlands. Gezien het weer (het was er bewolkt en nat) zagen we enkel wolken vanaf het uitzichtpunt. Na deze activiteiten gingen we een hike maken door "The mossy forest". En dat was te gek. Een bos vol mos, overal. De grond waar je op loopt is bumpy en als je springt beweegt alles. De bomen zitten tot aan de top vol met mos. Het pad dat we bewandelden was niet het toeristische pad en om die reden heeft het af en toe een hoog "kijk uit je doppen en hou je goed vast anders ga je eraan"-gehalte. Onze gids was een geval apart. Hij deed me denken aan een schoolmeester. Vroeg meerdere keren of iedereen wel geïnteresseerd was, sprak de mensen persoonlijk aan als ze iets zeiden tijdens een uitleg op een nogal kinderachtige manier. Typisch een schoolmeester. En hij rook naar alcohol. Al hoort dat natuurlijk niet bij een typische schoolmeester.

Oud en nieuw wilden we op Langkawi vieren en dus hebben we twaalf uur lang gereisd (lopen naar het busstation, ik terugrennen voor mijn vergeten handdoek, bus, bus, taxi, boot, taxi) om hier te komen. Goede dagbesteding. De hele dag hebben we broodjes pindakaas gegeten van het merk "Daisy". Ja Dais, in India heb ik mijn kont met je afgeveegd en in Maleisië smeer ik je op mijn boterham. Heerlijk, broodjes pindakaas. En Kaya, een typisch Maleisisch smeerseltje van kokos. Lekker.

Langkawi. We zijn er nu al zes dagen en het is zeer relaxed. We blijven hier tot acht januari, waarna we met de boot naar Penang zullen gaan om vanaf daar te vliegen naar Bangkok.

De eerste avond ontmoetten we hier drie mensen; een lokale vrouw, een Duitse en een Engelse jongen. Leuke mensen om mee op te trekken and so we did. Ik zal jullie niet opzadelen met de onzinnige en feestende verhalen, maar jullie jaloers maken met hoe wij oud en nieuw gevierd hebben. Lio, de lokale vrouw stelde voor om te gaan barbecuen op het strand. Barbecuen op het strand met oud en nieuw. Zijn jullie al jaloers? Meer mensen voegden zich bij ons en het was gezellig. We zijn op het strand gebleven tot ongeveer 01.30 uur. Zittend in het zand, geen warme kleding maar gewoon een luchtig jurkje en blote voeten. Er werd wat vuurwerk afgestoken, maar vooral de Chinese geluksballonnen die de lucht ingingen waren heel mooi om te zien. Er waren er heel veel, zwevend boven de zee. Even verderop bij een luxe resort speelde een bandje en Fleur dacht er wel even te kunnen dansen. Jammer, dat was verboden voor ongenodigde.

Lio had voor iedereen een geluksballon gekocht en Fleur stak deze als eerste aan. Helaas vloog de ballon op het strand al in de fik. Die van Lio was voordat ze deze aan wilde steken al stuk. Vijf van de andere ballonnen belandden al snel na oplaten in de zee. Het was een geweldig succes en een mooi begin van het nieuwe jaar; direct al zoveel geluk!

Ach, wat kan het ook schelen. Ik en Fleur op het strand van Langkawi met oud en nieuw. Dat is waar het om draait. Voeten in de zee. En later nog even dansen in de Sunba. Al was dat toch iets teveel Extase-gehalte en zijn we er niet lang gebleven. Het kan te gek ook.

Nog even een kort verhaal zodat jullie niet denken dat we enkel maar op het strand ligge. Van de week een scooter gehuurd en richting een waterval gereden. Daar hebben we rijst, kip, vis en groenten gekocht en in de schaduw bij een waterval heerlijk gepicknickt. Na het picknicken even zwemmen bij de waterval. Op dit moment kom ik erachter dat dit echt een slecht verhaal is, althans hoe ik het verhaal begonnen ben, aangezien we zijn geëindigd liggend op een strand, alleen dan in het noorden van het eiland.

Het blijft fascinerend hoeveel en hoe snel je mensen ontmoet. De mensen met wie we oud en nieuw hadden gevierd en een aantal avonden mee hebben doorgebracht zijn gisteren helaas vertrokken. Gisteravond gingen Fleur en ik naar Babylon, een strandtent waarvan we dachten dat er die avond Dubstep en D'n'B zou worden gedraaid. Dat was niet helemaal waar, maar we hebben genoten van een leuk reggae/dub-bandje. We zeiden nog tegen elkaar: "Zo in ene is iedereen weer weg". We hadden het nog niet gezegd of we zaten alweer op het strand met tien anderen mensen. Vermoeiend hoor.

Precies nog een week en dan zien we Carline weer. Dan is het voor mij al vijf maanden geleden dat ik haar voor het laatst een knuffel gaf. We hebben Carline een mooi boodschappenlijstje gegeven (lees: zuurkool, worst, jus, pepernoten, blauwe kaas en elmex) en we kunnen niet wachten tot ze er is! En dan heus niet alleen voor de zuurkool. Ook voor de blauwe kaas uiteraard.

Grapje Carline. We houden van je en kijken er heel erg naar uit om je weer te zien!