Holy guacemole

Dinsdag, mijn vrije dag, wilde ik een bezoek brengen aan het postkantoor. Uiteraard met als doel wat dingen op te sturen naar Nederland. Ik had gehoord dat er in Kathmandu maar één postkantoor is, maar later hoorde ik ook dat er in Bauddha, het deel van de stad waar ik verblijf, een postkantoor zou zijn. Ik liep naar een kantoortje (zo zag het eruit, geen idee wat voor werkzaamheden er werden uitgevoerd) en vroeg aan de meneer van het kantoortje of hij toevallig wist waar het postkantoor van Bauddha zich bevond. De man moest me teleurstellen, enkel bij New Road bevindt zich een postkantoor. De man zei iets in wat enigszins een beetje Engels leek te klinken. Ik maakte eruit op dat hij mijn post er wel wilde afleveren. Ik zei dat ik geen postzegels had en ik geen idee had wat het zou kosten. De man liep naar de deur van zijn kantoortje en wilde deze dichtdoen. Wat bleek, hij wilde me naar het postkantoor brengen. Ik heb hem vriendelijk bedankt en gezegd dat dat niet nodig was. Op dat moment belde Ashoka (ja, de politieman) me op om te vragen of ik zin had om af te spreken. Ik zei hem dat ik naar het postkantoor wilde gaan en Ashoka zei me dat hij me erheen zou brengen. Dan konden we daarna ergens gaan lunchen. Zo gezegd, zo gedaan. Het postkantoor is enorm, voor alles is er een aparte balie. Dichtplakken, wegen, postzegels kopen en de post afgeven. Een avontuur op zich. Er zijn veel mensen werkzaam, helemaal in verhouding tot het aantal klanten.

Ik vroeg Ashoka of hij een restaurant in de buurt wist waar ze ook Wifi hadden. We liepen een restaurant in zonder resultaat. Ergens op een pleintje, geen idee waar ik was, vroeg Ashoka aan een vrouw of zij wist waar een restaurant met Wifi was. De vrouw verblijdde mij met de boodschap dat op het plein een Wifi verbinding aanwezig was. En zo heb ik op dat pleintje op een krukje momo's gegeten en mangosap gedronken.

Ashoka vroeg mij of ik meewilde naar de voetbalwedstrijd Nepal tegen Pakistan later die middag. Alhoewel ik er meer van houd om zelf te voetballen dan ernaar te kijken, besloot ik mee te gaan. Want joh, ik ben er nu toch! Ashoka zei dat de wedstrijd om 16.00 uur zou beginnen, dus kochten we verderop in de straat bij jongens die daar stonden te blèren twee kaartjes en vertrokken we richting het stadion. Daar stonden jongens buiten gezichten te schminken. en je raadt het al, ook ik werd bekladderd met de vlag van Nepal op mijn gezicht. Als een echte fan. Iedereen stond om me heen en wilde met me op de foto. Vreselijk, maar toch ook erg lachwekkend. Even later was er zelfs een cameraploeg van de Nepalese studio sport me aan het filmen.

Je mag niets meenemen het stadion in. Enkel mijn telefoon en mijn portemonnee mocht ik bij me houden, maar dan wel zonder kleingeld. Dit belandde in een grote emmer. Rond 15.45 uur liepen we het stadion in en ik keek vol verbazing om me heen. Vol verbazing, omdat het er zo rustig was. Ashoka biechtte op dat hij niet zeker wist of de wedstrijd wel om 16.00 uur zou beginnen. Bij navraag bleek de wedstrijd pas om 18.30 uur te beginnen. Fijn. Zit je dan. Op een betonnen bank. Zonder drinken, want dat mag je niet meenemen maar is ook niet te koop in het stadion. Ashoka was verbaasd dat ik hem vertelde dat in Nederland voetbal niet zonder bier gaat. En zo in het zonnetje had ik toch echt graag een biertje gelust! Dorstig weer. Ik heb me vermaakt door om me heen te kijken en met veel mensen een kletspraatje aan te gaan. Nepalezen gillen, juichen en klappen werkelijk om alles. Zo heb ik gehoord dat ze zelfs in de bioscoop juichen en klappen alsof het een theatershow is. Zo ook in het stadion, ver voordat de wedstrijd zou beginnen. Mensen die langslopen met een camera om hun nek; Nepalezen gillen als 13-jarige meisjes die Justin Bieber zien, totdat de meneer of mevrouw met camera een foto maakt. Vlak voordat de wedstrijd begon het te regenen en daar had ik niet op gerekend. Mijn paraplu zat in mijn tas die ik niet mee het stadion in mocht nemen en mijn regenjas hing netjes in mijn penthouse. Een aantal jongens naast mij hadden een groot zeil om hen heen en daar mocht ik ook een stukje van. Zo bleef ik enigszins droog. De wedstrijd was spannend. Tot aan de laatste minuut stond Nepal met 1-0 achter, maar scoorde toen toch nog een doelpunt. Feest, een explosie van vreugde gierde door elk lichaam van alle aanwezige Nepalezen. Terug naar de ergens geparkeerde motor was een drukte van jewelste. Het duurde even, maar uiteindelijk waren we daar. We reden terug naar Bauddha en besloten om ergens nog wat te eten. Het restaurant is smal en hoog, op elke verdieping is een ruimte met lage tafels en kussens op de grond. Ik bezocht eerst de wc en toen ik terugkwam stond hij daar. Glimmend als een fata morgana. Een hele fles bier alleen voor mij. En nog wel het eerste biertje (zeg gerust bier) in Nepal. Smaakte goddelijk. Daiserd, alsof er een engeltje over je tong piest (typ ik terwijl ik wild knipper met mijn ogen).

Na het eten, en toen was het al erg laat voor Nepalese gebruiken, liepen we rond de Stupa en hadden we het over de verschillen tussen Nepal en Nederland. Ashoka dacht dat het allemaal wel meeviel, want: "Lisa, i also have internet and television." Toch vond hij het erg gek dat ik hem vertelde dat claxonneren in Nederland verboden is. Want hoe weten de andere bestuurders dán dat je ze gaat inhalen? En al helemaal vreemd was dat ik hem vertelde dat we in Nederland geen zwerfhonden hebben, enkel honden als huisdier. "Really?!" Met verbazing keek ik op mijn horloge, het was 23.30 uur. Ik zou nu kunnen zeggen: geen hond meer te bekennen op straat, maar dat zou een leugen zijn. Veel honden, geen mensen. We namen afscheid en ik liep door de regen het laatste stukje naar m'n kamer. En daar stond ik dan, in het holst van de nacht (op z'n Nepalees), in de regen. De poort die leidt naar de trap die mij leidt naar de deur van mijn kamer zat op slot. Buitengesloten. Drie keer "shit" en de slappe lach. Al was het eigenlijk niet heel erg grappig. Na wat gebonk en geroep heb ik Ashoka gebeld. Hij zei dat hij terug zou komen. Wat bleek, zijn poort was ook dicht en niemand nam de telefoon op. Maar waar hij werkt, op Pashupatinath, heeft hij ook nog een kamer. Hij bood me onderdak aan en na het duidelijk stellen van de spelregels gingen we op weg. Bij een collega in Thamel haalden we de sleutel op. Daar stonden langs de weg allemaal omgebouwde mannen te hoereren. Prachtig gezicht, de politie stond ernaast. Rond 01.00 uur kwamen we aan bij Pashupatinath en liepen we het terrein op. En toen zag ik, midden in de nacht, een lijkverbranding. Dat is een 24/7 bussiness. Bizar, maar toch was het op de één of andere manier ook mooi. Voor zover een lijkverbranding mooi kan zijn. De mensen bij elkaar, de intimiteit en het felle licht in de duisternis.

Enfin. Uiteindelijk heb ik in een schuurtje naast een tempel geslapen. Nee, ik heb niet geslapen, ik heb gelegen en gewacht. Op een houten plank, niks meer niks minder. Ik heb gewacht en geluisterd naar alle geluiden buiten. Ashoka vertelde me dat hij de week ervoor nog een babytijger had gezien. Of hij me nou in de maling nam, ik weet het niet. Toen het 05.30 uur was ben ik teruggelopen naar mijn kamer. En jeetje, wat verlangde ik naar mijn bed. Ineens was mijn matras geen schuimmatrasje meer maar leek het wel het matras uit het Van der Valk hotel in Drachten (Ja Fleur, inclusief het hmmm-en-ahhh-moment). Maar toch, wie kan er nou zeggen dat hij of zij de nacht heeft doorgebracht op de meest heilige plek van de wereld? Naast een tempel? Ha, ik dus.

Woensdag was ik gelukkig vrij. Na even te hebben geslapen heb ik de huishoudelijke taken verricht. Of, zoals mijn moeder zou zeggen, lekker even in huis gestudderd. Kleding wassen en de badkamer schoonmaken, meer valt er niet te doen. Het wassen leek ditmaal goed te gaan. Het was zonnig en het bleef droog. Echter, er hing al was van een ander en ik zag dat diegene een tekort aan knijpers had. je raadt het al, ik ben nu een aantal knijpers armer. Daarna zette ik water op om noodles te maken, maar halverwege viel het stroom uit en was ik genoodzaakt om buitenshuis te gaan eten. Daar, in Flavor's Café, kwam een jongen bij me aan tafel zitten. En de naam van deze jongen klonk me als musicology in de oren, zijn ouders hebben hem namelijk Prince genoemd.

Donderdag waren de kinderen vrij. Het is bizar hoe vaak zij vrij hebben en hoe kort dat van te voren wordt aangekondigd. Er was een festival, ik heb geen idee waarom of hoe het festival heet, maar het was er. In de middag ben ik met een collega en een aantal kinderen de straat op gegaan. Overal langs de kant zaten mensen spullen te verkopen, het leek wel koninginnedag. We zijn een berg opgeklommen en daarachter in het bos zaten in een dal allemaal mensen op kleedjes te eten. Zelfgemaakte restaurantjes en winkeltjes. En er was muziek, instrumenten, zang en dans. Ik vond het een prachtig gezicht. En mede doordat ik er enkel met Nepalezen was, voelde ik me even een beetje een onderdeel ervan. Het leven in Kathmandu.

Iedere keer als ik de straat doorloop van mijn verblijf richting elke willekeurige bestemming, kom ik diverse bedelaars tegen. Ik groet ze, maar op mijn net gekochte crackers en smeerkaas na, heb ik ze tot nu toe niets gegeven. Op een avond liep ik terug naar mijn verblijf terwijl ik onderweg een aantal bedelaars tegenkwam. Mensen zonder benen of armen. Een vrouw met een baby die nog kleiner is dan Mart was bij de geboorte. Ik liep de wenteltrap naar mijn kamer al omhoog, toen ik boos op mezelf werd. Boos op het feit dat ik ze niets geef. Ik ben teruggelopen, heb bij een winkeltje roepies gewisseld en heb zeven bedelaars blij gemaakt door geld te geven. Het verandert niets, niets aan hun situatie en niets aan mijn gevoel. Maar voor dat moment was het even goed, voor beide partijen.

Nog niet lang weg uit Nederland, maar toch mis ik mijn werk daar. Het nadenken, bewust handelen en natuurlijk mijn lieve collega's. Vrijdagmiddag voelde even vertrouwd. Met de oudere meiden ben ik wezen shoppen om grote meiden spullen te kopen. Onderweg heb ik alle roddels gehoord, geheimen die ze hebben en heb ik moeten zweren dat ik de namen van de jongens op wie ze verliefd zijn niet zou doorvertellen. Meisjes zijn ook overal hetzelfde.

Zondag was het, verassend genoeg, weer een feestdag in Nepal. Een vrouwendag, genaamd Teej, waarbij alle vrouwen een rode sari dragen. Dit is een doek die je op een bepaalde manier om je heen wikkelt. Voor de vrouwen die getrouwd zijn geldt dat, als je deze feestdag viert, je partner bij je zal blijven. Voor "All the single ladies" geldt dat je een partner zal vinden, de enige echte. Wel is het zo dat je naast de rode sari, de gehele dag niets mag eten. Anders werkt het natuurlijk niet. Werd me verteld toen ik net een lepel Dal Baht in mijn mond stopte. Even later wikkelde de oudere meiden mij ook in een sari en zette Ganga een tikka op mijn voorhoofd met rode nagellak.

Zondagavond heb ik met Prince bij Garden Kitchen gegeten, waar ze de lekkerste vegetable momo's serveren die ik tot nu toe heb mogen proeven. Na het eten zijn we op de motor naar de andere kant van de rivier gereden, vlakbij het vliegveld, waar je een mooi uitzicht hebt over Kathmandu. Helaas was het al te donker en te laat om een goed uitzicht te hebben. Op de heenweg waren we ietwat verdwaald, maar de terugweg dacht Prince in één keer goed te weten. We reden een weg op, wat de goede richting bleek te zijn. Maar deze weg was niet zomaar een weg, het was een weg waar mensen oefenen voor motorcross. Ga je dan, in het pikkedonker. Ik heb veel "Holy moley" en "Holy guacemole" uitgekraamd, maar een avontuur was het zeker.

Op het speelterrein van Tiom Laura is het mogelijk om een potje basketbal te spelen. De basketbalborden zijn echter grauw en saai, wat afsteekt tegen de vrolijk beschilderde muren. En dus heb ik samen met Rudra maandag, terwijl de kinderen naar school waren, de borden beschilderd. Ik heb erg gelachen, het deed me meer dan eens denken aan Buurman en Buurman. Helaas is deze tv-serie onbekend voor Rudra. Vlak voordat de kinderen terugkwamen van school waren we klaar. Timing is alles.

Vandaag ben ik een aantal uur bij het Norling Resort geweest, waar ik heb gezwommen en heb liggen lezen in de zon. Een man van middelbare leeftijd was in het begin de enige persoon die er ook was. Toen hij ging zwemmen vroeg ik me af wat hij aan het doen was. Als een hond ging hij door het zwembad, hijgend en spetterend alsof drie mensen tegelijk een bommetje uitvoeren. Hij bleef de hele tijd naar me staren, waardoor ik me na enige tijd wat ongemakkelijk ging voelen. Terwijl ik wat baantjes trok vroeg ik hem vriendelijk of hij niet zo wilde kijken. Hij excuseerde zich en zei dat hij van mijn zwemslag aan het leren was. Hij vond het mooi hoe rustig ik zwom. Ik kan me er wel iets bij voorstellen.

Vanavond eten met Ashoka en morgen waarschijnlijk op pad met Prince. Ik vermaak me prima, al is er toch wel iemand die ik zo af en toe mis. De momenten met haar, thuiskomen en samen op de bank wijn drinken terwijl we kletsen of stil zijn en luisteren naar klassieke muziek (en dan elkaar weer vertellen dat we niet snappen dat veel mensen dat niet kunnen waarderen, dat je het moet léren luisteren net als dat je bier moet léren drinken, want je weet niet wat je mist. En als je het eenmaal doorhebt, dan wordt je erdoor gevangen en laat het je niet meer los. Ja! Ja! Toch Fleur? Ja toch?). Fleur, je wordt gemist!

Zo, dan ga ik nu Pachelbel opzetten en lekker even dansen. (Ja, dat kan óók op klassieke muziek. Toch Fleur? Ja toch?)