Ma bachinjal, ma asha garchhu

Zondag, de dag dat Lisa weer opknapte. Wat een goede dag, al zeg ik het zelf. En ook heel goed getimed, gezien deze avond een jongeman van het guesthouse een heuse cursus 'momo's maken' ging geven. En momo's, dat vind ik heerlijk. Voor degenen die niet weten wat momo's zijn: google maar. Enfin, ik was weer tot 'normaal' verklaard door de lieve mensen hier om me heen. Ja Marcelin, normaal is een relatief begrip. Praatjes en energie voor tien, dat krijg je na vier dagen plat liggen en niks doen. Momo's maken is zo makkelijk nog niet. Het dichtvouwen van het deeg, dat vergt enige behendigheid. Shagrokers, nouja vooral draaiers, zijn hiermee in de voordeel. Gelukkig was er een hele grote bak vol met vlees en een bak vol tofu en groenten en oefening baart kunst. In dit geval momo's. Uiteindelijk een hele lange tafel vol met mensen die gezellig aanschoven momo's gegeten. Het was de ultieme test voor mijn darmen, een sprong in het diepe, gezien het niveau van de kruidigheid. Het was een zware klus.

Maandag weer naar Tiom Laura, dat was fijn. Fijn om uit het guest house te zijn en heel fijn om de kinderen weer te zien! Met vier meisjes naar de tandarts geweest. Er stonden dan wel twaalf tandartsstoelen in een zaal, er was echter maar één tandarts. Dus het duurde een poosje. De meiden waren zenuwachtig en dan werkt liedjes zingen altijd erg goed, weet ik uit eigen ervaring. En dus zongen we in de wachtkamer liedjes, terwijl alle mensen erbij kwamen staan om ons vervolgens met open mond aan te gapen. Ik had wel met de pet rond kunnen gaan. Eenmaal buiten moesten we nog even wachten. Een man stond foto's van me te maken, terwijl ik het niet door had. Gelukkig was Elisha mee, een goed gebekt meisje van zes jaar oud, en zij zag het wel. Ik weet niet wat ze gezegd heeft, maar de man liep snel weg. Het blijft gek om, als blond Westers meisje, als een bezienswaardigheid gezien te worden hier in Nepal. Helemaal als je rondloopt met Nepalese kinderen.

De ochtend werken vergde de nodige energie van me, voelde me toch nog wel wat slap. Na een goede lunch voelde ik me stukken beter en was ik vrij. In de avond met Marcelin, Eric, Henny en Corry gegeten om vervolgens bij het guest house, waar Liesje en Laura ook waren, een biertje te drinken ter gelegenheid van de verjaardag van de zoon van Eric. Dat was een goede avond. Bier drinken, goede gesprekken en vooral veel lachen.

Dinsdag besloot ik om naar Thamel te gaan om een bezoek te brengen aan Mohan's Tattoo Inn. Ik had besloten om een tattoo te laten zetten. Dit bezoek was positief, mijn ontwerp was netjes op papier gezet en aan het einde heb ik een afspraak voor de volgende dag vastgelegd. Naast wat mensen hier in Nepal, had ik niemand erover ingelicht. Met mijn ontwerp in de hand liep ik zwevend door Thamel. Ik besloot wat te gaan eten in een geweldig restaurant, waar op het terras enkel kussens liggen wat het zeer ontspannen maakt. Toen ik daar met mijn muntlimonade lag te kijken naar het ontwerp berichtte Irena mij. Ik besloot het haar te vertellen, om ideeën uit te wisselen. Heel erg bedankt Irena! :)

Woensdagochtend kwamen de kinderen van Marinka Home, het andere kinderhuis, naar Tiom Laura om spelletjes te spelen. Het grootste festival van Nepal is begonnen, Dashain, en dat betekent dat veel kinderen die nog familie hebben, hier heengaan. Er zijn dus aanzienlijk minder kinderen dan normaal in beide huizen. In de middag terug naar het guest house om mijn rug te schrobben en vervolgens te vertrekken richting Thamel. Aangekomen bij Mohan's voelde ik me eigenlijk vrij ontspannen. Zelfs toen er een meisje half in paniek uit de behandelkamer kwam, met een net gezette tattoo op haar rug. Ik vroeg haar hoelang het had geduurd en ze vertelde me direct dat ze dit nooit meer zou doen. Dit bleef ze in verschillende varianten herhalen waarbij ze me veel succes wenste. Dit werkte nogal op mijn lachspieren. Ik bedankte haar voor de goede steun. Eenmaal in de stoel hoopte ik enkel dat ik niet zou verschieten bij de eerste 'prik'. Ik zag het al voor me dat de tatoeëerder uit zou schieten en ik een streep op mijn rug zou hebben. Ach, het viel allemaal mee, ik kan het geen pijn noemen. Appeltje eitje.

Ma bachinjal, ma asha garchhu. While I live, I hope.
In Nederland ben ik mijzelf hier bewust van geworden. Als er geen hoop is op beter, wat is er dan wel? Hier in Nepal wordt dit nog meer benadrukt. Niet enkel voor mezelf, ook voor en door de mensen om me heen. Ook al lijkt het leven een uitzichtloos bestaan, zelfs in een moeras kan een lotus groeien.

En ja mam, het is écht een echte. Dat verhaal van dat kauwgumpje was écht een grapje.

Het leuke was dat we donderdag met de kinderen gingen zwemmen. Tja, dat zit er niet in als je net een tattoo hebt laten zetten. Maar ook langs de kant was het aardig goed vertoeven. Een openbaar zwembad midden in een wijk in Kathmandu, waar je als toerist niet zomaar komt. Op z'n Vlaams gezegd: "Amai zeg, het was een zeer proper zwembad." Ja, die Belgische medevrijwilligsters krikken mijn kennis van de Vlaamse taal toch zeer op. Een bangerlijke verrijking, al zeg ik het zelf.

Vrijdag heb ik een hele dag gewerkt in Tiom Laura. In de ochtend olifanten knutselen. Ik ben niet heel creatief en dan kom je op dit soort ongein uit. Olifanten met zonnebril, onderbroek en sneakers. Ach, de kinderen vonden het hilarisch, met als resultaat zeer diverse gekke olifanten. In de middag met de jongens en Elisha naar Boudha gelopen. Rondjes om de Stupa op de 'begane grond' en rondjes om de Stupa op een verdieping hoger. En dan is het voor de jongens erg leuk om de gebedsmolens zo hard mogelijk te laten zwiepen en de bellen zo hard mogelijk te laten luiden. Bij de grote gebedsmolen de jongens toch maar vroegtijdig weggestuurd, gezien de mevrouw die het bewaakte al uithaalde naar een jongen. Op de terugweg de kinderen getrakteerd op een ijsje, een soort cornetto. De kinderen eten dit op allerlei manieren op, veel creatiever dan te beginnen bij het onderste puntje zoals de meeste kinderen. Hier beginnen ze gewoon in het midden. Dat is weer een typisch voorbeeld van hoe Nepal in elkaar zit: niet logisch; onbegrijpelijk. Maar wat is het leuk.

In de avond berichtte mijn Belgische mannekes mij of ik wilde vragen of de mensen van het guest house de poort tot 23.00 uur wilden openhouden. En dus liep ik naar beneden om dit even te regelen. Hier sprak Kalpana, die werkt in het guest house, mij aan en vroeg of ik zin had om mee te gaan naar een concert. Kijk mensen, zoals de meesten van jullie weten: daar ben ik altijd wel voor te porren. Ik kreeg even een flashback, zag Paradiso voor me, bier in de hand en genieten van goede muziek. Het concert was op loopafstand van het guest house. Eenmaal aangekomen vroegen de jongens voor de ingang ons om tickets die we niet hadden. Na wat moeilijk en lacherig gedoe mochten we voor 200 roepie in totaal naar binnen. Dus gaf ik 500 roepie en kreeg ik er 200 terug. Ze hebben zeker een Nepalese rekenmachine gebruikt (en alles in eigen zak gestopt). Het concert vond plaats op een groot schoolplein, vlakbij een klooster. Ik had van te voren geen flauw idee waar ik heen zou gaan, maar zag al snel een poster hangen met als opschrift: Boudha Rockfest. Heftig. Ik moet zeggen dat het me meeviel. Het geluid was goed, de muziek nog aardig strak en de zangstem te verdragen. Het publiek maakte dat ik buikpijn van het lachen kreeg. Het deed me denken aan een hele groep Japanners bij een rockende karaokeshow. Compleet uit hun plaat inclusief het gooien van water. Toch beter dan het bier in Nederland.

Een jaar geleden, ik weet het nog goed, belandde mijn zus met gebroken vliezen al vroeg in het ziekenhuis. Vijf weken te vroeg werd mijn neef Mart geboren, een klein maar mooi wonder. Nu, een jaar later, is het al een stoere vrolijke knul. Helaas kon ik niet in levende lijve bij zijn verjaardag aanwezig zijn, maar lang leve Skype. Toch nog even op verjaardagsvisite geweest.

Zaterdag was het hier heel zonnig en 32 graden, zondag was het echter regenachtig en maar 19 graden. Het staartje van de cycloon in India dwarrelt over Kathmandu. Koud en nat, het lijkt verdorie Nederland wel.

Bij Tiom Laura aangekomen vroeg Kalpana, een werkneemster van het naaiatelier, me op een stoel te gaan zitten. Ze zei dat ze een Puja zou gaan houden, een iron Puja. Ze had fruit, groenten en bloemen op een schaal gelegd. Ook de benodigdheden voor een tikka lagen op een bord. Naast dit al legde ze een tiental scharen en een strijkijzer neer. Het was een bijzondere gewaarwording. Ze stak wierook aan en zei hierbij gebeden op. Vervolgens gaf ze elke naaimachine een tikka en legde ze een bloem erbovenop. Even later werd er een kokosnoot stukgeslagen en werd de melk over de machines gesproeid. Of dit nou zo goed is voor de machines vraag ik me ook af, maar gezegend zijn ze wel. Vervolgens liep ze naar buiten met wierook om de zon toe te spreken, waarna ze mij en de kinderen ook een tikka gaf. Een bijzondere gebeurtenis, zo'n iron Puja.

Ondanks het weer zijn we zondag een wandeling gaan maken richting Gokarna, of zoals de kinderen het noemen: The Jungle! Het miezerde in het begin maar een klein beetje. Het was een leuke wandeling met een klim omhoog. Op de heenweg liepen we langs het huisje van Kanchhi, de vrouw die werkt in Tiom Laura. We zeiden haar gedag, vroegen of haar kinderen ook meewilden en vervolgden onze weg. We zijn verder gelopen dan normaal, richting een klooster. Een klein beetje verdwaald, via binnendoorweggetjes langs huizen en door tuintjes zijn we er gekomen. De jongens vonden het erg leuk, ondanks de regen. Aan het einde regende het toch wel erg flink en kreeg iedereen het koud. Op de terugweg kwam we weer langs het huisje van Kanchhi. Ze had schalen vol met kroepoek gemaakt (Ja Fleur, zelfgemaakt!). De kinderen vlogen hierop af als hongerige hyena's. Het huisje is klein. Het is een enkele kamer met twee stapelbedden en een tweepersoonsbed. Haar man lag te slapen en de jongens zaten naast hem op het bed. Kanchhi maakte thee en zette muziek op.

Eenmaal thuis thee en een film. De jongens gingen vandaag koken en toen ik even om een hoekje in de keuken keek keek Cucious me ietwat verschrikt aan. Ze waren stiekem, naast de Dal Baht, patat aan het maken. Ik moest erg lachen en vroeg of ik ook mocht proeven. Dit worgde voor zichtbare oplichting en heel veel plezier bij de kokende jongens. Uiteindelijk kwam Mandabs, social worker, erbij en werd er besloten dat de jongens voor iedereen patat zou gaan maken. Zie het als voorafje op de Dal Baht. De kinderen met vette vingers rondom een bord halfgebakken aardappels op de grond, wat een genot.

De jongens wilden graag dat we, Liesje, Laura en ik, ook bleven eten. Met onze handen hebben we de rijst gegeten. En wat deden de jongens het goed. Als echte verzorgers liepen ze met keukenschort in de rondte, zorgend dat iedereen genoeg te eten had. Het was aandoenlijk om de jongens zo bezig te zien. De jongens die geen familie meer hebben, maar die zo goed voor de kleineren kunnen zorgen. De lieverds.

Het festival Dashain is nog steeds in volle gang. Gisteren was het een speciale dag in Nepal, namelijk Tikka dag. Het oudste familielid geeft de jongeren een Tikka. Met de kinderen van Tiom Laura zijn we naar Marinka Home gegaan om daar de ceremonie bij te wonen. Alle kinderen in nieuwe kleding met spanning op de gezichtjes. Lies heeft iedereen een Tikka gegeven. Daarbij kreeg iedereen fruit en geld. Oh, en gras achter het oor of in de haren. Het was een mooie gebeurtenis, zo met iedereen bij elkaar. De kinderen hebben daarna gegeten en toen zij uitgegeten waren hebben we met alle staff en vrijwilligers gegeten.

Ook gisteren was het maar een natte bedoening hier in Nepal. De hele dag door regen, regen en nog eens regen. Daarbij ligt Kathmandu er nu wat verlaten bij. Vanwege Dashain zijn bijna alle winkels en restaurants gesloten. Aan het einde van de middag even in de gezamenlijke keuken zitten, mokken over het weer. Gedeeld leed scheelt een hoop! Uiteindelijk van ellendigheid maar bier besteld, toch wel de beste remedie tegen zulke situaties. Met Hans en Marcelin in de avond pizza gegeten bij een van de weinige restaurants die open was. Wat een genot. Pizza en een fles wijn. Het klinkt zo simpel, maar wijn in Nepal is niet simpel. En niet goedkoop. Maar dan geniet je er toch nóg meer van.

Vandaag zou ik naar Shanku gaan en vanaf daar verder wandelen naar Nagarkot. Nagarkot staat bekend om haar mooie uitzichten en de prachtige zonsondergang en -opgang. Mooi en prachtig, maar niet met dit weer. Het weer houdt nog tot morgen aan, daarna klaart het weer op, komt de zon en stijgen de temperaturen aanzienlijk. Maar nu dus niet. En dus heeft het voor mij totaal geen zin om daarheen te gaan. Het hotel heb ik geannuleerd en nieuwe plannen zijn gemaakt. Met dit weer moet er gelezen worden! En ook zal ik vandaag een bezoek brengen aan het bejaardenhuis bij Pashupatinath, waar de mensen heenkomen als ze bijna (denken te) gaan sterven. Op deze manier ben je toch al dicht bij de verbrandingsplaats. Puur praktisch.

Bedankt alle lieve mensen, voor de financiële steun. Naar aanleiding van mijn verslag "Aandacht" heb ik veel reacties gekregen. Ik kan moeilijk in woorden uitdrukken hoe blij ik ervan word. Duizendmaal dank!

Mijn laatste week in Tiom Laura is ingegaan, zaterdag is mijn afscheidsfeestje met de kinderen. De tijd hier is omgevlogen, maar nieuwe avonturen liggen op de loer. Nog even Irena, en ik kan je weer knuffelen! Daar kijk ik naar uit.

Namaste.